Φαντασία
Σκηνοθεσία: Τιμ Μπάρτον
Πρωταγωνιστούν: Γ. Μακ Γκρέγκορ, Αλ. Φίνεϊ, Τζέσικα Λανγκ, Μπ. Κράνταπ
Στο «Big Fish απίθανες ιστορίες» ο Τιμ Μπάρτον παρακολουθεί έναν μυθομανή ήρωα που μοιάζει μακρινός συγγενής του βαρώνου Μινχάουζεν και αποστομώνει όλους όσοι αντικατέστησαν τη δημιουργική φαντασία με τα ντεσιμπέλ και τους ρυθμούς της ψηφιακής τεχνολογίας.
Το εγχείρημα είναι παράτολμο και θα μπορούσε να καταλήξει στην αφέλεια μιας εφετζίδικης ιστορίας. H σκηνοθεσία, όμως, μετακινείται χωρίς το παραμικρό φάλτσο ανάμεσα στη φαντασία και τον ρεαλισμό, μεταφέροντας το πνεύμα του ονειροπόλου Φρανκ Κάπρα σε ένα περιβάλλον με αλλόκοτα πλάσματα άλλων εποχών. O Μπάρτον είναι ένας γνήσιος ρομαντικός όσες φορές ανοίγει τα χαρτιά του: «Τα πλάσματα που αποκαλούνται διαβολικά, είναι απλώς μοναχικά δίχως λεπτότητα στη συμπεριφορά τους», λέει κάποια στιγμή ο ήρωάς του, o Εντουαρντ Μπλουμ. Πρόκειται για ένα παιδί-θαύμα με όνομα σαν τον ήχο της πέτρας που πέφτει στο νερό, που άφησε το χωριό του για το μεγάλο ταξίδι της ζωής, πιστεύοντας πως τα χρυσόψαρα παραμένουν νάνοι επειδή είναι κλεισμένα στη γυάλα.
Ο ου-τόπος της Σπέκτρα
Ο Μπάρτον καλύπτει τα νώτα του με ένα δραματικό μοτίβο – εκ πρώτης όψεως θυμίζει την πρόσφατη «Επέλαση των βαρβάρων». Ενας τριαντάρης Αμερικανός (γιος του Μπλουμ), που ζει στο Παρίσι, επιστρέφει στην Αλαμπάμα με την εγκυμονούσα Γαλλίδα σύζυγό του όταν μαθαίνει πως ο πατέρας του, με τον οποίο έχει διακόψει σχέσεις, είναι ετοιμοθάνατος.
Σε ρεαλιστικό επίπεδο, ο γιος λίγο πριν γίνει πατέρας προσπαθεί να μάθει ποιος επιτέλους είναι ο «φαφλατάς» γονιός του. Σε φανταστικό επίπεδο, η περιπέτεια του Εντουαρντ Μπλουμ παραπέμπει σε ένα σουρεαλιστικό παραμύθι για την Αμερική, τ’ όνειρο και την ουτοπία της: τη φανταστική πόλη Σπέκτρα, όπου ο Μπλουμ βρέθηκε δύο φορές: Την πρώτη έφτασε νωρίς, από κεκτημένη ταχύτητα, και είδε την όψη της αθωότητας. Τη δεύτερη έφτασε αργά, παρασυρμένος από μια καταιγίδα, και αντίκρισε μια πόλη-φάντασμα με μια μοναχική γυναίκα στ’ άσπρα.
Ο δρόμος του Μπλουμ για το πεπρωμένο του (την Πηνελόπη του) περνάει μέσα από τα παρασκήνια του θεάματος, σε ένα τσίρκο τεράτων που το διευθύνει ένας λυκάνθρωπος (αναφορά στα «Τέρατα» του Τοντ Μπράουνινγκ;). Στη συνέχεια, η εικόνα του Μπλουμ φέρνει στον νου άλλοτε τον ομηρικό Οδυσσέα και άλλοτε ένα μικρό «ψάρι» που διαρκώς ξεγλιστρά με την πονηριά, επειδή μονάχα έτσι θα γίνει μεγάλο. O πολυμήχανος κοντούλης Μινχάουζεν επιστρατεύει την πονηριά, είτε για να ξεφύγει από τους κινδύνους είτε για να επιτύχει τον σκοπό του, αλλά μόνον στις ιστορίες του μεταμορφώνεται σε γίγαντα.