Τι έγραφα την περασμένη Κυριακή; «Επιτέλους! Θα μπορέσουμε να απολαύσουμε τα τραγούδια του Θανάση Παπακωνσταντίνου σ’ ένα χώρο που τους ταιριάζει κι όχι στριμωγμένοι στις παιδικές καρεκλίτσες των ντουμανιασμένων «μουσικών σκηνών» που μας έχουν κατακλύσει!» Ναι, και κατέληγα: «Μην το χάσετε». Μην το χάψετε! Μη χάψετε, επίσης, όσα διεκήρυττε ο Λαρισαίος τραγουδοποιός στο «Δελτίο Τύπου» – «Στην προσπάθειά μας να αποφύγουμε τη βαναυσότητα των «κέντρων διασκέδασης», έτσι ώστε να μην έρχεται σε αντίφαση η μουσική και τα τραγούδια που παίζουμε με το χώρο…» κατέφυγαν στο θέατρο «Χώρα», όπου, είπαμε κι εμείς, υπάρχουν καθίσματα ανθρώπινα και όχι ντουμάνι ο καπνός. Αμ δε: Εχουν βγάλει τα καθίσματα του θεάτρου και σε βάζουν να κάτσεις κάτω(!) ή να στέκεσαι όρθιος δύο-τρεις ώρες πρόγραμμα! Κι έχουν προσθέσει εδώ κι εκεί στη «σάλα» εκείνα τα σταχτοδοχεία – σκουπιδοτενεκέδες, για αβέρτα κάπνισμα. Ευχαριστούμε, δεν θα πάρουμε, είπαμε κι αποχωρήσαμε. B Τέτοια περιφρόνηση στο απροειδοποίητο κοινό που πάει να τον ακούσει. Φαίνεται ότι ο φίλτατος επιθυμεί κοινό 15άρηδων και μόνο. Εχέτω! Τι περιεχόμενο, όμως, δίνει κανείς στην έννοια της «βαναυσότητας», ε;
Νέα πιπίλα των παιδιών που δίνουν ραπόρτο στους ραδιοσταθμούς για την «κίνηση στους δρόμους»: «Ανάσχεση» της κυκλοφορίας. Το μποτιλιάρισμα! Κούκλα γλωσσίτσα, όλο τουπέ. Δίπλα δίπλα με κανένα «η εθνική οδό», κανένα «προαναγγελθέντων συνθηκών» κ.ά.
Στα λεφτά έχουν κολλήσει οι «Μονόλογοι» ξένων ηθοποιών της Πολιτιστικής Ολυμπιάδας και μην ακούτε τίποτ’ άλλο… Το να ματαιωθεί το «πρότζεκτ» πιθανότατο. Αντε, άντε, 15 και μία μείνανε… Δύο εικονοκλαστικά, τέλος πάντων, κείμενα διάβασα με ενδιαφέρον τον τελευταίο καιρό σε εφημερίδα (στην «Ελευθεροτυπία»): της Σωτηρίας Μαντζίρη για τη γραφή της Σάρας Κέιν, με αφορμή το «Λαχταρώ» από τον Λευτέρη Βογιατζή, και του Ευγένιου Αρανίτση για τον Μίκη. Συμφωνείς ξεσυμφωνείς, ας ακούγεται και κάτι άλλο -υποστηριγμένο εννοείται- πέραν αυτής της άνευ όρων πια «συγκατάνευσης». Εσπευσε φυσικά ο Πάντων Τιμητής (ποιος άλλος, κυρία μου…) να απαξιώσει, υβρίζοντας (ε!), τον Αρανίτση, αλλά αυτό είναι το ολιγότερον που μπορεί να σου συμβεί από ταγούς που διψούν για πνευματικό διάλογο. Οσα δεν φαίνονται να φοβάσαι, ω ψυχή… Τα λυσσαλέα μαχαιρώματα στην πλάτη, που υποτίθεται δεν ξέρεις από πού σου έρχονται. Χα! «Ορθή επανόρθωση». Από ψηφιακό δελτίο Τύπου του Πολιτιστικού Οργανισμού του Δήμου Αθηναίων. Μάιστα.
Χρειάζονται αναδιαμόρφωση τα «Βραβεία Κριτικών Θεάτρου και Μουσικής», τα οποία απονεμήθηκαν την περασμένη Δευτέρα για το 2003: Αλλα τα «Κουν», άλλα τα «Θεάτρου». «Βραβεία» τα Θεάτρου, «Διακρίσεις», «τιμητικές» ή μη, στη Μουσική. Λένε «Βραβείο Νέου Δημιουργού» και βραβεύουν νέους ηθοποιούς (δημιουργός είναι ο ηθοποιός;). Συμφύρουν και συν-κρίνουν ανόμοια πράγματα σε διάφορες κατηγορίες. Απονέμουν βραβείο θεσπισμένο για τον περυσινό χρόνο με σκεπτικό «συνολικής προσφοράς» (περίπτωση Μουστάκα) ή βραβείο «συνολικής προσφοράς» με σκεπτικό συγκεκριμένου έργου (περίπτωση «Μεγάλου Βραβείου Θεάτρου» στο Νίκο Μαστοράκη για τον περυσινό «Γλάρο»)… Και άλλα πολλά… Η Ενωση Κριτικών, επειδή προσπαθεί να κάνει το καλύτερο, ας κοιτάξει από την αρχή το θεσμό. Είναι και ο μόνος θεατρικών βραβείων που κρατείται μακράν της Μακράς Χειρός…