Θα μπορούσε ένα φαρδύ, μακρύ αδιάβροχο να γίνει σύμβολο κωμωδίας; Να γίνει ένα θησαυροφυλάκιο αστείων που κρύβει «θησαυρούς» από ευτελή υλικά; Κι όμως μπορεί. Δύο αδιάβροχα ήταν τα εργαλεία δουλειάς των «Meicoats», δηλαδή του Μικ Ντόου και του Μάντι Σπάρχαμ, ενός από τα πιο επιτυχημένα κωμικά δίδυμα της Αγγλίας -«το καλύτερο των τελευταίων χρόνων» κατά την εφημερίδα Guardian-, που ταξιδεύουν σε όλο τον κόσμο προσφέροντας στιγμές γέλιου χωρίς να πουν ούτε μια λέξη. H ξαφνική αναβολή της περιοδείας τους στην Αυστραλία έδωσε την ευκαιρία να τους ξαναδεί το λονδρέζικο κοινό, αλλά να τους απολαύσουμε και μεις, λίγες ημέρες πριν έρθουν στη χώρα μας (13 του μηνός), στο θέατρο «Κόρονετ».
Με σκηνικό ένα μαύρο παραβάν, κάνουν την εμφάνισή τους στη σκηνή, ξετυλίγοντας την τέχνη της μιμητικής, των κλόουν και της φαρσοκωμωδίας. Μάσκες ζώων, λίγες μπάλες, δύο εφημερίδες και πολλά μα πάρα πολλά κουκούτσια πορτοκαλιού, γίνονται μαγικά κόλπα τους. Με εργαλεία λοιπόν αυτά τα φτηνά απλά υλικά, αλλά κυρίως επιδεξιότητα, δημιουργούν ένα θέαμα διασκεδαστικό. Χαρακτηριστικά του είναι ο ρυθμός βίντεο κλιπ και η μουσική που συνοδεύει κάθε κίνηση των δημιουργών του. Μουσικές αναφορές που έχουμε όλοι στη μνήμη μας, με βασικό κορμό ένα τραγούδι του Πέρεζ Πράντο, εναλλάσσονται με μνήμες από σάουντρακ όπως οι: «Επικίνδυνες αποστολές», «Σαγόνια του καρχαρία», «Σούπερμαν», «2001 Οδύσσεια του Διαστήματος», τον αξιαγάπητο «Εξωγήινο»…
Συγχρονισμός και πειθαρχία
Η ετοιμότητα των δύο ηθοποιών, τα καλοδουλεμένα κόλπα τους, σε συνδυασμό με τον κώδικα επικοινωνίας του τσίρκο, δεν προδίδουν ούτε στιγμή κούραση, παρά μόνο στο φινάλε, όταν ξεπροβάλλουν οι ποτισμένες από ιδρώτα μπλούζες τους. Με κέφι και τρομερή ταχύτητα που απαιτεί πειθαρχία και συγχρονισμό στις κινήσεις και τους ήχους, καθηλώνουν με τα οπτικά τους τεχνάσματα μικρούς και μεγάλους, βγάζοντας «άσους» από τα μακριά, φαρδιά μπουφάν.
«Μια παιδική παράσταση για μεγάλους» έλεγε αργότερα στην ελληνική αποστολή ο Μικ Ντόου, τονίζοντας ότι κι αυτός όταν ήταν μικρός δεν καταλάβαινε όλα τα αστεία των Μόντι Πάιθονς. Πρώην κωμικός του δρόμου, ο λιγνός ξανθός Ντόου είναι ακριβώς το αντίθετο του κοντού, κάπως παχουλού, με γυαλιά Σπάρχαμ, που γίνεται ίσως πιο συμπαθής. Τι κουβαλούν οι δυο τους από την παράδοση του τσίρκο, όπου εκτός από τον τύπο του παλιάτσου υπάρχει κι εκείνος του λευκού κλόουν, ο οποίος έχει συνήθως την εξουσία; «Και οι δυο κάνουμε αστεία, αλλά μοιραία μας αντιμετωπίζει διαφορετικά ο κόσμος», απαντάει ο ψηλός 40άρης και παραδέχεται ότι το ταίρι του στη σκηνή «γίνεται μοιραία πιο συμπαθής».
