Στις 17 Ιουλίου το Κουαρτέτο Κόνταγι και ο Δημήτρης Σγούρος μας θύμισαν πόσο απολαυστική μπορεί να είναι μία βραδιά μουσικής δωματίου στο Ηρώδειο. Συνεργάστηκαν σε έργα Μότσαρτ και Μπραμς, με αποτέλεσμα μία από τις μέχρι στιγμής ωραιότερες συναυλίες του eφετινού καλοκαιριού.
Συνοδοιπόροι σχεδόν επί τέσσερις δεκαετίες, οι τέσσερις μουσικοί του Κουαρτέτου Κόνταγι δεν έκρυβαν την τεράστια εμπειρία τους. Παλμό και πλαστικότητα έδιναν στη μουσική η αυτοπεποίθηση με την οποία χειρίζονταν κάθε φράση και η λεπτομέρεια με την οποία καθένας ξεχωριστά αλλά και οι τέσσερις ως σύνολο είχαν επεξεργαστεί τις παρτιτούρες. Το Κουαρτέτο «των Διαφωνιών» του Μότσαρτ δόθηκε με δραματικές φωτοσκιάσεις στο πρώτο μέρος, αλλά και με την ιδιαίτερη ποιητική διάθεση, τόσο χαρακτηριστική του Μότσαρτ, στο δεύτερο. Το έργο ολοκληρώθηκε σε χαρούμενη, ανέφελη ατμόσφαιρα, κληρονομημένη από τον Χάιντν, στον οποίο, άλλωστε είναι αφιερωμένο.
Είχε προηγηθεί το εντυπωσιακό Κουαρτέτο σε σολ ελάσσονα για πιάνο και έγχορδα, επίσης του Μότσαρτ. Εργο μεταβατικό, συνδυάζει την εσωστρεφή διάθεση και τη λεπτομερή επεξεργασία ενός έργου μουσικής δωματίου με τη δεξιοτεχνική γραφή για το πιάνο εφάμιλλη αυτής για ένα κοντσέρτο. Ο Σγούρος φάνηκε να έχει επεξεργαστεί με μεγαλύτερη αγάπη το αργό, μεσαίο μέρος του έργου, το οποίο απέδωσε με πλούσιες αποχρώσεις και πλαστικότητα στη μελωδική γραμμή. Αντίθετα, τα δύο ζωηρά μέρη αποτελούσαν περισσότερο διεκπεραιώσεις, που πάντως, στην περίπτωση του Ελληνα πιανίστα, από τεχνική και δεξιοτεχνική πλευρά κινήθηκαν από ένα επίπεδο και πάνω.
Στο εκτενές Κουιντέτο, έργο 34, του Μπραμς, που κάλυψε το δεύτερο μέρος του προγράμματος, ο πιανίστας άφησε κατά μέρος τη λαμπερή αρματωσιά του δεξιοτέχνη και συνεργάστηκε λειτουργικά με τους τέσσερις μουσικούς του Κουαρτέτου Κόνταγι.
Φαντασία, νεύρο, λυρισμός
Η πιο πλατιά φραστική και η εντονότερη εξωτερίκευση δύναμης που χαρακτηρίζουν το έργο αυτό του ρομαντισμού ταιριάζουν καλύτερα απ’ ό,τι ο Μότσαρτ στο ρωμαλέο ύφος και στη γενναιοδωρία των διατυπώσεων του Σγούρου. Αντιστοίχως, οι μουσικοί του Κουαρτέτου έδειξαν την άνεσή τους και σε αυτό το ρεπερτόριο, με μία ερμηνεία νευρώδη όσο και ευαίσθητη, κύριο στοιχείο της οποίας ήταν η φαντασία των διατυπώσεων και ο άνετος, αποτελεσματικός χειρισμός των ρυθμικών εναλλαγών. Τα τελευταία χρόνια, η στροφή του ταλαντούχου Σγούρου σε ένα ρεπερτόριο που δεν στοχεύει αποκλειστικά στην προβολή των δεξιοτεχνικών του ικανοτήτων είναι ιδιαίτερα ευχάριστη και, καθώς αποδεικνύεται, επιτυχημένη. Είθε να την αντιληφθεί και το κοινό του, ώστε να επιτρέψει σε όλους να απολαμβάνουν τα έργα χωρίς διαρκείς διακοπές.