Κ αθώς κολυμπάμε στον Φλοίσβο, έχουμε το ένα μάτι καρφωμένο στα «πράγματα», μήπως κάποιος ποντικός της παραλίας μάς κλέψει το πορτοφόλι ή το κινητό, έχουμε και το άλλο μάτι καρφωμένο στα βορειοδυτικά και κρυφοπαρακαλάμε: «Βάστα, καημένη Ψυττάλεια!». Το νησάκι δεν σηκώνει άλλη λυματολάσπη, έχει φουλάρει, άλλη μια σταγόνα και το προϊόν θα ξεχειλίσει στον Σαρωνικό. Και τότε, αντίο «μπλε σημαίες», αφού τα νερά θα γίνουν καφεκίτρινα και το πλαγκτόν θα θεριέψει.
Υπάρχει όμως η χωματερή, εκεί όπου τα φορτηγά, υπό την προστασία των ΜΑΤ, αδειάζουν τη λυματολάσπη κι έτσι η ευχή μας αλλάζει: «Βαστάτε, καημένα Λιόσια!». Ενα εξάμηνο είναι αυτό και αν δεν μείνετε ευχαριστημένα, θα βρεθεί άλλη λύση, εναλλακτική. Αργά ή γρήγορα, η λάσπη θα «εδαφοποιηθεί», το καθαρό χώμα θα σκεπάσει τις πληγές της γης και θα ανθίσουν οι νέοι κρεμαστοί κήποι της Βαβυλώνας. Η Ψυττάλεια είναι ένα θαυμαστό τεχνικό έργο και πρέπει να αντέξει, όμως πρέπει να πείσουμε ή να φοβερίσουμε τους ραγιάδες της Δυτικής Αττικής (ή μήπως Δυτικής Απαντοχής;) ώστε να κάνουν υπομονή.
Η δική μας απόλαυση (γιατί το θαλάσσιο μπάνιο, ακόμα και με την ταλαιπωρία του πηγαινέλα, είναι χαρά) πατάει πάνω στις πλάτες των άλλων, που δεν τους βλέπουμε, δεν τους ακούμε, μόνο όταν τους ραντίζουνε με νέφη χημικά μαθαίνουμε από την τηλεόραση ότι οι «άλλοι» υπάρχουν. Πώς να διδάξουμε «καλή συμπεριφορά» στους κατοίκους των Ανω Λιοσίων όταν είμαστε έξω από το χορό;
Είμαστε, όμως; Ο Σαρωνικός υπάρχει για όλους, για εμάς και τους άλλους. Και όταν δεν περνούν τα απορριμματοφόρα, οι «άλλοι» γινόμαστε εμείς. Η στατιστική των σκουπιδιών είναι ανελέητη, όχι μόνο επειδή αυξάνεται η κατανάλωση και η ανακύκλωση είναι σχεδόν άγνωστη, αλλά γιατί διογκώνεται η συσκευασία των προϊόντων. Το γάλα, το νερό, οι χυμοί, το λάδι, το τυρί και τα φρούτα, όλα διατίθενται σε συσκευασία μιας χρήσεως. Το χύμα απαιτεί εργατικά χέρια, που θα ζυγίσουν και θα μας παραδώσουν το προϊόν – και σήμερα η ανθρώπινη εργασία είναι ένα ανεπιθύμητο εμπόρευμα, εφ’ όσον τα μηχανήματα κάνουν την ίδια δουλειά πιο γρήγορα και φτηνά.
Στην προπολεμική Ελλάδα, πολλοί εργοδότες προτιμούσαν να κάνουν τη δουλειά τους με εργατικά χέρια αντί για μηχανήματα, αλλά σήμερα ένας μπακαλόγατος στοιχίζει πιο ακριβά από μια κάμερα παρακολούθησης. Στα μεγάλα καταστήματα οι υπάλληλοι είναι λιγοστοί· ο πελάτης πρέπει μόνος του να αναζητήσει το συσκευασμένο προϊόν, να διαβάσει τις ετικέτες, να το κουβαλήσει μέχρι το ταμείο, μόνος του να το συναρμολογήσει και ύστερα να εγκαταλείψει στο πεζοδρόμιο ένα βουνό από χαρτόνια και φελιζόλ. Το κόστος της συσκευασίας (όπως και της διαφήμισης) ενσωματώνεται στην τιμή του προϊόντος κι εμείς εκπαιδευόμαστε να αγοράζουμε (και να πετάμε) αχρείαστες μεταξωτές κορδέλες. Ολοι και όλα μάς λένε «δανείσου και αγόρασε!» (καινούργιο αυτοκίνητο ή κινητό τρίτης γενιάς, κομπιούτερ τέταρτης, λεμονοστίφτη πέμπτης) και «πέτα το παλιό!», αφού πιο φτηνό μας έρχεται το να πετάμε από το να επισκευάζουμε.
Η Ψυττάλεια επιβεβαιώνει ότι η τεχνολογία μπορεί να γίνει φιλική προς τον άνθρωπο. Καιρός να γίνει και ο άνθρωπος φιλικός προς τους ανθρώπους.