Αποτυπωματα

2' 20" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Εμείς κοιμόμαστε, εμείς πηγαίνουμε διακοπές και η τύχη μας δουλεύει! Αυτό το καλοκαίρι πρωθούνται νέες ρυθμίσεις, όπως παράταση της εργάσιμης ημέρας χωρίς κατάργηση του οκταώρου (ένα μαθηματικό παράδοξο που μπροστά του ωχριά εκείνο του Ζήνωνα), μείωση των υπερωριακών αμοιβών, νέο ωράριο καταστημάτων, νέοι όροι συνταξιοδότησης. Ρυθμίσεις που θα φέρουν το τέλος της εργασίας όπως την ήξεραν οι γονείς μας, ρυθμίσεις που μας φέρνουν στο νου τη «Μηχανή του χρόνου» του Ουέλς, μόνο που αυτή δεν μας εκτοξεύει στο μέλλον, αλλά στο μακρινό παρελθόν.

Ξάφνου, η γεννημένη στα σκληρά μεταπολεμικά χρόνια ατάκα του Μίμη Φωτόπουλου «και μετά θα κααάθεσαι» αναδύεται μέσα από τις στάχτες της για να περιγράψει τον θαυμαστό καινούργιο αιώνα. Κάποια τέρμινα θα εργαζόμαστε περισσότερο, όμως αργότερα θα έρχεται ο καιρός τού θα «κααάθεσαι», αφού η εργάσιμη ημέρα θα συρρικνώνεται. Οι ώρες της υπερωριακής απασχόλησης θα μεταφράζονται σε μεταφερόμενες ώρες σχόλης. Κάτι παρόμοιο συνέβαινε την εποχή που η οικονομία ήταν πρωτίστως αγροτική. Οι αγρότες δούλευαν «από ήλιο σε ήλιο» τους μήνες της σποράς και της συγκομιδής, αλλά είχαν την πολυτέλεια να ξεκουράζονται τον βαρύ χειμώνα. Μόνο που σήμερα δεν ζούμε σε αγροτικές κοινότητες, αλλά σε σαρκοβόρες πόλεις και η απορρύθμιση των ωραρίων θα συμβάλει στην αποδόμηση της προσωπικότητας, στο επιπλέον τέντωμα της προσωπικής και οικογενειακής ζωής.

Μας λένε ότι η «διευθέτηση του χρόνου εργασίας» και γενικότερα η «ελαστικοποίηση» θα φέρουν μακροπρόθεσμα οφέλη, π.χ., οι ελληνικές επιχειρήσεις δεν θα μεταφέρονται στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, δεν θα έχουν λόγο να προτιμήσουν τον Ρουμάνο ή τον Βούλγαρο από τον Ελληνα εργαζόμενο, αφού ο τελευταίος θα έχει γίνει φτηνότερος, προθυμότερος, ελαστικότερος.

Οπως μάθαμε να ζούμε με το νέφος, έτσι πρέπει να μάθουμε να ζούμε με την αβεβαιότητα. Τα χρυσά παιδιά των ριάλιτι ζουν την κάθε στιγμή, την κάθε ημέρα, την κάθε εβδομάδα σαν να ήταν η τελευταία, αφού η λαϊκή ετυμηγορία μπορεί να τους πετάξει έξω από την «Ακαδημία» ή τη σχολή υποκριτικής τέχνης. O ιδανικός παίκτης αυτών των σόου πρέπει να είναι ανταγωνιστικός, αδίστακτος, ανασφαλής και ανεγκέφαλος (όχι απαραιτήτως εκ γενετής, αλλά να είναι πρόθυμος να παραστήσει τον ηλίθιο, προκειμένου να επιβιώσει) – το ίδιο και ο εργαζόμενος «σαρβάιβορ».

Ολα στη βάση της ατομικής διαπραγμάτευσης. Οπως ο καταναλωτής πρέπει να αναζητεί φρούτα στην πιο χαμηλή τιμή, ώστε να αντιμετωπίσει το τέρας της ακρίβειας, έτσι και ο εργαζόμενος πρέπει να επιδιώκει, σε ατομικό και όχι συλλογικό επίπεδο, καλύτερους όρους απασχόλησης.

Ευέλικτες αλλά και «ηλεκτρικές» εργασιακές, οικογενειακές, ερωτικές, φιλικές σχέσεις. Ελαστικά σύνορα, ελαστικές αρχές, ιδεολογίες και προτιμήσεις. Ελαστική, επιλεκτική και καθοδηγούμενη από τη βιομηχανία της επικαιρότητας μνήμη. Πέρυσι λατρεύαμε την Καλομοίρα και τον κ. Ρουβά, φέτος οφείλουμε να λατρέψουμε την Ελενα Παπαρίζου και τον κ. Περικλή. Καινούργια πρόσωπα, καινούργιες υπηρεσίες, ρυθμίσεις και προϊόντα, όμως γιατί αυτός ο καταιγισμός των καινοτομιών να σηκώνει τόση σκόνη, γιατί να επιστρέφουμε στο ειρωνικό «θα κααάθεσαι», γιατί αυτό το καλοκαίρι να είναι τόσο γερασμένο;

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή