«Γύρισα αυτή την ταινία σαν έναν απολογισμό του περασμένου αιώνα. Το «Λιβάδι που δακρύζει», τελειώνει με μια κραυγή όπως ο αιώνας τελείωσε μια μια κραυγή». Ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένος, εμφανώς κουρασμένος (με τον ήχο της ταινίας ασχολιόταν ώς την τελευταία στιγμή), μιλώντας χαμηλόφωνα, ο Θόδωρος Αγγελόπουλος απάντησε στις ερωτήσεις των δημοσιογράφων στη χθεσινή συνέντευξη Τύπου, στην κατάμεστη αίθουσα της Μπερλινάλε. Τον σκηνοθέτη πλαισίωναν η Ελένη Καραΐνδρου, οι δύο πρωταγωνιστές του Αλεξάνδρα Αϊδίνη και Νίκος Πουρσανίδης και οι ηθοποιοί Βασίλης Κολοβός και Θάλεια Αργυρίου.
Ανάμεσα στο ακροατήριο, ο πρόεδρος του Κέντρου Κινηματογράφου Διαγόρας Χρονόπουλος αλλά και ο Σπύρος Βούγιας, που βρέθηκε στο Βερολίνο για μια «ολιγοήμερη απόδραση» με τη σύζυγό του, συνδέοντας τις ημερομηνίες με την προβολή της ταινίας. Οι ερωτήσεις κινήθηκαν μέσα σε ένα αναμενόμενο πλαίσιο (η πολιτική, η ποίηση των εικόνων, το αρχαίο θέατρο, η σχέση του σκηνοθέτη με τους ηθοποιούς), διευκολύνοντας έτσι τον Θ. Αγγελόπουλο στις απαντήσεις του. «Στην ταινία διηγούμαι την Ιστορία όπως την έχω ζήσει. Την παιδική μου ηλικία σημάδεψε η γερμανική κατοχή, ύστερα ήρθε ο Εμφύλιος και η οικογένειά μου διχάστηκε, όπως και όλη η Ελλάδα. Θυμάμαι ακόμη τη φιγούρα της μητέρας μου, να με κρατάει από το χέρι και αναζητά ανάμεσα στα πτώματα το νεκρό πατέρα μου… (σ.σ. η σκηνή αυτή έχει αποτυπωθεί στο «Λιβάδι που δακρύζει»). H ταινία μιλάει για ανθρώπινη τραγωδία, για την ανθρώπινη περιπέτεια, που δεν τελειώνουν ποτέ: Κόσοβο, Αφγανιστάν, Ιράκ…». Ομολόγησε ότι εξακολουθεί να γυρίζει ταινίες «γιατί υπάρχει ακόμη ελπίδα να αλλάξουμε τον κόσμο» και απάντησε στο ερώτημα «πώς μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο» με ένα ενεργητικό ρήμα: «Να αντιδράσουμε». H μουσική της Ελένης Καραΐνδρου σχολιάστηκε επίσης από τους δημοσιογράφους: «Νομίζω ότι στη μεταξύ μας σχέση εγώ θέλω να είμαι μουσικός και η Ελένη σκηνοθέτης…», είπε χαριτολογώντας ο Θ. Αγγελόπουλος ενώ η συνθέτρια μίλησε για τη μεταξύ τους χημεία: «Με αγγίζει η ποίησή του και η κινηματογραφική του γλώσσα, ο εντελώς προσωπικός τρόπος που έχει να τοποθετεί τον άνθρωπο ως υποκείμενο της Ιστορίας».
Μια Γιουγκοσλάβα δημοσιογράφος του ζήτησε να σχολιάσει τη φήμη ότι «χρησιμοποιεί τους ηθοποιούς ως σύμβολα, γιατί δεν συμπαθεί τους ανθρώπους»: «Δεν είναι αλήθεια…», απάντησε λακωνικά και χαμογελώντας ο σκηνοθέτης.