Κοινωνική
Σκηνοθεσία: Φατίχ Ακίν
Πρωταγωνιστούν: Μπιρόλ Ινέλ, Σιμπέλ Κεκιλί
Η «Χρυσή Αρκτος» του περσινού Φεστιβάλ Βερολίνου είναι ένα παθιασμένο ερωτικό δράμα, που ίσως να μη διέφερε από το πλήθος των παρόμοιων ταινιών που γυρίζονται κατά κόρον από τους ανεξάρτητους σκηνοθέτες, αν δεν διακρινόταν σε μια βασική λεπτομέρεια. O τουρκικής καταγωγής, αλλά μεγαλωμένος στη Γερμανία Φατίχ Ακίν, τοποθετεί την ιστορία και τους ήρωές του μέσα στο περιβάλλον της τουρκικής κοινότητας που ζει στη Γερμανία. Οι δύο βασικοί του χαρακτήρες, ο Τσάιτ και η Σιμπέλ, είναι δεύτερης γενιάς μετανάστες, άνθρωποι δηλαδή που μεγάλωσαν μέσα στη δυτική κουλτούρα, που αγάπησαν τη ροκ μουσική, που δοκίμασαν ναρκωτικά, που επιλέγουν τις ελεύθερες σχέσεις. Από την άλλη πλευρά όμως τους βαραίνει η παράδοση και η καταγωγή. Οι οικογένειες παίζουν σημαντικό ρόλο και φέρνουν εμπόδια στις προσωπικές επιλογές. Στην ουσία, ο Τσάιτ και η Σιμπέλ είναι δυο ανθρώπινα ερείπια. Εκείνος, έχει χάσει τη γυναίκα του και έχει πέσει σε τέλμα, εκείνη είναι νέα, αλλά ασφυκτιά μέσα στην καταπιεστική, παραδοσιακή της οικογένεια και κάνει διαδοχικές απόπειρες αυτοκτονίας. Οταν γνωριστούν, θα τού προτείνει να κάνουν λευκό γάμο ώστε να τη βοηθήσει να ξεφύγει. H σχέση τους όμως θα εξελιχθεί σε παθιασμένο έρωτα, με μη συμβατική κατάληξη. O Ακίν έχει γυρίσει την ταινία με σκοτεινή και βρώμικη φωτογραφία, διακόπτοντας τη δράση με καρτ- ποστάλ μουσικών με φόντο την Κωνσταντινούπολη και δίνοντας ιδιαίτερη σημασία στη μουσική (ο ίδιος είναι DJ). H ιστορία παρασύρεται σε υπερβολές στο τελευταίο μέρος, όμως οι ερμηνείες είναι ειλικρινείς και αυθεντικές.