Κυρίως θυελλώδης υπήρξε ο Μαουρίτσιο Πολίνι στο ρεσιτάλ που έδωσε στην Αίθουσα Φίλων της Μουσικής στις 22 Μαρτίου. Το πρόγραμμά του περιέλαβε τρεις σονάτες του Μπετόβεν. Στα γοργά τους μέρη οι ταχύτητες ήσαν συχνά υπερβολικές, γεγονός που πάντως -με μικρές εξαιρέσεις- δεν εμπόδισε την ακρίβεια και την καθαρότητα της ανάγνωσης του ιταλού πιανίστα, αξιοθαύμαστη ιδιαίτερα στη σύνθετη τελική φούγκα της Σονάτας έργο 106 («Hammerklavier»). Εμπόδιζε όμως την πρόσληψη της μουσικής σε διακριτές ενότητες με ξεχωριστό νόημα και, συνακόλουθα, τον συσχετισμό τους με όσα προηγούνται και όσα ακολουθούν. Η χειμαρρώδης ερμηνεία του Πολίνι παρέσυρε στίξεις και τονισμούς σε ένα ορμητικό ποτάμι από νότες, τις οποίες σχεδόν δεν προλάβαινε κανείς να ακούσει. Η αρχή της βραδιάς ήταν ιδιαίτερα αμήχανη και δύσκολη, με μία θαμπή καταιγίδα μουσικών φθόγγων να ξαφνιάζει το ακροατήριο. Στη συνέχεια όλα κύλησαν ομαλά και κορυφώθηκαν στην εντυπωσιακή απόδοση της αρχιτεκτονικής της μεγάλης Σονάτας έργο 106.
Στα αργά μέρη υπήρχε χώρος για πλήθος αποχρώσεων και πιο ευαίσθητο πλάσιμο της μελωδικής γραμμής. Ομως, και πάλι, σπάνια διαφαινόταν η πρόθεση του πιανίστα να μοιραστεί ένα συναίσθημα με το ακροατήριο. Στην περίπτωση της νεανικής Σονάτας υπ’ αρ.3, η ίδια η μουσική υπέβαλε την ποιητική ανάγνωση. Αλλού, όπως στο αργό μέρος της «Hammerklavier», παρά το πλήθος των διαβαθμίσεων, η ένδειξη «με πάθος και πολύ συναίσθημα» δεν φάνηκε να οδηγεί σε πιο προσωπική διατύπωση. Εντονα ιδιοσυγκρασιακές αναγνώσεις με σκόρπιες, ενδιαφέρουσες στιγμές…