Οι C de la B κάπου, κάπως, πάντα μού… ξέφευγαν. Ηταν πέρυσι στην Αθήνα όταν ήμουν στη Λυών, έφθαναν στην Μπιενάλε της Λυών όταν εγώ επέστρεφα στο Αστυ. Τώρα, επιτέλους, νάτοι, στο γκραν φινάλε του 11ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού της Καλαμάτας. Κορυφαία στιγμή όχι μόνο για φέτος, αλλά και στα 11 χρόνια της πορείας του.
Η πρότασή τους «Μουσαμάς» αναφερόταν σε ένα τεράστιο πράσινο μουσαμαδένιο κάλυμμα, που περιμέναμε να δούμε τι έκρυβε από κάτω. Οταν ανυψώθηκε, ανακαλύψαμε έναν… άλλο μουσαμά! Κι ένα πιάνο και τη βάση κάποιου αγάλματος που δεν μας αποκαλύφθηκε ποτέ.
Στο μεταξύ, μας είχαν αποκαλυφθεί πολλά. Τέσσερα ρεμάλια – άστεγοι; Εκπρόσωποι της λούμπεν κοινωνίας; Της εργατικής τάξης; Επικίνδυνα παλικάρια της διπλανής πόρτας, φτωχικής γειτονιάς; Trendy νεαροί ημι-κουρελοντυμένοι; Ενας πέμπτος -κόντρα τενόρος- και ένας έκτος πιανίστας συμμετείχαν άμεσα στα καμώματα αυτών των ανδρών που επιδίδονταν σε διάφορα «καθημερινά» κόλπα.
Ενας μόντερν ντάνσερ, ένας μπρέικ ντάνσερ, ένας ακροβάτης και ένας… στύλος και στυλοβάτης όλων των παιχνιδιών που αναπτύσσονταν γύρω του ή μαζί του.
Αποστασιοποιημένοι, μέχρι που ξαφνικά αντιληφθήκαμε ότι εκείνοι είμαστε εμείς όλοι. Εκεί. Με τα προβλήματά μας, τα άγχη μας, τη μοναξιά μας, τις ανασφάλειές μας, τις εξαρτήσεις μας, καλές στιγμές, κακές στιγμές, όταν ισορροπούμε στα κεφάλια των άλλων για το παραπάνω, όταν σκαρφαλώνουμε στα ύψη για τον πολυπόθητο ύπνο της απουσίας, όταν κρυβόμαστε κάτω από τον μουσαμά αλλά τα ποδάρια μας φαίνονται, όταν τσιτσιδωνόμαστε προκλητικά ή με αφοπλιστική αθωότητα, όταν καλούμαστε να αφηγηθούμε μια ιστορία από τη ζωή μας (κάθαρση;), αυτή η ομάδα τα πέρασε όλα άμεσα, ημι-αυτοσχεδιαστικά αλλά άψογα ζυγισμένα, μελετημένα, δομημένα σε μια παράσταση που «κατέβηκε» από τη σκηνή του Αμφιθεάτρου του Κάστρου και μας «ανέβασε» εμάς επάνω. Εκεί.
Περσέλ και ακροβατικά, χιπ – χοπ και μονόλογοι, σύγχρονος χορός και κακόγουστα ή καλόγουστα αστεία, το σφουγγάρισμα της σκηνής στην έναρξη πραγματικά κομμάτια ζωής, της δικής τους, της δικής μας, άρα σκλαβωμένα από τις συμβάσεις, άρα ελεύθερα σαν το πνεύμα.
Κάπου οι περιγραφές και τα πολλά λόγια χάνονται ή περισσεύουν. Εμεινε μόνον η απεριόριστη συγκίνηση! (22/7)