Προσωπα

4' 34" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Επιτέλους, σίγησαν οι σειρήνες των δημοσκοπήσεων κι ας ελπίσουμε πως θα σιγήσουν και οι πολιτικοί. Αλλωστε, ό,τι σπουδαίο είχαν και οι δύο να καταθέσουν στο τραπέζι της μεγάλης προεκλογικής κουβέντας, το κατέθεσαν. Οι μεν πλειοδότησαν σε ποσοστά, οι δε σε υποσχέσεις και δεσμεύσεις, στοχεύοντας κατ’ ευθείαν στο μάτι του κυκλώνα, που στην προκειμένη περίπτωση βρίθει εκλεκτών αναποφάσιστων: Αυτής της εξαιρετικά προηγμένης κοινωνικά ομάδας ανθρώπων που εν πολλοίς θα διαμορφώσουν και το τελικό αποτέλεσμα της 7ης Μαρτίου.

Σίγησαν, λοιπόν, οι φωνασκούντες. Οσοι δηλαδή γέμιζαν με τις πληκτικές και θορυβώδεις φυσιογνωμίες τους τις τηλεοπτικές οθόνες. Οσοι εκλάμβαναν ως σωστή εκφορά του πολιτικού τους λόγου την τακτική της κάλυψης, μέσω της βροντώδους φωνής τους, της φωνής του αντιπάλου τους. Οσοι επιδίδονταν σε υπερακοντισμούς και υπερβάσεις, αστείες για τους ψηφοφόρους που διαθέτουν γνώση και προπάντων σύνεση.

Σίγησε και ο θίασος της βαρυχειμωνιάς. Πίσω του στο ομιχλώδες «αγγελοπουλικό» τοπίο -οι ταινίες του Θόδωρου Αγγελόπουλου πγίνονται κλασικά στην ομίχλη- κρύφτηκαν οι κομπάρσοι, οι εκπρόσωποι της αμάθειας, της άγνοιας των πραγματικών γεγονότων, που δηλώνουν συμμετοχή στα δρώμενα, σαν τους απαίδευτους ανθρώπους, οι οποίοι έχουν συνηθίσει να αντιμετωπίζουν παθητικά την Ιστορία.

Αντε, να ξαποστάσει και ο άμοιρος ο κρατικός μηχανισμός, ο αίρων τις αμαρτίες της προχειρότητας και του ευμετάβλητου των πολιτικών μας. Να βρει τον χρόνο να ανακτήσει τη θρυμματισμένη ψυχραιμία του, να ανασάνει από το διαρκές, ανελέητο σφυροκόπημα… κι ύστερα βλέπουμε.

Στις λιγοστές ημέρες που μας χωρίζουν από τις πιο επεισοδιακές εκλογές των τελευταίων δεκαετιών, θα ‘ταν καλό να βυθιστούμε σε περισυλλογή. Να σταθμίσουμε μέσα μας τον βαθμό, το μέγεθος της υποκρισίας των πολιτικών μας, να προσπαθήσουμε να συνειδητοποιήσουμε τον προβεβλημένο και τον υποβόσκοντα ρόλο του καθενός από αυτούς που ζητούν πιεστικά την ψήφο μας. Να βρούμε και να απομονώσουμε τους αδηφάγους, αυτούς που μπροστά μας την ύστατη ώρα εξυμνούν την τιμιότητα, εμφανίζονται λιτοί, εξαγνισμένοι σχεδόν, έτοιμοι να κάνουν μαζί μας -ήμαρτον Θεέ μου- μια καινούργια αρχή. Σαν το απολωλός πρόβατο του Ευαγγελίου, σαν τον βαθιά αμαρτωλό που αναζητεί τρόπους να σώσει την ψυχή του, ασκώντας ένα είδος προεκλογικής φιλανθρωπίας.

Θα ‘χετε παρατηρήσει πως όλοι οι πολιτικοί κόπτονται, αιφνιδίως, για τον ελληνικό λαό. H συντριπτική πλειοψηφία των υποψηφίων επικαλείται ακαταπαύστως και μετά πάθους τον ελληνικό λαό, λες και οι πολιτικοί δεν ανήκουν σ’ αυτόν ή εν πάση περιπτώσει ανήκουν στην τάξη των… ευγενών. Αλήθεια, επιτρέπει το πολίτευμά μας την τάξη των ευγενών;

«Πρέπει ο ελληνικός λαός να αντιληφθεί ότι….», λέει ο ένας, «ο ελληνικός λαός που μας ακούει, είναι σε θέση να καταλάβει τι μουσίτσα είστε», λέει ένας άλλος, «ο ελληνικός λαός γνωρίζει ότι ψεύδεστε, κύριε…», «ο ελληνικός λαός δεν αντέχει άλλο την κοροϊδία, τη διαφθορά, την προχειρότητα», διατείνεται ο πιο προχωρημένος. Και δώστου και στήνουν όλοι τους έναν θλιβερό χορό γύρω από τον ελληνικό λαό, εκθειάζοντάς τον, συμβουλεύοντάς τον, εμπαίζοντάς τον, σαν να πρόκειται για το φινάλε μιας μέτρια σκηνοθετημένης φαρσοκωμωδίας με… δραματικό τέλος.

