Στις αρχές του περασμένου αιώνα, ο Γρηγόριος Ξενόπουλος έγραφε για εκείνους που έβλεπαν με καχυποψία και φόβο καθετί το νέο, κάθε καινοτομία. Οι «μισονεϊσταί», όπως τους χαρακτήριζε, απέφευγαν να μπουν στον νέο, τον ηλεκτρικό σιδηρόδρομο και προτιμούσαν τον καρβουνιάρη και τη βραδύτητα επειδή φοβούνταν την ηλεκτροπληξία και τον εκτροχιασμό.
Στις μέρες μας όλοι είναι «φιλονεϊσταί». Ρήξη, τομή, υπέρβαση, αλλαγή, ανανέωση, νέες ιδέες, νεωτερικότητα, είδη νεωτερισμών, είδη προικός. Οι διεκδικητές της λαϊκής ψήφου μεταλλάσσονται σε filarakia.gr, άνετα και χαλαρά. Στη νέα εποχή, υπόσχονται, δεν θα υπάρχει δεκαπενταετής πλοίαρχος ή μαθητής χωρίς τον προσωπικό υπολογιστή του, γιατί άνθρωπος αδικτύωτος, ξύλο απελέκητο. Οline συνδέονται σήμερα και οι χιλιάδες κάλπες για την επίσημη εκλογή του προέδρου, οcamera και οline οι υποσχέσεις, οι θωπείες και τα «οnly you» των αετονύχηδων επικοινωνιολόγων προς τη νεότητα. Γιατί οι εκατοντάδες χιλιάδες νέοι ψηφοφόροι κρατούν τα κλειδιά της βασιλείας, το χρυσό μήλο της εκλογικής νίκης.
Ναι, παραδέχονται πολλοί, η ανεργία πλήττει τους νέους, όπως οι ιοί πλήττουν τους σκληρούς μας δίσκους. Η ανεργία, η διαφθορά, οι πόλεμοι έρχονται από το πουθενά, σαν επιδημίες, και μπορούν να αντιμετωπιστούν με την κατάλληλη anti-virus τεχνολογία, με το κατάλληλο πακέτο προτάσεων και δεσμεύσεων. Ομως ποιος παραλογισμός είναι αυτός που λέει ότι η εργασία δεν είναι δικαίωμα και δομικός λίθος της ζωής και της προόδου, αλλά προνόμιο, παραχώρηση, φιλανθρωπία; Τι πιο παράλογο από το να μαθαίνει κανείς γράμματα και τέχνες -πάντα πληρώνοντας αδρά- για να διαπιστώσει αργότερα ότι είναι αχρείαστος, αζήτητος, ανωφελής; Ολοι φιλονεϊστές, λοιπόν. Ακόμα και αυτοί που κατά καιρούς επέκριναν τους νέους πότε για ξέφρενη πολιτικοποίηση, πότε για αλαλία-αφασία, πότε για βουτυροπαιδισμό, πότε για συντηρητισμό, πότε για οξεία λαϊφ-στυλίτιδα. Οχι στους βαρώνους, όχι στα βαρίδια, ναι στις σημαδούρες των λαμπερών ονομάτων και των υποσχέσεων που επιπλέουν στο θολό παρόν μας. Μέσα από τη σκόνη των ανθρωποβόρων εργοταξίων, μέσα από την Ελλάδα των εργολάβων και των αθλητικών εγκαταστάσεων, των ξενυχτάδικων και των ολοήμερων καφέ, αναδύεται ο εικονικός νέος άνθρωπος της συμμετοχής και της «συναντίληψης», που την κατάλληλη στιγμή θα διαλέξει τον κατάλληλο αρχηγό, το κατάλληλο κόμμα, το κατάλληλο λάβαρο. Με ένα διπλό κλικ, με ένα «enter», χωρίς δέσμευση και ευθύνη.
Κάποτε οι άνθρωποι πίστευαν ότι τίποτα δεν χαρίζεται, ότι όλα μπορούν να κατακτηθούν με αγώνες και θυσίες. Από το οκτάωρο και την ψήφο για τις γυναίκες μέχρι την ελευθερία και τη δικαιοσύνη. Σήμερα, τα κόμματα – εταιρείες προσπαθούν να μας πείσουν ότι η επιβίωση και η προκοπή των νέων εξαρτώνται από τη γενναιοδωρία της κυβέρνησης -χορηγού. Οι πολύχρωμοι «μισονεϊσταί» των ημερών, που ομνύουν στο νέο, αλλά στην ουσία καθηλώνουν τη νεότητα, πλειοδοτούν σε παροχές επί χάρτου και υάλου, υπόσχονται τετραετή εγγύηση, ανταλλακτικά και σέρβις στον νεαρό πελάτη, φαν, χρήστη, καταναλωτή, θεατή και ψηφοφόρο. Και ο μέγας φιλονεϊστής, ο φρεσκοσιδερωμένος, βιονικός Σίλβιο Μπερλουσκόνι λούζεται στα νερά της Κασταλλίας βιοπηγής και εφαρμόζει την πιο γερασμένη, αντι-νεανική πολιτική.