Η τηλεοπτική σειρά «Seventh Heaven» (Εβδομος Ουρανός) έχει κάτι σουρεαλιστικό: ένας πάστορας με τη γυναίκα του και τα επτά παιδιά τους ζουν τη μεσοαστική αμερικανική ζωή απηχώντας το μεσοαστικό αμερικανικό όνειρο: αγάπη, δικαιοσύνη, φιλαλήθεια, σκληρή δουλειά και πίστη στον Θεό, στην οικογένεια, στο έθνος.
Θυμόμουν αμυδρά την οικογένεια με τα επτά παιδιά και τις προάλλες, στον δέκτη μας, τα είδα να έχουν μεγαλώσει ξαφνικά, ηθοποιάκια με πούδρα πάνω στα σπυριά της εφηβείας κι αλλαγμένο ηχόχρωμα στη φωνή -τι συγκινητικό και τι αβάσταχτο να μεγαλώνεις. Ακόμη κι η μικρή κόρη της οικογένειας, ένα σαμιαμίδι-παιδί θαύμα, είχε μεγαλώσει αρκετά ώστε να στέλνει γράμματα συμπαράστασης σ’ έναν πεζοναύτη στο Αφγανιστάν.
Ωστε στο Αφγανιστάν… H πρώτη μου σκέψη ήταν ότι τα αμερικανικά σίριαλ απηχούν ή εκτονώνουν το κοινό αίσθημα, οπότε αποφάσισα να δω όλο το επεισόδιο. H μικρούλα φορούσε στρατιωτικό μπλουζάκι και διάβαζε μεγαλόφωνα στα μέλη της οικογένειάς της την πατριωτική επιστολή. Παρουσίαζε στον στρατιώτη τα μέλη της οικογένειάς της και τους λόγους για τους οποίους «ο καθένας τους είναι ευγνώμων στην Αμερική, ώστε να του θυμίσει γιατί πολεμάει».
Ο μπαμπάς ο πάστορας είναι ευγνώμων για την παρουσία του Θεού ανάμεσα στους Αμερικανούς, για την ανθρώπινη συμπόνοια. H μαμά η νοικοκυρά είναι ευγνώμων για την αμερικανική ιατρική μέριμνα. H αδερφή η αεροσυνοδός είναι ευγνώμων για την ασφάλεια στο αεροδρόμιο και «παρότι πολλοί συμπολίτες μας φοβούνται μετά την 11η Σεπτεμβρίου, εκείνη δεν φοβάται να πετάξει». H άλλη αδερφή, που θα γίνει πάστορας, είναι ευγνώμων που στη χώρα τους «η γυναίκα μπορεί να κάνει ό,τι κι ο άντρας». O αδερφός είναι ευγνώμων που στις ΗΠΑ «δεν χρειάζεται να περνάνε κρυφά τα σύνορα» (!). Και για να μη σας κουράζω με όλα τα μέλη της οικογένειας, παρακάμπτω την άφατη ευγνωμοσύνη τους για να φτάσω στην προσευχή τους. Σταυρώνουν τα χέρια και προσεύχονται για τον λοχία κι όλους τους άλλους πεζοναύτες που «ρισκάρουν τις ζωές τους για να ζούμε ελεύθερα στην Αμερική».
Ο συγκεκριμένος πεζοναύτης έχει ονοματεπώνυμο, οικογένεια κι έναν πεντάχρονο γιο, τον Αλεξ. H αγαπημένη του κινηματογραφική ταινία είναι το Τοπ Γκαν, στην τηλεόραση βλέπει Σίμσονς και του λείπει το fast food. Είναι αρκετά προσωποποιημένος και όταν πεθαίνει, «σε μια επιχείρηση ανεφοδιασμού», το σίριαλ αποκτά δραματική ένταση. Τα παιδιά της οικογένειας φωνάζουν ότι είναι άδικο, επειδή ο Αλεξ, ο μικρός γιος του λοχία, «δεν έχει ακούσει καν πού πέφτει το Αφγανιστάν».
«Ναι», απαντά με περισσή σοφία, ο παππούς της οικογένειας, που όλοι τον φωνάζουν Συνταγματάρχη και ο οποίος λόγω της θέσης του στο ναυτικό φέρνει στην εγγονή του τα κακά νέα. «Αλλά ο Αλεξ ξέρει την Αμερική και είναι περήφανος γι’ αυτή». Ολοι οι περήφανοι Αμερικανοί του σίριαλ μαζεύονται στο παρεκκλήσι για επιμνημόσυνη δέηση φορώντας μπλούζες με την αμερικανική σημαία, πουλόβερ που γράφουν New Υork.
Αν κολυμπήσεις ένα εικοσάλεπτο στην κοινή αμερικανική ψύχωση περί δικαίων και αδίκων είναι αρκετά εύκολο να φανταστείς τον Αμερικανό πιλότο που προέβη σε άσεμνη χειρονομία στο αεροδρόμιο του Σάο Πάολο, ενόσω φωτογραφιζόταν για να καταγραφούν τα βιομετρικά του στοιχεία. Απαντούσε εκ μέρους του περήφανου έθνους του στους Βραζιλιάνους που αποφάσισαν να υποβάλουν τους Αμερικανούς πολίτες στις ίδιες εξευτελιστικές διαδικασίες με το δαχτυλικό αποτύπωμα και τα παρεμφερή.
Το πλήρωμά του ξέσπασε σε γέλια με την άσεμνη (αλλά παλικαρίσια;) χειρονομία του κυβερνήτη και συνελήφθη, γεγονός που θα πρέπει να τους ξένισε αφάνταστα και να δημιούργησε ένα ακόμη φλέγον θέμα συζήτησης -για τα ανελεύθερα καθεστώτα σαν εκείνο της Βραζιλίας κ.λπ. κ.λπ.
Στο μεταξύ -και παρότι ο Μπους διαφημίζει τα διαστημικά ταξίδια για το 2030- το ταξίδι παραμένει παρακινδυνευμένη υπόθεση. Οχι εξαιτίας του φόβου όπως πιστεύουν οι Αμερικανοί, αλλά εξαιτίας της καταρρακωμένης αξιοπρέπειας του ταξιδιώτη όπως πιστεύουν όλοι οι υπόλοιποι. Είμαστε πολλοί, όμως τα παιδιά της οικογένειας στο αμερικανικό σίριαλ δεν ξέρουν πού πέφτει το «αλλού» ούτε ποιοι είναι οι «άλλοι».