Αισιοδοξία προκάλεσε στις 31 Ιανουαρίου η συναυλία της Καμεράτας – Ορχήστρας των Φίλων της Μουσικής. Η ποιότητα των έργων του προγράμματος, συνθέσεις Ελλήνων συνθετών, έπεισε πως θα μπορούσαν να περιλαμβάνονται ισότιμα στα προγράμματα όλων των μουσικών μας συνόλων και να προβάλλονται εντός και εκτός της χώρας. Η ένταξή τους σε «ειδικές» συναυλίες «σύγχρονης ελληνικής δημιουργίας» είναι τελικά αμφίβολο αν βοηθάει την προβολή ή συμβάλλει στην περιθωριοποίησή τους.
Η συναυλία άρχισε με το «Λυρικό Τρίπτυχο – Αφιέρωμα στο Αρκάδι» του Γεωργίου Καζάσογλου (1966). Εργο τονικό, αξιοποιεί με γόνιμο τρόπο υλικό από τη δημοτική παράδοση. Ο θρήνος του δεύτερου μέρους είναι ταυτόχρονα στοχαστικός και βαθιά συγκινητικός, ενώ το ομοφωνικό τρίτο μέρος ισορροπεί χάρη σε σημεία με ενδιαφέρουσα αντίστιξη. Ακολούθησε το «Χορικό και οι Παραλλαγές αρ. 2 πάνω σε ένα βυζαντινό θέμα» του Πέτρου Πετρίδη (1939). Με αφετηρία τον βυζαντινό ύμνο «Χριστός Ανέστη» ο συνθέτης διαμόρφωσε παραλλαγές κατά τα κεντροευρωπαϊκά πρότυπα του 19ου αι. Το πρώτο μέρος της συναυλίας ολοκληρώθηκε με τον εντυπωσιακό «Δρόμο του Αρχαγγέλου» του Νέστορα Ταίηλορ. Τονικό, βαθύτατα λυρικό και έντονα συναισθηματικό, το έργο γράφηκε το 1996. Η μελωδία είναι μονάχα ένα από τα στοιχεία με τα οποία ο συνθέτης επικοινωνεί τον συγκινησιακό κόσμο του έργου. Η σαφής δομή και η ενδιαφέρουσα ενορχήστρωση -με ιδιαίτερο βάρος στα χαμηλά έγχορδα- προσθέτουν διαστάσεις. Η αποφυγή επαναλήψεων και οι εναλλαγές στη διάθεση κάθε υποενότητας παρέκαμψαν τον κίνδυνο μελίρρυτων διατυπώσεων -που ελλοχεύει σε παρόμοιες συνθέσεις- και εξασφάλισαν, τελικώς, ένα αισιόδοξο, υγιές αποτέλεσμα.
Πολύ καλή απόδοση
Σε πρώτη εκτέλεση ακούστηκε το έργο «Φως ΙΙ» του Χρήστου Σαμαρά. Μουσικές δέσμες φωτός ξεπρόβαλλαν από τα έγχορδα δημιουργώντας ένα γεγονός μάλλον παρά δράση, ταυτόχρονα όμως υποδεικνύοντας μία κατεύθυνση, που στην εξέλιξη της σύνθεσης έγινε σταδιακά πιο ξεκάθαρη. Τα δραματικά στοιχεία έμεναν πίσω, η άυλη διάσταση ερχόταν στο προσκήνιο. Η συναυλία έκλεισε με το εντυπωσιακό Κοντσέρτο για πιάνο, ορχήστρα εγχόρδων, άρπα και κρουστά του 30χρονου Μηνά Μπορμπουδάκη. Ραβέλ, Μεσιάν και Ράιχ ήταν τρεις από τους συνθέτες που ενέπνευσαν στον νέο συνθέτη μία σύνθεση νευρώδη, με χιούμορ αλλά και λυρισμό, ατμοσφαιρική και άμεση.
Την πολύ καλή απόδοση των έργων πιστώνεται ο αρχιμουσικός Βασίλης Χριστόπουλος που διηύθυνε την ορχήστρα με ακρίβεια και ένταση. Από τους ικανότατους σολίστες ας αναφερθούν η λυρική Λέσια Πονομάροβα, σόλο βιολί (Ταίηλορ) και ο πιανίστας Ερμής Θεοδωράκης, ο μόνος από τους προβλεπόμενους πέντε σολίστες στο Κοντσέρτο του Μπορμπουδάκη, του οποίου μνημονεύτηκε το όνομα.