H Ισπανία αλλά και ο κόσμος του λυρικού τραγουδιού πενθεί τον θάνατο της Βικτόρια ντε λος Ανχελες, της μεγάλης δόξας της όπερας, ονομαστής «Μαντάμ Μπατερφλάι», παντοτινά δεμένης με τη γενέτειρά της, τη Βαρκελώνη. Σε αυτήν την πόλη, που την ανέθρεψε και τη δόξασε, άφησε την τελευταία της πνοή, στα 81 της χρόνια, το περασμένο Σάββατο, πάσχουσα από λοίμωξη του αναπνευστικού. H Βικτόρια ντε λος Ανχελες, που είχε επισκεφθεί δύο φορές την Ελλάδα με εμφανίσεις στο Ηρώδειο και στο Φεστιβάλ Ναυπλίου, υπήρξε μία από τις πλέον προβεβλημένες και δημοφιλείς σοπράνο της μεταπολεμικής περιόδου με πλούσια δισκογραφία (21 ηχογραφημένες όπερες) και ευρύτατο ρεπερτόριο.
Τα τελευταία χρόνια είχε αποσυρθεί από το λυρικό θέατρο αλλά έως και πρόσφατα εξακολουθούσε να ανταποκρίνεται σε τιμητικές προσκλήσεις για ρεσιτάλ καθώς ο θρύλος της ήταν ακόμη ζωντανός. «Υπήρξε μία γυναίκα που μας εκπαίδευσε στο καλό γούστο», σχολίασε ο διευθυντής του θεάτρου Λισέου της Βαρκελώνης, X. Καμινάλ. Στο Ωδείο του Λισέου, η ντε λος Ανχελες είχε σπουδάσει και στο ομώνυμο θέατρο έκανε το ντεμπούτο της το 1944 στον ρόλο της κόμησσας στους «Γάμους του Φίγκαρο» του Μότσαρτ. Μετά το 1948, με τις εμφανίσεις της στο Λονδίνο και στο Παρίσι, η καριέρα της απογειώθηκε. Καθώς η φωνή της αποκτούσε εύρος, η Βικτόρια ντε λος Ανχελες αναμετρήθηκε με τους πλέον απαιτητικούς ρόλους του λυρικού θεάτρου, ανάμεσα στους οποίους ήταν αυτοί της Κάρμεν στην ομώνυμη όπερα του Μπιζέ καθώς και της Ελίζαμπεθ στον «Τανχόιζερ» του Βάγκνερ, ρόλο που ερμήνευσε στο Μπαϊρόιτ. Είχε συνεργαστεί με τους μεγαλύτερους μαέστρους, όπως τον Χέρμπερτ φον Κάραγιαν, τον Γκέοργκ Σόλτι και τον σερ Τζον Μπαρμπιρόλι, ενώ το όνομά της συνδέθηκε με την Οπερα του Παρισιού, το Κόβεντ Γκάρντεν και τη Μετροπόλιταν της Νέας Υόρκης.
Αν και τραγουδούσε κυρίως στα Γαλλικά και στα Ιταλικά, και κατά περίπτωση στα Γερμανικά, η Βικτόρια ντε λος Ανχελες παρέμεινε αφοσιωμένη Ισπανίδα, βαθιά δεμένη με την καταλανική κουλτούρα της Βαρκελώνης. Το Σαββατοκύριακο που πέρασε, η σορός της είχε εκτεθεί για πολλές ώρες σε λαϊκό προσκύνημα στη Βαρκελώνη, προκαλώντας ουρές για το τελευταίο αντίο. Οι Ισπανοί αποχαιρέτισαν έναν εθνικό μύθο και η όπερα απώλεσε μία σπάνια καλλιτέχνιδα που ανήκε στη μεγάλη ακμή του δεύτερου μισού του 20ού αιώνα.