Εντυπωσιακή επίδειξη σαδιστικής βίας με μια εξίσου εντυπωσιακή καθίζηση του περιεχομένου χαρακτηρίζουν το φιλμ του Μελ Γκίμπσον «Τα πάθη του Χριστού» («The PassioOf The Christ»). O σούπερ σταρ του «Φονικού όπλου» σεναριοποιεί τα πάθη προσφέροντας απλόχερα στο κοινό εικόνες που στάζουν αίμα. O Ιησούς, ματωμένος και άγρια ξυλοδαρμένος χάριν ενός νατουραλισμού που θυμίζει b movies τύπου «Παρασκευή και 13», ανεβαίνει τον Γολγοθά του, ενώ ο Γκίμπσον λοξοκοιτάει το νόμο του Λιντς και την Αγρια Δύση. Τα πάθη του Χριστού, κινηματογραφημένα σε κοντινά πλάνα και ενίοτε σε «αργή κίνηση», αντιμετωπίζονται ως εικόνες προς κατανάλωση. Εξ ου και ο υπερβάλλων ζήλος για την όσο το δυνατόν πιστότερη αναπαράσταση που έφτασε στα άκρα στη σκηνή του μαρτυρίου της Σταύρωσης. O δυστυχής Τζιμ Καβίζελ που πρωταγωνιστεί (ο πιο αβανταδόρικος για την καριέρα του ρόλος) έπαθε εξάρθρωση ώμου στην προσπάθεια των σταυρωτών να τραβήξουν την παλάμη του μέχρι το σημείο του σταυρού όπου έπρεπε να μπει το καρφί!
Τα κατά Γκίμπσον «πάθη του Χριστού» αναπαράγουν την βία σε κάθε καρέ καθορίζοντας τη μορφή και συνοψίζοντας το περιεχόμενο της ταινίας. Αυτήν την αισθητική υπηρετεί η δίχως καμία αρετή σκηνοθεσία του «ενάρετου» και καθολικού Γκίμπσον. H σάρκα ταπεινώνεται και τιμωρείται βάναυσα και ο Ιησούς, με χείλη ματωμένα και ένα μάτι πρησμένο, ψελλίζει «αγαπάτε αλλήλους». Ομως, μόνο μίσος αποπνέουν οι εικόνες. Μίσος, το οποίο συσσωρεύεται και αναζητά διέξοδο στην εφετζίδικη και κακοστημένη σκηνή της φυσικής καταστροφής που ακολουθεί αυτήν της Σταύρωσης. Και βία, που γίνεται αυτοσκοπός και επιβάλλει στην καρδιά της ταινίας μια μηχανή του κιμά η οποία αλέθει συνεχώς σάρκα.
Το σενάριο είναι υποτυπώδες και οι ηθοποιοί είναι ανύπαρκτοι. Φτωχή για τα δεδομένα του εγχειρήματος είναι και η παραγωγή, η οποία ευθύνεται εν μέρει για την κατρακύλα του Γκίμπσον, που κάποιες στιγμές το παρακάνει προκαλώντας στομαχικές διαταραχές στο θεατή. «Τα πάθη του Χριστού» δεν έχουν τη μεγαλοπρέπεια του χολιγουντιανού βιβλικού έπους, αλλά ούτε την τόλμη του Μάρτιν Σκορσέζε στον «Τελευταίο πειρασμό» (ούτε λόγος να γίνεται για το αριστούργημα του Παζολίνι «Κατά Ματθαίον Πάθη»). Τέλος, το καλύτερο δώρο που θα μπορούσε να προσφέρει κάποιος στον Γκίμπσον θα ήταν η εμπλοκή στη σκανδαλολογία που ξεκίνησε στην Αμερική με τις κατηγορίες εβραϊκών κύκλων πως αναβιώνει τη μισαλλοδοξία επειδή δαιμονοποιεί τους Φαρισαίους και το εβραϊκό ιερατείο της Ιερουσαλήμ την εποχή που έζησε ο Ιησούς. Το σκάνδαλο φέρνει τεχνηέντως στο κέντρο της κινηματογραφικής επικαιρότητας ένα φιλμ επιεικώς αδιάφορο.