Οι αναγνώστες θα πρέπει να γνωρίζουν ή, τουλάχιστον, να φαντάζονται ότι η σημερινή αρθρογραφία έχει γραφτεί πριν από την έναρξη των Ολυμπιακών, άρα είναι η τελευταία φορά που μιλάμε για τους Αγώνες σαν να είναι -περίπου- μυθοπλασία. Από αύριο οι Ολυμπιακοί θα ανήκουν στη συγχρονία μας και θα αντιμετωπίζονται δημοσιογραφικά ως κάτι που συμβαίνει. Αρα, δεν θα υπάρχει πια άπλετος χώρος για σενάρια και υποθέσεις.
Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, υπάρχει ακόμη τρομερή ευελιξία: μπορούμε να φανταζόμαστε, να ελπίζουμε και να φοβόμαστε – κάτι που κάνουμε, εξάλλου, συνεχώς και με μεγάλη επιτυχία. Το πιο δημοφιλές ρεπορτάζ των προηγούμενων εβδομάδων ήταν οι απαντήσεις σε ερωτήσεις γύρω από τις πρακτικές αλλαγές στη ζωή μας, στη διάρκεια των Αγώνων. Εκεί διαβάσαμε και ξαναδιαβάσαμε ερωτήσεις του τύπου «Επιτρέπονται τα delivery σε Ζώνες Ελεγχόμενης Στάθμευσης;» Ή «Θα υπάρχουν καθυστερήσεις στα ταχυδρομεία;» Ή «Μπορεί να φάει κανείς σε εστιατόρια που βρίσκονται σε Ζώνες Ελεγχόμενης Εισόδου;» Ή «Αν χαλάσει το αυτοκίνητο ή το τηλέφωνο, μπορούμε να καλέσουμε οδική βοήθεια και ηλεκτρολόγο αντιστοίχως;»
Η κύρια αγωνία, με άλλα λόγια, ήταν μήπως αρθεί η τεχνολογική πρόοδος, η επικοινωνία και η βραδινή έξοδος αίφνης. Μήπως οι κάτοικοι συγκεκριμένων περιοχών αναγκαστούν να επιστρέψουν στην εποχή των σπηλαίων, στη φρικιαστική και αγχογόνο προ delivery εποχή. Μήπως δηλαδή, σε κρίσιμες στιγμές, οι Αθηναίοι ζοριστούν τόσο πολύ που θα πέσουν στο επίπεδο των παικτών της Φάρμας – και θα κόβουν ξύλα, θα μαγειρεύουν μόνοι τους σε τσουκάλια υπό το φως κεριών και θα φλυαρούν ακατάσχετα για τους δοξασμένους καιρούς που ζούσαν ως ελεύθεροι άνθρωποι τρώγοντας πίτσες, φιλοδωρώντας τους κούριερ και μπαίνοντας στο αυτοκίνητο για να πάνε μέχρι το περίπτερο της γωνίας.
Ταυτόχρονα με όλες αυτές τις βαθιά υπαρξιακές απορίες περί ποιότητας ζωής, το γαλλογερμανικό κανάλι πολιτισμού Arte αποφάσισε να λανσάρει μια σαπουνόπερα-ντοκιμαντέρ (doku-Soap) για τους Αγώνες της ελληνικής αρχαιότητας. Είναι ακόμη άγνωστο είδος στην ελληνική αγορά, αλλά στη μεταμοντέρνα Ευρώπη είναι κάτι σαν τη σαπουνόπερα των διανοουμένων. Υποτίθεται ότι η καθημερινή αυτή σειρά δεν είναι εξίσου ρηχή με τα ριάλιτι, επειδή χρησιμοποιεί τους κανόνες του ντοκιμαντέρ για να αναπαραστήσει κάτι που εξάπτει ιδιαιτέρως τη φαντασία των Γερμανών: το αρχαίο ελληνικό πνεύμα.
Στη σειρά «Οι ήρωες της Ολυμπίας», οι πρωταγωνιστές ζουν υπό το βάρος της αληθινής ιστορίας – σ’ έναν κόσμο χωρίς delivery, εστιατόρια και αυτοκίνητα. Περίπου στον κόσμο που επιφυλάσσεται στους σημερινούς Αθηναίους ώς τις 31 Αυγούστου. Ασφαλώς υπάρχουν πολλές διαφορές. Οι «Ηρωες της Ολυμπίας» κρατούν ασπίδες, τρέφονται με ψωμί κι ελιές και επιδίδονται στο Πένταθλο φορώντας περικεφαλαίες (κι ένα στρινγκ στο χρώμα του δέρματος, η αληθοφάνεια έχει και τα όριά της…).
Στην ιστοσελίδα του Arte, οι διοργανωτές ευαγγελλίζονται την επιστροφή σε μια «απλή, φυσική ζωή» και ίσως αυτή να είναι απλώς η χοντροκομμένη παρωδία της δικής μας ανικανότητας να ζήσουμε, έστω για λίγο, με τα χρειώδη. Οπου χρειώδη, για να εξηγούμαστε, μια αχανής κατηγορία που χωράει τα πάντα, εκτός ίσως από το πολύ συγκεκριμένο αγαπημένο μας εστιατόριο και το ακόμη πιο αγαπημένο μας αυτοκίνητο.
Επιτέλους το καταφέραμε κι αυτό: ο πολιτισμένος κόσμος είτε δουλεύει ρολόι με την ταχύτητα και τη λαστιχένια γεύση του μέσου delivery, είτε αναπαριστά με ψεύτικη νοσταλγία και αληθινή αφέλεια τη ζωή στη Φάρμα, ή στην αρχαία Ολυμπία. Μια φέτα απλής, σκηνοθετημένης ζωής ενός κοντινού ή πολύ μακρινού παρελθόντος όπου δεν ήταν ευθέως προσβλητικό να μαγειρεύεις και να περπατάς, να μαστορεύεις και να μη σκέφτεσαι διαρκώς τι θα φορέσεις. Για τους σημερινούς Αθηναίους, ωστόσο, η ευθιξία σχετίζεται άμεσα με τα υπάρχοντα. Κάτι που συμβαίνει κυρίως στις εγχώριες και τις εισαγόμενες σαπουνόπερες.