O καθένας αντικρίζει τον κόσμο με τα δικά του μάτια, τις δικές του θεωρίες και διαθέσεις, κυρίως όμως με τις δικές του προσδοκίες. H σκέψη του, συνήθως, σεργιανίζει στα καρποφόρα λεμονοδάση και κατά διαστήματα στέκεται, κόβει έναν καρπό κι αναθαρρεύει. Υστερα πασχίζει να κάνει τον απολογισμό της μέρας, του μήνα, πιθανότατα και του τελευταίου χρόνου. Στην πραγματικότητα, όμως, αυτό που πασχίζει να πετύχει, είναι να στήσει τον δικό του μύθο για τα γεγονότα, τα δικά του και τα ξένα. Μυθοποιεί, λοιπόν, ο άνθρωπος. Επιστρατεύει τη φευγάτη φαντασία για να δικαιολογήσει και να ταξινομήσει στη σκέψη του τα αδικαιολόγητα. Οσα, δηλαδή, συντελούνται γύρω του φοβιστικά, τρομακτικά και πέρα από τις δικές του ασθενείς αντοχές.
Δεν ξέρω αν υπερβάλλω λίγο, αλλά αυτές τις προεκλογικές πυρετικές ημέρες, οι περισσότεροι προσπαθούμε να ξεπεράσουμε τον ορυμαγδό της προβολής των κομμάτων και των υποψηφίων που τα… διανθίζουν, μέσω μιας ελκυστικής μυθοπλασίας. Βλέπουμε τον νέο αρχηγό του ΠΑΣΟΚ να αγωνιά για το αύριο, το δικό του και του κόμματός του και αυτομάτως του δίνουμε έναν αέρα νικηφόρο, όχι γιατί το αξίζει, αλλά γιατί πίσω από το αφοπλιστικό του χαμόγελο, εμείς ξαναγυρίζουμε στη μνήμη της αφετηρίας. Επιστρέφουμε στο παρελθόν και ταυτίζουμε τον πατέρα Παπανδρέου με τον εκλεκτό του υιό. Πλάθουμε για μία ακόμη φορά έναν μύθο, ίσως γιατί διαισθανόμαστε ότι ο παρών άνθρωπος δεν είναι ακόμη απολύτως έτοιμος για να προσφέρει στο κοινωνικό σύνολο. Το ίδιο, θα μου επιτρέψετε να πω, ότι κάνουμε και για τον έτερο των αρχηγών. Τον ανιψιό ενός άλλου μύθου της ελληνικής πολιτικής? αν και εδώ θα ‘θελα να ‘μαι ακριβοδίκαιη και να επισημάνω ότι ο αρχηγός της Ν.Δ. δίνει την εντύπωση ενός πολύ πιο κατηρτισμένου πολιτικού, με αξιοπρόσεκτη αυτοσυγκράτηση και με έναν ευκρινή δεσμευτικό πολιτικό λόγο. Δεν παύει όμως να προκαλεί ισχυρούς συνειρμούς με τον ιδρυτή της παράταξης και εμπνευστή μιας πολιτικής διαδικασίας, που στο παρελθόν κορυφώθηκε με την πορεία της προς τον λαό.
Στις ανοικτές και τις prive συζητήσεις ακούγεται συχνά πως αφήσαμε πίσω μας τις εκλογές του καναπέ. H Μαρία Δαμανάκη «συνελήφθη» σε τηλεοπτικό παράθυρο να εκλαμβάνει όλο αυτό το απροσδόκητα χαοτικό πρόβλημα του ΠΑΣΟΚ ως ένδειξη της επιστροφής μας στην πολιτική. Κάποιος άλλος έκανε λόγο για γιορτή της δημοκρατίας, επικαλούμενος τις μεσογειακές μας καταβολές που επί «βασιλείας» Σημίτη είχαμε αλυσοδέσει στην κατασκότεινη αποθήκη του υπογείου. Ενας άλλος εγκωμίασε τις ισχυρές δόσεις συμμετοχικής δημοκρατίας που γευόμαστε, λες και ως διά μαγείας ο λαός αποκεφάλισε την Αντουανέτα γιατί το παντεσπάνι του βουτήχτηκε σε ταγγισμένο λάδι.
