Σελιδοδεικτες

1' 51" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Ποδοσφαιρική ορολογία διάλεξε ο συγγραφέας Δημήτρης Πετσετίδης για τη νέα συλλογή διηγημάτων του: «Σε ξένο γήπεδο», (εκδόσεις Πατάκη). Και παρότι και ποδόσφαιρο υπάρχει στις σελίδες του βιβλίου, ελάχιστη σχέση έχει το περιεχόμενο των διηγημάτων με το δημοφιλές άθλημα. O Σπαρτιάτης συγγραφέας -σταθερή και χαμηλόφωνη παρουσία από τα τέλη της δεκαετίας του ’70- υπηρετεί με συνέπεια το διήγημα όλα αυτά τα χρόνια.

Οι ήρωές του, σ’ αυτή τη συλλογή, ακολουθούν, λίγο πολύ, τις δικές του νόρμες, ντύνονται με τις δικές του παραστάσεις. Μάχονται, δείχνουν να ελπίζουν, φαίνεται να αδιαφορούν για τις αντιξοότητες, για τις νέες συνθήκες και τελικά συνειδητοποιούν ότι παίζουν… εκτός έδρας, σε ξένο γήπεδο. «Σκέφτομαι ότι εμείς μείναμε παιδιά. Θα μπορούσα να ερωτευτώ το κορίτσι που εξακολουθεί να με περιεργάζεται, ο δικός της τα έχει πάντα με τους γέρους. Αναλογίζομαι τον έρωτα, τους έρωτες, χαμένες μακρινές επιθυμίες, επιθυμίες που σχετίζονται με πρόσωπα και σώματα, όλα σκεπασμένα από την αχλή της μνήμης που κάθε ημέρα εξασθενεί. Προσπαθώ να λογαριάσω πόσα άραγε χρόνια μένουν ακόμη, όμως το έχω πάρει απόφαση από μικρός. Από το τίποτε στο τίποτε και ενδιαμέσως όσο ζήσεις. Πότε κιόλας πέρασαν τόσα χρόνια; Ανοιξη, καλοκαίρι, φθινόπωρο, χειμώνας και πάλι άνοιξη, καλοκαίρι, φθινόπωρο, χειμώνας, ξανά άνοιξη, καλοκαίρι, φθινόπωρο, χειμώνας, με πιάνει ίλιγγος, φταίνε και τα δύο ούζα που έχω κατεβάσει», σκέφτεται ο ήρωάς του στο ομότιτλο με τη συλλογή διήγημα.

Με φανερή την προσπάθεια να κρυφτεί η πικρία, η απογοήτευση, η αμηχανία, η αδεξιότητα ίσως, ο Δημήτρης Πετσετίδης επιλέγει άνδρες ή γυναίκες που προσπαθούν να ενταχθούν σε νέα σύνολα, επιδιώκουν να ξαναμπούν ή να παραμείνουν στους κανόνες της ζωής, να ξαναπιάσουν επαφή με παλιούς φίλους και νέα στέκια, να αισθανθούν ξανά πρωταγωνιστές κι όχι θεατές. «Τότε, πριν καλά καλά απομακρυνθεί η θερμήτους ανάσα από το πρόσωπό μου, ήταν που εγώ απογειώθηκα και πέταξα μέσα από τα τζάμια της βιτρίνας του προποτζίδικου, και πέταξα πάνω από τα Εξάρχεια και πάνω από τη Νεάπολη για να προσγειωθώ σε μια καρέκλα του θερινού κινηματογράφου στην ταράτσα της «Γρανάδας» περιμένοντας να ιδώ την ταινία που δεν μπορώ να θυμηθώ τον τίτλο της. Ηταν «H γλυκιά ζωή» ή «O θάνατος του ποδηλάτη»»;

Λίγο πριν το ηλιοβασίλεμα βρίσκονται ή αισθάνονται ότι βρίσκονται οι ήρωες του Δημήτρη Πετσετίδη. Κουβαλούν εμπειρίες, πίκρες, διαψεύσεις, απογοητεύσεις. Αλλά και τη διάθεση να συνεχίσουν.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή