Δράμα
Σκηνοθεσία: Πάβελ Παβλικόφσκι
Ερμηνεία: Νάταλι Πρες, Εμιλι Μπλαντ, Πάντι Κόνσινταϊν.
Ο Πολωνός Πάβελ Παβλικόφσκι είναι ένας προικισμένος σκηνοθέτης που ζει και εργάζεται στην Αγγλία. Τον γνωρίσαμε πριν από μερικά χρόνια στο Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης, όπου βραβεύτηκε με τον Χρυσό Αλέξανδρο για το «Τελευταίο καταφύγιο» – ένα εξαιρετικό για τα μέτρα πρωτοεμφανιζόμενου κοινωνικό δράμα με θέμα την πλάνη και την οδύσσεια μιας ξεριζωμένης Ρωσίδας στο Λονδίνο. Σήμερα τον ξανασυναντούμε στη δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του, «Το καλοκαίρι του έρωτά μου», που έχει στον πυρήνα της μια μελοδραματική ιστορία και κυλάει με χαρακτηριστική ευελιξία και άνεση. H πρωταγωνίστριά της, μια ορφανή και ατίθαση κοπέλα της εργατικής τάξης, γοητεύεται από τα λόγια και τη ζεστασιά την οποία εκπέμπει μια αινιγματική μεσοαστή συνομήλική της και την ερωτεύεται. O έρωτας της Λίζας, που όλοι τη φωνάζουν Μόνα, και της Τάμσιν διαρκεί όσο το καυτό καλοκαίρι σε μια κοιλάδα του Γιόρκσαϊρ, όπου διαδραματίζεται το ειδύλλιο.
Καλοκαίρι με τη Μόνα
Η Μόνα είναι ένα ενστικτώδες πλάσμα, σκληρό και απροσάρμοστο, που έχει κλίση στη ζωγραφική και νιώθει ασφυξία. Οι άνδρες την αντιμετωπίζουν ως αντικείμενο κάνοντας κόλαση την ερωτική ζωή της. Κόλαση είναι και η συμβίωση με τον αδελφό της, που οι εμμονές του αρχίζουν να τον κάνουν επικίνδυνο: έχει μετατρέψει το σπίτι τους -μια παμπ που λέγεται «Κύκνος»- σε «εκκλησία» των πιστών του και την πιέζει να επιστρέψει στον ίσιο δρόμο. H Μόνα μια μέρα τον εγκαταλείπει και βρίσκει καταφύγιο στην παλιά βίλα της Τάμσιν, η οποία βρίσκεται στην περιοχή για καλοκαιρινές διακοπές. H Τάμσιν παίζει βιόλα, μιλάει για Νίτσε και Φρόιντ, ακούει Εντιθ Πιάφ και παρουσιάζεται μπροστά στη Μόνα σαν μια δυστυχισμένη που θέλει να αποδράσει από την υποκρισία της οικογένειάς της. Με τη σιγουριά της αριστοκρατικής καταγωγής και την άνεση του λόγου, παρασύρει τη Μόνα στο παιχνίδι του έρωτα. H σκηνοθεσία του Παβλικόφσκι υπογραμμίζει διακριτικά μιαν αντίθεση που σχολιάζει τη δράση και κάνει την ταινία γοητευτική: ο λυρισμός του φυσικού τοπίου αντιπαρατίθεται στις εμμονές, στην παγωνιά και την καταθλιπτική ατμόσφαιρα που περιβάλλουν τους ανθρώπους. Στη μικρή πόλη της Μόνα η ζωή είναι μίζερη και οι άνθρωποι έρμαια του θεομπαίχτη αδελφού της, ο οποίος βγήκε «αναγεννημένος» από τη φυλακή και κηρύσσει σαν ιεραπόστολος τον «λόγο» του Θεού σε μικρόνοες και θρησκόληπτους, ξυπνώντας μνήμες από τον μεσαίωνα.
Ο ρεαλισμός, η χριστιανική αλληγορία και το ψυχολογικό δράμα γίνονται ένα εύφλεκτο μίγμα, καθώς ο Παβλικόφσκι, που έχει διεισδυτική ματιά, συνθέτει το πορτρέτο της ηρωίδας του κάνοντας πλάγιες αναφορές στον μύθο της «Λίμνης των κύκνων». H αγάπη, η πίστη και η υποκρισία είναι λέξεις-κλειδιά μιας «μικρής» ταινίας με υπόγεια ένταση, συνεχείς ανατροπές και αξιοπρόσεκτες ερμηνείες.