Μπερδεμένα πράγματα. Εκεί που νομίζαμε ότι είχαμε επιτύχει το ακατόρθωτο, να γίνουμε δηλαδή συγκρατημένοι και ψυχροί Ευρωπαίοι -με εκφυλιστικές όμως τάσεις-, αιφνιδίως εγκαταλείπουμε την εξορθολογιστική πορεία και επιστρέφουμε στις αφετηρίες μας: στην πολιτική οχλαγωγία, στην αντιπαράθεση, στην πόλωση, τη φτηνή και βροντερή αντιπαλότητα, στην εξώθηση των γεγονότων στα άκρα. Επιστρέφουμε στη λογική τού «εμείς και οι άλλοι», στα χρωματισμένα πολιτικά καφενεία, στα πάθη που χρόνια τώρα είχαν καταπιεστεί κάτω από ένα διαχειριστικό σύστημα διακυβέρνησης. Και λησμονούμε κάτι πολύ βασικό: τον πειρασμό που αισθανόμαστε μπροστά στα βαζάκια με τα διαφορετικά γλυκά του κουταλιού. Θέλουμε να τα δοκιμάσουμε όλα, εκτός κι αν ανάμεσά μας έχουμε φίλους και συμπατριώτες με μονομανίες… οπότε πρόβλημά τους.
Ο I. M. Παναγιωτόπουλος έλεγε ότι ο άνθρωπος δεν ζει συνεχώς κορυφαία περιστατικά και περιστατικά ακμής. H ζωή αποτελείται από πολλά ομοιόμορφα στοιχεία, από σπόρους και σποράκια που συνιστούν τη μονοτονία της, τη μονοτονία που εκνευρίζει τους ευαίσθητους και δίνει αφορμές για πολλούς απαισιόδοξους στίχους στην ποίηση. Εξ ου και η καταφυγή στη μυθοπλασία.
Αν αντιλαμβάνομαι σωστά, τούτη την ταραχώδη περίοδο της ζωής μας έχουμε ξεπεράσει τη μονοτονία και οδεύουμε προς στις εκλογές, γνωρίζοντας ότι τη μεθεπομένη, όλοι θα φέρουμε μέρος της ευθύνης του αποτελέσματος.
Επειδή, όμως, στη ζωή υπάρχουν κι άλλες πιο ενδιαφέρουσες συνισταμένες που δεν τα δίνουν όλα στο νέο είδος της συμμετοχικής δημοκρατίας, θα ‘θελα να κάνω μια πολύ μικρή αναφορά στη Γιορτή των Ερωτευμένων, που για μία ακόμη φορά πέτυχε χθες να τινάξει στον αέρα το πουγκί του νεαρόκοσμου της υφηλίου. Διάβασα, λοιπόν, στους «Νιου Γιορκ Τάιμς», το τι συμβαίνει στη Σιγκαπούρη, εκεί όπου το ρομάντσο είναι πλέον θέμα εθνικής επιβίωσης. Με βάση τα στατιστικά στοιχεία των Αρχών, οι γυναίκες που βρίσκονται σε αναπαραγωγική ηλικία δεν γεννούν με τους ρυθμούς που γεννούσαν στο παρελθόν. Αποτέλεσμα, το 2030, το 20% του πληθυσμού της Σιγκαπούρης αναμένεται να είναι άνω των 60 χρόνων.
Το θέμα είναι ότι οι άνθρωποι στη Σιγκαπούρη δεν κάνουν συχνά σεξ. Ερευνα της εταιρείας Durex τοποθετεί τη Σιγκαπούρη στις τελευταίες θέσεις μεταξύ 34 κρατών ως προς τη συχνότητα με την οποία άνδρες και γυναίκες επιδίδονται στο σεξ. Πρώτη στη λίστα είναι η Ουγγαρία!
Πανικόβλητη η κυβέρνηση, και προκειμένου να ζωντανέψει τη λίμπιντο, αποφάσισε να δημοσιεύσει σε εφημερίδες άρθρα, με τίτλο «Ας πάμε στο ερωτικό βαγόνι», ενώ παράλληλα επέτρεψε να κυκλοφορήσει το περιοδικό Cosmopolitaκαι να παιχτεί στις τηλεοράσεις το γνωστό χαζοσίριαλ Sex and the City. Τον Φεβρουάριο, δε, η κυβέρνηση οργανώνει ένα Ρομαντικό Φεστιβάλ, κατά τη διάρκεια του οποίου επιτρέπονται τα πάντα ή, εν πάση περιπτώσει, σχεδόν τα πάντα. Παράλληλα, έχουν συσταθεί δύο υπηρεσίες -κάτι σαν γραφεία συνοικεσίων- στους χώρους των πανεπιστημίων, που προωθούν τις σχέσεις μεταξύ φοιτητών, γιατί, όπως λέει κυβερνητικός αξιωματούχος, εκείνο που μας ενδιαφέρει, είναι να γεννηθούν παιδιά από γονείς με υψηλή μόρφωση και αγωγή.
Εχω την αίσθηση ότι οι άνθρωποι πορεύονται μονάχοι σ’ αυτή τη ζωή. Πότε-πότε διασταυρώνονται, κι αυτές οι διασταυρώσεις είναι εκρηκτικές. Στη συνέχεια, όμως, ο καθένας ακολουθεί τον δρόμο του. Κι αυτό συμβαίνει τόσο στις σχέσεις με την πολιτική και τους πολιτικούς όσο και στα πολύ προσωπικά μονοπάτια.