– «Το μεγάλο φαγοπότι»(***). Επανέκδοση της διασημότερης ταινίας του Μάρκο Φερέρι που προκάλεσε σκάνδαλο όταν πρωτοπροβλήθηκε (1973). Τέσσερις φίλοι (δικαστής, πιλότος, μάγειρος και ένας παραγωγός της τηλεόρασης) απομονώνονται σε μια βίλα στο κέντρο του Παρισιού για ένα όργιο που διαρκεί πέντε ημέρες. Τρώνε, πίνουν και μιλούν μονάχα για φαγητό. Στα διαλείμματα, επιδίδονται σε ερωτικά παιχνίδια με πόρνες. O Φερέρι συνέθεσε μια αλληγορία για τον πολιτισμό που αποσυντίθεται και καταρρέει, γιατί έχει χάσει την πνευματικότητά του και έχει κάνει την κατανάλωση αυτοσκοπό του. Παίζουν: Μαρτσέλο Μαστρογιάνι, Ούγκο Τονιάτσι, Μισέλ Πικολί, Φιλίπ Νουαρέ, Αντρέα Φερεόλ.
– «9 songs»(*) Ταινία μεσαίου μήκους (διαρκεί 69 λεπτά), ελάχιστου βάθους και αρκετού θράσους. O στυλίστας Μάικλ Γουίντερμποτομ πουλάει (περί αυτού πρόκειται) δύο-τρία πλάνα σκληρού πορνό πλασάροντας μια ανύπαρκτη ταινία. Μια Αμερικανίδα που βρίσκεται στο Λονδίνο κι ένας Αγγλος κάνουν έρωτα. Οταν κουράζονται, μπαινοβγαίνουν στο Brixton Academy όπου παρακολουθούν ροκ συναυλίες. Αυτό είναι όλο.
– «Σφαγή»(*) Ντοκιμαντέρ της Μόνικα Μπόργκμαν στο οποίο μερικοί μακελάρηδες, που έδρασαν στα παλαιστινιακά στρατόπεδα της Σάμπρα και Σατίλα το 1982, περιγράφουν τα κατορθώματά τους λες και βρίσκονται στο εξομολογητήριο του Big Brother. Ολόκληρη η ταινία είναι γυρισμένη σε ένα δωμάτιο όπου οι σφαγείς, που ποτέ δεν βλέπουμε καθαρά τα πρόσωπά τους, ξετυλίγουν τις μνήμες τους μπροστά στο φακό. Οι περιγραφές είναι αναλυτικές και σοκάρουν. Το ίδιο σοκ προκαλεί και η ηθική στάση της Μπόργκαν που δεν κρατάει αντικειμενικές αποστάσεις από αυτούς. Δεν δείχνει ίχνος ενδιαφέροντος για τα κίνητρα των πράξεών τους, αναβαθμίζοντας σε ντοκουμέντο το προκλητικό ριάλιτι.
– «Μπομπ, ο σφουγγαράκης»(**). Το δημοφιλέστερος… σφουγγαράνθρωπος της Αμερικής εισβάλλει στη μεγάλη οθόνη. H ταινία του Στίβεν Χίλενμπουργκ βασίζεται στην ομώνυμη και εμπορικά επιτυχημένη τηλεοπτική σειρά κινουμένων σχεδίων και προβάλλεται σε μεταγλωττισμένες κόπιες.