Οπως γράφει στο βιβλίο του ο Ουόλτερ Μπερνστίν, το 1947 τρεις πρώην πράκτορες του FBI είχαν φτιάξει την εταιρεία Σύμβουλοι Αμερικανικών Επιχειρήσεων (AmericaBusiness Consultants – ABC), που τη χρηματοδοτούσε ο επιχειρηματίας Αλφρεντ Κόλμπεργκ, υπέρμαχος της Εθνικιστικής Κίνας. Το τμήμα «Επιχειρήσεις» αναφερόταν στα ραδιοφωνικά και τηλεοπτικά δίκτυα και στα διαφημιστικά γραφεία που έλεγχαν ποιοι θα έπαιζαν στην τηλεόραση. Οι «Σύμβουλοι» αποφάσιζαν επ’ αμοιβή αν οι ομάδες των ηθοποιών που θα έπαιζαν σε κάποιο σίριαλ ή αυτοτελές επεισόδιο είχαν τη ρετσινιά του κομμουνιστή. Ενημέρωναν τα άτομα που το όνομά τους παρουσιαζόταν εμπλεγμένο και τους ενημέρωναν ότι με κάποια αμοιβή θα μπορούσαν αυτοί οι ίδιοι να τους αποχαρακτηρίσουν. H γνωστή γκανγκστερική «προστασία».
Η ίδια εταιρεία εξέδιδε το φυλλάδιο «Αντεπίθεση», όπου δημοσιεύονταν τα ονόματα όσων ήταν χαρακτηρισμένοι και τα ονόματα και οι διευθύνσεις των χορηγών των εκπομπών όπου έπαιζαν οι συγκεκριμένοι ηθοποιοί, προτρέποντας το κοινό να στείλουν επιστολές διαμαρτυρίας στους χορηγούς. «Πρώτα κατασκεύαζες την κατηγορία και μετά προσέφερες προστασία από αυτό που δημιούργησες», σημειώνει ο Μπερνστίν.
Αργότερα, η ίδια πάντα εταιρεία κυκλοφόρησε ένα άλλο φυλλάδιο με τίτλο «Κόκκινα κανάλια» και υπότιτλο «O φάκελος της κομμουνιστικής επιρροής στο ραδιόφωνο και στην τηλεόραση». Στη λίστα του είχε 151 ηθοποιούς, συγγραφείς, σκηνοθέτες, παραγωγούς, ζωγράφους και μουσικούς, μαζί με τους υποτιθέμενους συνδέσμους τους μεταξύ των κομμουνιστών ή κρυφο-κομμουνιστών. Το «Κόκκινα κανάλια» έγινε η βίβλος των μακαρθικών. Για τον Ουόλτερ Μπερνστίν υπήρχαν εκεί οκτώ καταχωρίσεις, όλες αληθινές, όπως λέει: άρθρα του σε δύο κομμουνιστικά περιοδικά της Αμερικής, την εγγραφή του σε οργανώσεις που υποστήριζαν τη δημοκρατική παράταξη του Ισπανικού Εμφυλίου, σε μια άλλη οργάνωση που απαιτούσε περισσότερα δικαιώματα για τους μαύρους βετεράνους του B΄ Παγκοσμίου Πολέμου, καθώς επίσης σε μια οργάνωση με το όνομα «Ρωσική Περίθαλψη Πολέμου», που υποστήριζε την σοβιετο-αμερικανική φιλία.
«Θα ντρεπόμουν αν δεν συμπεριλαμβανόμουν στα «Κόκκινα κανάλια»», παραδέχεται ο Μπερνστίν. Ωστόσο, αυτό σήμανε την αυτόματη εγγραφή του στη Μαύρη Λίστα.
Υπήρχε, φυσικά, η εναλλακτική λύση: να αποκηρύξεις. Αυτό μπορούσε να γίνει δημόσια ή ιδιωτικά, προσωπικά ή με μια υπογεγραμμένη δήλωση, κατ’ ευθείαν στο στούντιο ή στον τηλεοπτικό σταθμό ή διαμέσου κάποιου από τους χρισμένους ειδήμονες της εποχής. Συνήθως μια απλή δήλωση ήταν αρκετή – σε αντίθεση με την κατάθεση μπροστά στην Επιτροπή Αντι-Αμερικανικών Ενεργειών όπου όφειλε ο καταθέτης να καταδώσει φίλους, συνεργάτες και γνωστούς.
«Ωστε ήμουν στη Μαύρη Λίστα», γράφει ο Ουόλτερ Μπερνστίν. «Για τα επόμενα οκτώ χρόνια στον κινηματογράφο και έντεκα στην τηλεόραση».
Ο Ουόλτερ Μπερνστίν είχε βοηθήσει ενεργά τον Χένρι Ουάλας, τον υποψήφιο για την προεδρία το 1948 με το ψηφοδέλτιο του Προοδευτικού Κόμματος. Ηταν η μοναδική φιλόδοξη προσπάθεια στην Αμερική να δημιουργηθεί ένας τρίτος πόλος, ενάντια στα δύο μεγάλα, παραδοσιακά κόμματα εξουσίας. Και ήταν μια προσπάθεια που στέφθηκε με αποτυχία. «Το Προοδευτικό Κόμμα», σημειώνει ο συγγραφέας, «υπήρξε ο επιθανάτιος ρόγχος του κινήματος που είχε αρχίσει τη δεκαετία του ’30, του συνασπισμού των εργατών και των φιλελευθέρων, των σοσιαλιστών και των κομμουνιστών, που άνθησε σαν το Νιου Ντιλ στο Μεγάλο Κραχ και σαν το αντιφασιστικό Λαϊκό Μέτωπο στη διάρκεια του πολέμου».
Η Μαύρη Λίστα των μακαρθικών περιελάμβανε όλους όσοι ανήκαν ή στήριζαν τις φιλελεύθερες και ριζοσπαστικές ιδέες. «Οι κομμουνιστές δαιμονοποιήθηκαν αποτελεσματικά, οι φιλελεύθεροι περιθωριοποιήθηκαν, και παρότι οι τελευταίοι πήδησαν στο αντι-κομμουνιστικό άρμα, δεν θεωρούνταν πραγματικά απαραίτητοι για τη σταυροφορία. Οι σπιούνοι ήταν άφθονοι ή έτσι φαινόταν. Τα συνθήματα αφθονούσαν: «Καλύτερα νεκρός παρά κόκκινος»? «Φυλάξου από τον κόκκινο κάτω από το κρεβάτι σου»».