Αριστα παιγμένος Μότσαρτ ακούστηκε στις 28 Ιανουαρίου στην αίθουσα Φίλων της Μουσικής από την ορχήστρα Cappella Andrea Barca με σολίστα και αρχιμουσικό τον Ούγγρο πιανίστα Αντράς Σιφ. Η αέρινη διάθεση, που κυριάρχησε, δεν ήταν απλώς θέμα ταχύτητας. Προσδιορίστηκε εξίσου από κοφτές και ακριβείς διατυπώσεις των μουσικών φράσεων, από τονισμούς που υπογράμμιζαν σημεία ιδιαίτερης σημασίας χωρίς να διαταράσσουν τη μελωδική ροή, από τον αποτελεσματικά εστιασμένο ήχο κάθε επιμέρους ομάδας οργάνων που, καθώς δεν διαχεόταν, επέτρεπε να προβάλλει ισότιμα ο ήχος κάθε άλλου υποσυνόλου. Προσδιορίστηκε εν γένει από όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά, καρπούς σχεδόν μισού αιώνα πειραματισμών με όργανα εποχής, που σήμερα διέπουν τις ερμηνείες ακόμα και σε ορχήστρες με σύγχρονα όργανα.
Ωστόσο, εκείνο που σφράγισε την υψηλή ποιότητα των ερμηνειών ήταν η συνεισφορά του Σιφ από το πιάνο. Ως σολίστας, λοιπόν, απέδωσε με την ίδια άνεση το ανάλαφρο, χαρίεν ύφος του Κοντσέρτου αρ.19 όσο και την ένταση του υπ’ αρ.25. Στο πρώτο τόνισε με επιτυχία την αντιστικτική γραφή χωρίς να αλλοιώσει τη γλυκύτητα και τη ρευστότητα της μελωδικής γραμμής. Το αργό μέρος ήχησε πολύ ωραία, όχι όμως ιδιαίτερα εκφραστικά. Ο πνευματώδης ελεύθερος αυτοσχεδιασμός στο τρίτο μέρος του Κοντσέρτου, με άμεση αναφορά στην όπερα «Η Απαγωγή από το Σεράι», προσδιόρισε ακόμα περισσότερο το ύφος τη μουσικής.
Μουσική και Επανάσταση
Με ανάλογο τρόπο καθορίστηκε ο μουσικός κόσμος του Κοντσέρτου αρ. 25: το θέμα της «Μασσαλιώτιδας», που ενυπάρχει ως ψήγμα στο μουσικό υλικό του α’ μέρους, επέστρεψε πλήρες στο τμήμα ελεύθερου αυτοσχεδιασμού. Το κοντσέρτο έχει γραφεί το 1786, χρονιά των «Γάμων του Φίγκαρο», όπου προαναγγέλλονται με σαφήνεια τα ιδανικά που οδήγησαν στη Γαλλική Επανάσταση. Ομως, εκτός από την εύστοχη μουσική επισήμανση, η θυελλώδης, έντονα δραματική ερμηνεία του Σιφ μετέφερε τις ανησυχίες του συνθέτη -πολιτικές αλλά και καθαρώς μουσικές- φανερώνοντας τις αξίες, πάνω στις οποίες θα έκτιζε ο Μπετόβεν τον δικό του κόσμο τα αμέσως επόμενα χρόνια.
Ως αρχιμουσικός ο Σιφ αποδείχτηκε λιγότερο ενδιαφέρων. Στη Συμφωνία αρ. 40, το μόνο καθαρώς συμφωνικό έργο του προγράμματος, η ορχήστρα διέθετε, φυσικά, ανάλογες αρετές. Ωστόσο, η απουσία ουσιαστικής πρότασης -ιδιαίτερα στο αργό δεύτερο μέρος- ήταν εμφανής. Πιο ενδιαφέρον, το τρίτο μέρος προκάλεσε έντονη και ευχάριστη αντίθεση, οδηγώντας στη θυελλώδη κατάληξη, που δόθηκε με πλαστικότητα και εκλεπτύνσεις. Ευχάριστη -και γενναιόδωρη- η εκτός προγράμματος ερμηνεία του 3ου μέρους του Κοντσέρτου για πιάνο αρ. 13.