Ανατροπή στερεοτύπων
Πάντως, οι δυο τους έχουν χαρακτηριστεί ως «το πιο ξεκαρδιστικό ζευγάρι βωβής κωμωδίας του 21ου αιώνα». Με καριέρα στον δρόμο και κοινό τους περαστικούς ο πρώτος, δεν είχε αφήσει μαθήματα υποκριτικής στο Λονδίνο που να μην είχε γραφτεί. Επαιξε σε όλους τους δρόμους της Ευρώπης μέχρι που, επιστρέφοντας στο Λονδίνο, γνώρισε τον Σπάρχαμ. Σχημάτισαν λοιπόν τους «Meicoats» και συνάντησαν την επιτυχία όταν κέρδισαν το 2001 το βραβείο Hackney Empire.
«H παράσταση είναι σαν ένα μίξερ που μπερδεύει στοιχεία από γνωστές ταινίες, διάσημα τραγούδια, αθλητικά θέματα και αστείες συνήθειες της καθημερινότητας», έγραψε ο «Intependent». «Μια ανάσα καθαρού αέρα που σε μεθάει» τους περιέγραψε η εφημερίδα «The Herald». «Στην Αγγλία οι άνθρωποι είναι κυνικοί με την κωμωδία», λέει ο Ντόου, τονίζοντας ότι «έχουν δει τόσο πολλή, που για να τους κερδίσεις πρέπει να κάνεις το αντίθετο απ’ ό,τι περιμένουν». Ισως γι’ αυτό στη δική τους παράσταση, ανατρέπουν τα στερότυπα, αποκαλύπτοντας στο κοινό μερικές φορές ακόμη και τα μαγικά τους.
Οικογενειακό θέατρο
Είναι αλήθεια ότι αυτό το είδος θεάματος στην Ελλάδα δεν έχει παράδοση. Είναι όμως ενδιαφέρον το πόσο ανοιχτό εμφανίζεται τα τελευταία χρόνια το κοινό απέναντι σε αυτό που δεν έχει συνηθίσει. «Πρόκειται για ένα κοινό μέσης και υψηλής παιδείας, που διψά για νέα πράγματα, τα οποία ξεφεύγουν από την καθημερινότητα και συνήθως μπορεί να δει μόνο στο εξωτερικό», λέει ο Τάκης Γεώργας, ο οποίος μαζί με τον αδελφό του Γιώργο άνοιξαν την ελληνική αγορά σε αυτό που λέμε «Family theather». Με ιστορία στο Half Note, το ιστορικό κλάμπ που φέρνει στο Μετς καλή τζαζ και μπλουζ, από τον Αρτζι Σέπ μέχρι τον Λου Ντόναλντσον, είναι αυτοί που μας σύστησαν το «νέο τσίρκο», που πρόσφεραν πέρυσι (με τον T. Μουρελάτο) ένα χορταστικό τρίμηνο αφιέρωμα στο «Μαύρο θεάτρο». Φέτος, εξ αιτίας τους είδαμε το Μπαλέτο της Οδησσού, τις πολυβραβευμένες μαριονέτες που καθήλωσαν ακόμη και επτάχρονους θεατές με τον «Μαγικό αυλό» του Μότσαρτ.
«Προσέχουμε ώστε οι παραστάσεις που φέρνουμε να έχουν πάντα καλές κριτικές στο εξωτερικό. Δεν αρκεί βέβαια μόνον αυτό. Τρέχουμε διαρκώς σε διάφορα φεστιβάλ, από το Εδιμβούργο μέχρι την Ισπανία και το Λονδίνο».
Στις μεγάλες παραγωγές (συνεργάζονται με τον M. Αδάμ) συχνά ρισκάρουν. Ομως, τελικά λειτουργεί στην Ελλάδα αυτό που λέμε η παράσταση κινείται «από στόμα σε στόμα». O συνδυασμός όλων των τεχνών: μουσικής, χορού, θεάτρου, ακροβατικών δεν έχει ένα σαφή τίτλο, έχει όμως θεατές, και μάλιστα νέους».
Ετσι ανακάλυψαν και το δίδυμο των «Meicoats» πριν από δύο χρόνια στο Εδιμβούργο. Και χρειάστηκε να περιμένουν δύο χρόνια για να τους φέρουν. «H δουλειά είναι του καλλιτέχνη. H πρόκληση είναι του διαμεσολαβητή. Να πείσεις, δηλαδή, ότι αυτό που έφερες και συστήνεις αξίζει τον κόπο».