Ηταν η χρονιά του. Ολοι μιλούσαν και συνεχίζουν να μιλούν για τον Οσκαρ που έπλασε τόσο αληθινά στη σκηνή του θεάτρου «Ιλίσια» στο ομώνυμο έργο του Ερικ Εμμάνουελ Σμιτ. Ομως τα βήματα του 40χρονου Δημήτρη Λιγνάδη, τα τελευταία χρόνια είναι σταθερά, προσεκτικά και δείχνουν έναν ηθοποιό με ευελιξία και πλαστικότητα κι ένα σκηνοθέτη που του αρέσει να πειραματίζεται. Που δεν γίνεται μελό, αντιθέτως, έχει χιούμορ, δεν υπερβάλλει, αλλά ερευνά και σίγουρα δημιουργεί ένα δικό του αναγνωρίσιμο ύφος. Είναι άνετος, ακομπλεξάριστος και κατασταλαγμένος.
Γιος του (φιλολόγου και κριτικού θεάτρου) Τάσου Λιγνάδη, ακολούθησε από το 1985 το θέατρο, παίζοντας από τον πρώτο κιόλας χρόνο της σχολής του Εθνικού, στη «Στρίγκλα που έγινε αρνάκι». Εκτοτε (έχοντας και το πτυχίο της Φιλοσοφικής Σχολής), εργάστηκε στο ελεύθερο θέατρο, ύστερα σε πιο μοντέρνα σχήματα, παιδεύτηκε και βρήκε ένα δικό του τρόπο μακριά από σοβαροφάνειες, ελιτίστικες νοοτροπίες και υπερβολές.
Ξάφνιασε ευχάριστα με τις «Πέτρες στις τσέπες του» που σκηνοθέτησε και έπαιξε με τον K. Μαρκουλάκη, ύστερα με τον «Οσκαρ» και τη «Βιομαγεία» στην Πειραματική του Εθνικού και τώρα ετοιμάζεται για το επόμενο βήμα, την «Ορέστεια».