Το έργο προϋπάρχει και στην πρόβα γεννιέται η παράστασή του. Να όμως που εδώ τα πράγματα αναποδογυρίζονται λιγάκι, αφού στην πρόβα γεννήθηκε και το έργο. Ασε που κάθε παράσταση μπορεί και να γεννάει μια μικρή ή μεγαλύτερη αλλαγή του έργου!
«Μυστήρια» όλ’ αυτά, αλλά σίγουρα ερεθιστικά – ίσως και διασκεδαστικά. Πειραματικά πάντως – και πώς αλλιώς, αφού για παράσταση της ανήσυχης «Πειραματικής Σκηνής» του Εθνικού Θεάτρου πρόκειται: «Βιομαγεία» ο τίτλος της και είναι συλλογικό έργο ενός σκηνοθέτη, του Δημήτρη Λιγνάδη, που είναι και εκλεκτός ηθοποιός ως γνωστόν, της συγγραφέως Μαριάννας Κάλμπαρη, γιατί δεν γίνεται τίποτα τελικά στο θέατρο χωρίς το χεράκι ενός συγγραφέα, και των νεαρών ηθοποιών Εβίτας Ζημάλη και Ανδρέα Κοντόπουλου. «Οταν μου πρότεινε ο υπεύθυνος της Πειραματικής, ο Στάθης Λιβαθινός, να κάνω μια παράσταση εδώ», λέει ο Δ. Λιγνάδης, «κυριολεκτικά πελάγωσα – τι να διαλέξω; Γιατί όταν σου λένε “κάνε ό,τι θέλεις” τότε είναι που πελαγώνεις. Σκέφτηκα ότι θα μπορούσαμε να κάνουμε ένα έργο που θα έβγαινε μέσα από τις πρόβες. Με απλά, καθαρά θεατρικά μέσα. Κάτι, δηλαδή, που μας ερεθίζει και το οποίο πουθενά αλλού εκτός από την Πειραματική δεν μπορεί κανείς να δοκιμάσει».
Δηλαδή, ξεκίνησαν χωρίς έστω μια «ιστορία»; «Ναι, με ένα… μη έργο. Αλλά γρήγορα είδαμε ότι δεν γίνεται – ο αυτοσχεδιασμός στο θέατρο είναι κάτι πολύ δύσκολο όταν δεν υπάρχει ένα θέμα, κάτι. Βάλαμε λοιπόν κάποιες προβληματικές που μας απασχολούν στη ζωή μας…».
Οπως; «Οπως το αιώνιο παιχνίδι του θεάτρου στη ζωή και της ζωής στο θέατρο. Συζητήσαμε, δουλέψαμε καιρό, η Μαριάννα έφερνε κάθε τόσο ένα υλικό πάνω στη δουλειά και τους αυτοσχεδιασμούς που κάναμε, το δουλεύαμε κι αυτό, χτίζαμε σιγά σιγά, ώσπου τώρα προς το τέλος βγήκε αυτό το έργο από τη Μαριάννα, η Βιομαγεία».
Επάνω σε ποια «ιστορία» έγινε όλη η δουλειά; «Ενας νεαρός, καθημερινός άνθρωπος, πάει σ’ ένα απ’ αυτά τα τηλεμέντιουμ και της ζητάει να κάνει κάτι ώστε να αλλάξει η πεζή ζωή του. Εκείνη του ζητάει να διαλέξει ένα απλό περιστατικό που του συνέβη τελευταία, εκείνος αναφέρει ένα βράδυ που πήγε στην Πειραματική Σκηνή να δει ένα έργο, αλλά πριν αρχίσει η παράσταση βαρέθηκε κι έφυγε. Δίπλα του καθόταν μια κοπέλα που τον είχε ρωτήσει κάτι αδιάφορο. Αυτά. «Πάμε πίσω στο χρόνο λοιπόν να σου μαγέψω τη στιγμή εκείνη, ώστε να γίνει ενδιαφέρουσα», του λέει εκείνη, κι εμείς καταλαβαίνουμε «να σου την επεξεργαστώ θεατρικά»: βάζει φωτισμούς, βάζει μουσική, βάζει το αποκάτω κείμενο (σκηνογράφος η Τατιάνα Σουχορούκοφ, μουσική Γιώργης Χριστοδούλου, φωτισμοί Σάκης Μπιρμπίλης) κι εκείνος «Ουάου, τι ωραίο είν’ αυτό!». Κάτι καθημερινό κι ασήμαντο απέκτησε ενδιαφέρον, όπως και η απλή συνομιλία με την κοπέλα μπορεί να εξελιχθεί σε φλερτ, σε σχέση. «Ξέρω να σου φτιάχνω όνειρα», λέει η μάγισσα – δηλαδή το θέατρο. «Είναι όμως ψέμα όλ’ αυτό», λέει κάποια στιγμή ο νεαρός. «Θες δηλαδή την πραγματικότητα; Πάρ’ την!». Κι αυτό βέβαια τον ξενερώνει πάρα πολύ, «χάλια είναι έτσι…», λέει. Οπότε αυτή του λέει: «Αν θες αλλιώς, να έρχεσαι στο Βιομαγείο μου κάθε Τρίτη, Πέμπτη και Σάββατο» – που είναι και οι μέρες που παίζεται η παράσταση!».
«Ενα ανάλαφρο σκηνικό παιχνίδι είναι», λέει ο σκηνοθέτης. «Αισιοδοξώ να αποδειχθεί η παράσταση ανοιχτή στο παιχνίδι ακόμη και τώρα, με αλλαγές από βράδυ σε βράδυ, που μπορούν να προκαλούν ακόμη και οι θεατές… Να είναι, δηλαδή, η παράσταση ένα πείραμα που δεν σταματάει στην πρεμιέρα».
Υπάρχει όμως κοινό για τέτοιες παραστάσεις; «Κάνω πείραμα» λέει ο Δ. Λιγνάδης «σημαίνει ότι κρατάω στα χέρια μου εκρηκτικό υλικό. Μπορεί να γίνει ένα ωραίο βεγγαλικό, μπορεί να σκάσει στα χέρια μου. Το ίδιο κι εδώ. Μπορεί να ενδιαφέρει ελάχιστους, αλλά μπορεί και να έχει μια αλήθεια, έναν αυθορμητισμό – ακόμη και πλάκα σε μια πρώτη στοιβάδα, κι έτσι να ενδιαφέρει περισσότερο κόσμο. Δεν προεξοφλώ τίποτα, αλλά μακάρι να ενδιαφέρει, γιατί την επιδιώξαμε την επικοινωνία με τον κόσμο, δεν είμαι από τους καλλιτέχνες που λένε ότι δεν τους ενδιαφέρει η επικοινωνία. Μπορεί και να χάσουμε όμως. Είναι ρίσκο. Κάτι δηλαδή μέσα στη φύση του πειράματος».