H Θήβα ανήκει στον περιορισμένο εκείνο κύκλο πόλεων του κόσμου που δεν χρειάζεται να προσπαθήσουν πολύ για τη διαφήμιση τους στο παγκόσμιο χωριό. H κλασική, και όχι μόνο, κληρονομιά, τα μνημεία, αρχιτεκτονικά και λόγου, μέσα από τα έργα των μεγάλων τραγικών της αρχαίας ελληνικής γραμματείας, της έχουν εξασφαλίσει ισχυρή αναγνωρισιμότητα στο διηνεκές· ένα σπάνιο προνόμιο που παρ’ όλα αυτά η σύγχρονη Θήβα έδειχνε να μην ξέρει πώς να το χειριστεί. Δεν την βοήθησε και η μεταπολεμική της μεταμόρφωση στο άχαρο αστικό κέντρο που είναι σήμερα.
Αξιοποίηση
Αλλά κάτι φαίνεται να αλλάζει. H δημοτική αρχή της Θήβας εμφανίζεται αποφασισμένη να αξιοποιήσει τις παρακαταθήκες του παρελθόντος προς όφελος της σύγχρονης πόλης. Και η διοργάνωση του 1ου Διεθνούς Συμποσίου Θηβαϊκού Κύκλου με θέμα «Θέατρο και Τελετουργία», που θα πραγματοποιηθεί στις 11 και 12 Σεπτεμβρίου υπό την αιγίδα του υπουργείου Πολιτισμού, συνιστά ένα πρώτο βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση. Το τόνισε ο ίδιος ο δήμαρχος της πόλης Αθανάσιος Σκούμας, ο οποίος έκανε λόγο για θεσμοθέτηση του συμποσίου έτσι ώστε «να εξελιχθεί σε πολιτιστικό θεσμό με διεθνή χαρακτήρα». Παράλληλα, βρίσκονται σε εξέλιξη συζητήσεις με τις αρμόδιες υπηρεσίες του υπουργείου Πολιτισμού προκειμένου να δρομολογηθούν μεγάλης κλίμακας αστικές αναπλάσεις. Στο ίδιο πλαίσιο γίνονται προσπάθειες να παρευρεθεί στη Θήβα και στο συμπόσιο το νούμερο δύο της Ουνέσκο, η ελληνικής καταγωγής διευθύντρια του τμήματος διαπολιτισμικών σχέσεων του διεθνούς οργανισμού Κατρίν Στενού.
Η πρωτοβουλία του Δήμου, έχοντας τη στήριξη του Συλλόγου Προστασίας και Ανάδειξης Αρχαιοτήτων Θήβας «Οι Κάδμειοι», απευθύνθηκε εξαρχής στο Κέντρο Κλασικού Δράματος του Παντείου Πανεπιστημίου και στον διευθυντή του καθηγητή Γιάγκο Ανδρεάδη, προκειμένου να εξασφαλιστεί η καλύτερη δυνατή επιστημονική κάλυψη του συμποσίου που θα συγκεντρώσει στο Συνεδριακό Κέντρο του Δήμου Θηβαίων πλήθος ακαδημαϊκών, θεατρολόγων και δημιουργών απ’ όλο τον κόσμο.
Ο Γιάγκος Ανδρεάδης, αφού μίλησε για το εκτόπισμα του Θηβαϊκού Κύκλου στον σύγχρονο κόσμο, από τον μοντερνισμό του 20ού αιώνα έως το σινεμά και το θέατρο, αναφέρθηκε στους «φανερούς και κρυμμένους δεσμούς» της θεατρικής πράξης με την τελετουργία. Κι αν στο θέατρο οι σκηνικές συμβάσεις έχουν από μόνες τους μία έντονα τελετουργική χροιά (το κουδούνι της έναρξης, η υπόκλιση στο τέλος κ.λπ.), οι τελετουργίες, από τις πιο οικείες, όπως τα δικά μας Αναστενάρια, έως την Ταραντέλα της Νότιας Ιταλίας και τους χορούς των δερβίσηδων, διαθέτουν έντονη θεατρικότητα. «Αν λοιπόν επιχειρούμε να ξανανοίξουμε τον φάκελο των σχέσεων θεάτρου και τελετουργίας δεν οφείλεται σε κάποιο αφηρημένο ανθρωπολογικό και θεατρολογικό ενδιαφέρον», σημειώνει ο ίδιος και συνεχίζει: «Αυτό που πραγματικά έχουμε ανάγκη είναι μία συνδυαστική και μακρόπνοη προσπάθεια για να κατανοήσουμε τι σημαίνουν τέτοιες εμπειρίες για μας τις γυναίκες και τους άνδρες που ζούμε και προσπαθούμε να αισθανθούμε, να σκεφτούμε και να δημιουργήσουμε στις σύγχρονες κοινωνίες μας». Το συμπόσιο συνοδεύουν δύο παράλληλες εκδηλώσεις: θα παρουσιαστούν οι «Βάκχες» του Ευριπίδη από το Εθνικό Θέατρο, ενώ σε πρώτη προβολή θα προβληθεί το ημίωρο ντοκιμαντέρ της Πέπης Ρηγοπούλου «Κανείς δεν μίλησε για την ψυχή μου» για τα αναστενάρια σε Ελλάδα και Ινδία.