Διαφορετικοί άνθρωποι, ατμόσφαιρα πολέμου και ένα διάστημα 48 ωρών. Οι «Γοητευτικοί ταξιδιώτες» (**) του Ζαν Πολ Ραπενό κερδίζουν πόντους από ηθοποιούς, όπως η Ιζαμπέλ Ατζανί, ο Ζεράρ Ντεπαρντιέ, η Βιρζινί Λεντουαγιέν και ο Πίτερ Κογιότ. H ιστορία αρχίζει από ένα φόνο και μοιράζεται στις μικρές ιστορίες ενός πλήθους χαρακτήρων, που περιλαμβάνει υπουργούς, δημοσιογράφους, μεγαλοαστούς, κοσμικούς, κατασκόπους και φοιτήτριες. Ολα αυτά τον Ιούνιο του 1940 στο Μπορντό κι ενώ πλησιάζει η γερμανική κατοχή. O Ραπενό δείχνει σκηνοθετική δεινότητα, όμως η ιστορία αναπτύσσεται φλύαρα.
«Μικρού» μεγέθους ταινία το αγγλόφωνο «Αντιμέτωποι με την αλήθεια» (**) που σκηνοθέτησε ο Νορβηγός Χανς Πέτερ Μόλαντ, λες κι έχει βαλθεί να συμπεριλάβει ό,τι πιο δυσάρεστο γίνεται. Αλκοολικοί, τοξικομανείς, άρρωστοι, εγκαταλελειμμένοι, ψυχολογικά ερείπια είναι οι χαρακτήρες που πρωταγωνιστούν. Μια νεαρή δικηγόρος, η Κάιζα (Λίνα Χέντι) μαθαίνει ότι η μητέρα της (Σαρλότ Ράμπλινγκ) σύντομα θα πεθάνει από καρκίνο. Ζητάει από την κόρη της να βρει τον αποξενωμένο αλκοολικό πατέρα της (Στέλαν Σκάρσγκαρντ) στη Νορβηγία και να τον φέρει πίσω στη Βρετανία. H Κάιζα τον βρίσκει και αρχίζει ένα δύσκολο και χρονοβόρο ταξίδι επιστροφής, που θα δοκιμάσει ακόμη περισσότερο τη δύσκολη σχέση πατέρα – κόρης. Δυνατό σημείο αυτού του ιδιότυπου road movie οι ερμηνείες των πρωταγωνιστών Χέντι και Σκάρσγκαρντ και βασική του αδυναμία, το ξεχείλωμα του ταξιδιού με περιττά στοιχεία, όπως περιπέτειες με αγνώστους και πρόχειρα διατυπωμένα ερωτήματα για την πραγματική φύση της σχέσης τους. Αφόρητα παλιομοδίτικο μοιάζει το «Χιντάλγκο: Καλπάζοντας στην έρημο» (*) του Τζο Τζόνστον με τον Βίγκο Μόρτενσεν και σε ένα μικρό ρόλο τον Ομάρ Σαρίφ. Ενας Αμερικανός καουμπόης ταξιδεύει το 1890 στην Αραβία για να συμμετάσχει με το άλογό του σε έναν αγώνα ταχύτητας μέχρι τελικής πτώσης. Πέρα από την εξουθενωτική διάρκεια (140΄), η ταινία πάσχει από επαναλήψεις, προβλεψιμότητα και αδυναμία να εκμεταλλευθεί τον χαρακτήρα του Μόρτενσεν. Το άλογο όμως είναι πραγματικά γοητευτικότατο. Τελευταία ταινία της εβδομάδας, το ανεκδιήγητο «Φαινόμενο της πεταλούδας» (x), που σκηνοθέτησαν δύο(!) άνθρωποι, οι Ερικ Μπρες και Τζ. Μάκι Γκρούμπερ. O νεαρός σταρ της σαχλαμάρας Αστον Κούτσερ πρωταγωνιστεί σε μια ιστορία που εμπνέεται από τη «Μηχανή του χρόνου». O Εβαν αδυνατεί να θυμηθεί την παιδική του ηλικία, που είναι γεμάτη από τραυματικές εμπειρίες. Διαβάζοντας το ημερολόγιό του, αντιλαμβάνεται ότι μπορεί να επιστρέψει στο παρελθόν και να αλλάξει τα πράγματα. Ομως οι συνέπειες των επεμβάσεων που κάνει ξανά και ξανά είναι συντριπτικές για τον ίδιο και τους γύρω του. Μια πολύ ενδιαφέρουσα ιδέα, που δίνεται με βλακώδη και απαράδεκτο τρόπο, καθώς επανειλημμένα παρουσιάζει παιδιά να επιδίδονται σε εξαιρετικά βίαιες πράξεις.