Οσοι έζησαν τις σκληρές μεταπολεμικές εποχές και ανέδειξαν μέσα από πολέμους, εμφυλίους και μεγάλα κοινωνικά ανοίγματα σημαντικές πολιτικές προσωπικότητες, επιχειρούν να μας επαναφέρουν στις ράγες της πολιτικής των οραματισμών. Μας υπενθυμίζουν ότι ακόμη και σήμερα, την εποχή της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας, σήμερα που η παγκοσμιοποίηση τείνει να γίνει εξαιρετικό εργαλείο στα χέρια του ίδιου του παθογενούς κράτους, οι ιδεολογίες πρέπει να βρούνε τρόπο να αναδειχθούν. H γενική πεποίθηση ότι όλα είναι ίδια και ότι οι διαχωριστικές ιδεολογικές γραμμές έχουν σβήσει από τον πολιτικό χάρτη του τόπου, θα ‘ταν καλό -λένε οι παλαιότεροι- να μην εξελιχθεί σε μονόδρομο. Κι αν ακόμη τα πάντα δείχνουν ίδια απ’ όλες τις πλευρές, θα πρέπει οι πολιτικοί να πρωτοτυπήσουν, να εφεύρουν νέες διαχωριστικές γραμμές, προς όφελος των ίδιων, αλλά και του απλού καθημερινού ανθρώπου που βλέπει όλο και πιο συχνά να απομονώνεται στη γωνιά των εξελίξεων και φοβάμαι και της Ιστορίας.

Ο χρόνος θα δείξει τις αντοχές των πολιτικών συστημάτων και των ιδεολογιών, τις τάσεις ανανέωσης και επανατοθέτησης. Το πρόβλημα σίγουρα δεν είναι ελληνικό, αλλά στοιχείο αναπόσπαστο των δυτικών κοινωνιών στις οποίες μετέχουμε. Τα ίδια ερωτήματα, υποθέτω, ότι απασχολούν τους Γερμανούς, τους Γάλλους, τους Βρετανούς. Πολίτες προηγμένων κοινωνιών που παρακολουθούν τους μεγάλους πολιτικούς σχηματισμούς να διεισδύουν ο ένας στα χωράφια του άλλου. Βλέπουμε τον Μπλερ και τον Σρέντερ να παλεύουν, καταφεύγοντας με πολιτικές που ώς πρόσφατα αποκαλούσαμε δεξιές πολιτικές. Και στον αντίποδα, παρατηρούμε δεξιούς πολιτικούς, όπως είναι ο Ισπανός Αθνάρ ή ο Γάλλος Ραφαρέν να «υποκλέπτουν» ολόκληρα τμήματα του κοινωνικού προγράμματος των σοσιαλιστών, προκειμένου να στεριώσουν στο πολιτικό στερέωμα, αλλά και στη σκέψη των ψηφοφόρων.

Δεν γνωρίζω κατά πόσον αυτό το αμάλγαμα της ιδεολογικής σύγχυσης, ηθελημένης ή μη, θα ξεκαθαρίσει. Δεν γνωρίζω αν στο μέλλον θα είναι μόνον ο οικονομικός παράγοντας αυτός που θα καθορίζει συνολικά τις εξελίξεις, όπως δεν γνωρίζω κατά πόσον ο καθημερινός άνθρωπος θα υποχρεώσει κάποια στιγμή τους πολιτικούς να βάλουν και λίγη ιδεολογία στο πρόγραμμά τους ή εν πάση περιπτώσει να δούνε τη ζωή με τα μάτια του πολίτη.

Με βεβαιότητα, όμως, και επίγνωση των όσων λέω, μπορώ να πω ότι λείπει και θα εξακολουθήσει να λείπει από το προσκήνιο ο στοχασμός, ο βαθύς πολιτικός λόγος, η ορθή επιχειρηματολογία, το ουσιαστικό ενδιαφέρον για την τρέχουσα πραγματικότητα. Φτάνουν πια τα πυροτεχνήματα και οι κατασκευές.

Και στο κάτω κάτω, φίλοι μου, την επόμενη φορά που θα μας προτείνουν να αφήσουμε ανοικτή τη βρύση, σκεφθείτε ότι θα ‘ταν καλύτερο να αφήσουμε ανοικτές τις διόδους επικοινωνίας. Τις διόδους που οδηγούν στη σκέψη και τη βοηθούν να μην αποξηραίνεται. Γιατί, αν κάτι αξίζει τον κόπο, υπό τις παρούσες συνθήκες, είναι να ξαναγίνουμε ο στοχαστικός άνθρωπος που δεν υποκύπτει σε σκοπιμότητες και τυφλές υποσχέσεις, αλλά μέσα από τα χαλιναγωγημένα ελαττώματά του, μπορεί και χαράσσει μοναδικές πορείες.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή