Εως αύριο, Κυριακή, συνεχίζονται στο πρώην στρατόπεδο Κόδρα στη Θεσσαλονίκη οι εκθέσεις και παράλληλες εκδηλώσεις του 5ου φεστιβάλ εικαστικών τεχνών, «Πεδίο Δράσης Κόδρα 2005». Από τις οκτώ το βράδυ έως τα μεσάνυκτα έχουμε την ευκαιρία να περιπλανηθούμε στο εικαστικό σύμπαν μιας αντιπροσωπευτικής μερίδας Ελλήνων καλλιτεχνών, νέων, που μόλις αποφοίτησαν από Σχολές Καλών Τεχνών ή που σπουδάζουν ακόμα, αλλά και ήδη καταξιωμένων στον χώρο της σύγχρονης τέχνης, αλλά και να παρακολουθήσουμε μια σειρά από εικαστικά βίντεο, καθώς και τα πολύ ενδιαφέροντα έργα των τεσσάρων καλλιτεχνών του προγράμματος φιλοξενίας καλλιτεχνών (Residency) από το Ισραήλ και την Κύπρο («διαιρεμένες χώρες») που κλήθηκαν να δημιουργήσουν σε διάδραση με την ιστορία της Καλαμαριάς τη δική τους πολιτισμική εμπειρία.
Στους «νέους» παραχωρήθηκε από ένα δωμάτιο, (τα Rooms to let επιμελήθηκαν οι Χρήστος Σαββίδης και Εφη Χαλυβοπούλου) όπου είχαν τη δυνατότητα να επέμβουν κατά βούληση, ενώ οι «μεγαλύτεροι» επιλέχτηκαν από την Ξένια Καλπατσόγλου και τον Αυγουστίνο Ζενάκο με μοναδική πρόκληση να εκθέσουν ό,τι καλύτερο διαθέτουν, ώστε να διαφανεί εάν, ως «σύγχρονη ελληνική σκηνή», διαθέτουν κάτι κοινό. Περιδιαβαίνοντας τα «δωμάτια» ανακαλύπτουμε μια γενιά που κινείται περίπου στις ίδιες κατευθύνσεις με τους ομοτέχνους της του εξωτερικού, αρκετά ανοικτή στη χρήση των υλικών και στην επένδυση του χώρου, ίσως λιγότερο εξοικειωμένη με τις δυνατότητες που παρέχουν οι νέες τεχνολογίες, λιγότερο κριτική και ειρωνική, «αγκιστρωμένη» συχνά στο αντικείμενο, έστω χειροποίητο, παρά στη δημιουργία ολοκληρωμένων και δυνατών εικόνων ή καταστάσεων. Οπως οπουδήποτε αλλού, δύσκολα θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για «τάσεις», ίσως μόνο για μια σχετική εσωστρέφεια. Το στοίχημα είναι κατά πόσο αυτά τα πρώτα συχνά αδέξια βήματα θα μπορέσουν να εξελιχθούν φεύγοντας από τις σχολές, κατά πόσο οι νέοι καλλιτέχνες θα προλάβουν να ωριμάσουν και να απελευθερωθούν.
Η καλοστημένη έκθεση ΡroΤάσεις-Εκδοχή IV: 935m² των Ζενάκου και Καλπατσόγλου, περιλαμβάνει μερικούς από τους πιο ενδιαφέροντες Ελληνες καλλιτέχνες της γενιάς που διανύει σήμερα την τέταρτη δεκαετία της ζωής της. Εδώ επικρατεί πλαστική αρτιότητα, σχεδόν φορμαλιστική, μεικτές τεχνικές, ό,τι έχουμε συνηθίσει να χαρακτηρίζουμε με τον όρο σύγχρονη γλώσσα. Εκείνο που απουσιάζει είναι έργα που να προδίδουν μια πιο μακροπρόθεσμη δέσμευση (projects) ή ακόμα κάποια διάθεση σχολιασμού των όσων συμβαίνουν γύρω μας, με εξαίρεση τα έργα των Poka-Yio και Διονύση Καββαλιεράτου, που φλερτάρουν όμως περισσότερο με τον εντυπωσιασμό, ειρωνικά αλλά κυρίως πολύ διασκεδαστικά και «ελκυστικά».
Από τις πιο ενδιαφέρουσες δουλειές, η περφόρμανς «Με Πνοή» (2003) της Γεωργίας Σαγρή (βιντεοσκοπημένη), την οποία παρακολουθούμε μπρούμυτα να ανοίγει δρόμο σε ένα χώρο καλυμμένο με κάτι σαν κιμωλία, με την ίδια της την αναπνοή και τη χρήση ενός μικροσκοπικού φυσητήρα. Ατμοσφαιρικό και έξυπνο το βίντεο του Αντώνη Χριστοδούλου, αισθητικής παλιού ελληνικού ψυχολογικού θρίλερ (Αθώος ή Ενοχος; 2005), ελαφρύ και εξαιρετικά ποιητικό όπως συνηθίζει το γλυπτό του Κωστή Βελώνη (In Love Again, 2004). O Δημήτρης Φουτρής συνεχίζει να εμπνέεται από την αισθητική της heavy-metal σκηνής, με σχόλια που όμως κινδυνεύουν να γίνουν παρωχημένα πάνω στις εμμονές αυτού του χώρου, ενώ ενδιαφέρουσες δουλειές εκθέτουν και οι Ντόρα Οικονόμου, Νίκος Παπαδημητρίου, Αθανάσιος Αργιανάς, Βασίλης Βασιλακάκης, Γιάννης Θεοδωρόπουλος, Ελένη Καμμά, Νίκος Καναρέλης, Χρήστος Πόνης, Ελευθερία Ρούσου και Γιώργος Σαπουτζής.