Ασυνήθιστο σύσσωμη μια ομάδα χορού να «υπογράφει» τις χορογραφίες και να τις εκτελεί σε παράσταση αρχαίας τραγωδίας. Συμβαίνει σε μία από τις καλύτερες φετινές παραστάσεις, τις «Βάκχες» του Εθνικού, όπου τις χορογραφίες έχει κάνει η ομάδα χορού Sinequanon, γνωστή για την «ανήσυχη» όσο και έγκυρη δουλειά της. Δουλειά ενδιαφέρουσα, που έχει κληθεί να την παρουσιάσει το Νοέμβριο σε φημισμένα διεθνή κέντρα χορού, όπως η έδρα του Μπαλέτου της Λυών, που διευθύνει ο Γιώργος Λούκος, και η Ολλανδία. Προς το παρόν, όμως, υπάρχουν αρκετές παραστάσεις των «Βακχών» μέσα στο Σεπτέμβριο.
Δεν είναι κάτι καινούργιο για τους Sinequanon να κάνουν… αμάδι τη χορογραφία: έτσι γίνεται και στις δικές τους παραστάσεις. Αλλο, όμως, να χορογραφείς παράσταση αρχαίου δράματος, της κλίμακας μάλιστα Εθνικού και Επιδαύρου. «Μοναδική εμπειρία, όντως», λέει ο Δημήτρης Σωτηρίου, στέλεχος της ομάδας μαζί με τους Ερμή Μαλκότση, Κική Μπάκα, Μπέτη Δραμισιώτη και Σταυρούλα Σιάμου. «Βρεθήκαμε σε κατάσταση πυρετού! Τι να μας φτάσει το πεντάωρο της πρόβας στο Εθνικό. Εμείς δουλεύαμε όλη μέρα, συζητώντας και δοκιμάζοντας πράγματα. Ακόμη και σε μπαράκια αν βρισκόμασταν βράδυ – όπου γινόμασταν και ρεζίλι, γιατί ακούγαμε την παρόρμησή μας και δοκιμάζαμε ακόμη κι εκεί πράγματα…».
Αρχίζουν δουλειά πάνω σε πλάνο κάποιου, κι εκεί προστίθενται διάφορες ιδέες; «Οχι, εξαρχής η δουλειά μας είναι μια συνισταμένη. Αρχίζουμε με συζήτηση κι αυτά που λέμε περνάνε σιγά σιγά στο σώμα. Στις “Βάκχες”, βέβαια, είχαμε ορισμένες οδηγίες από τον σκηνοθέτη, τον Σωτήρη Χατζάκη, κι είχαμε κυρίως ένα κείμενο που έπρεπε να υπηρετήσουν οι ηθοποιοί -κι εμείς εκείνους, ώστε να μπορούν να πατάνε κάπου και να παίρνουν δύναμη από αυτό, όχι να τους εμποδίζουμε. Κύριο μέλημά μας, επομένως, ήταν να συντονίσουμε ανθρώπους διαφορετικών ταχυτήτων σ’ έναν κοινό πυρήνα. Γι’ αυτό δουλέψαμε αρκετό διάστημα ομαδικά κι εντατικά, με τη συμμετοχή τόσο της Σαβίνας Γιαννάτου, υπεύθυνης για τη μουσική, όσο και των ρόλων. H Λυδία Φωτοπούλου, λ.χ., δούλευε πολύ και μόνη της μετά…».
Βασική επιδίωξη της χορογραφίας ήταν «να εκφράσει τη νηφάλια μέθη που χαρακτηρίζει τις ακόλουθες της συνοδείας του Διονύσου», λέει ο Δ. Σωτηρίου. «H δυσκολία ήταν ότι έπρεπε να συνδέσουμε αυτόν τον θίασο των ακολούθων με τις μαινάδες που βρίσκονται στον Κιθαιρώνα, αποφεύγοντας όμως την έξαλλη κατάσταση που βρίσκονται εκείνες. Απαιτητικό πράγμα…».
Στις «Βάκχες» είναι σαν να υπάρχει ένα δίχτυ, ένα πλέγμα κίνησης και ήχων, που πάλλεται καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης. Λάθος εντύπωση; «Καθόλου, ήταν το ζητούμενο από την αρχή, μαζί με τη νηφάλια μέθη που λέγαμε. Να απλώνεται σαν δίχτυ σε όλη την παράσταση, σαν πάχνη πρωινού, με τον Χορό διαρκώς παρόντα. Δύσκολο και τεχνικά, γιατί απαιτεί να σταθμίσεις εντάσεις, διακυμάνσεις· σαν ένα καρδιογράφημα είναι, άλλοτε ανεβαίνει, άλλοτε κατεβαίνει, φυσικά όμως πάντα, αβίαστα».
Ικανοποιημένη η ομάδα από το αποτέλεσμα, πλην όμως: «Σου μένει μια πικρία επειδή καταλαβαίνεις όσο προχωρούν οι παραστάσεις πού θα μπορούσε να φτάσει η έρευνα σ’ αυτά τα εδάφη· ενώ τώρα, μια μυρωδιά, μόλις…». Είναι όμως σαφής η επιθυμία της να συνεχίσει χορογραφώντας παραστάσεις αρχαίου δράματος. Προς το παρόν, όμως, αρχίζει πρόβες στην καινούργια δική της παράσταση που θα παρουσιάσει πριν από τις Γιορτές, και μετά τις ευρωπαϊκές εμφανίσεις της, στο δικό της χώρο, τον «Κρατήρα», στον Κεραμεικό.