Ηταν ο σημαντικότερος αρχιτέκτονας του Μεξικού στον εικοστό αιώνα. O Λουίς Μπαραγκάν (1902 – 1988), γνήσιο τέκνο του μοντερνισμού προσέδωσε σ’ ένα «παγκοσμιοποιημένο» ιδίωμα τη σφραγίδα της μεξικανικής καταγωγής του: χρώμα, ποικιλία υλικών, αρμονία με το περιβάλλον. H σχέση εσωτερικού και εξωτερικού χώρου αναδείχθηκε σε προτεραιότητα με βασικά εργαλεία το φως και το νερό, ανοίγοντας, έτσι, τον δρόμο σε μεταγενέστερους αρχιτέκτονες που αργότερα βρέθηκαν στην αιχμή της πρωτοπορίας: Ταντάο Αντο, Φρανκ Γκέρι, Ρεμ Κούλχαας, κ.ά.
Βραβείο Ρritzker
Στον Λουίς Μπαραγκάν, ο οποίος στη διάρκεια της ζωής του τιμήθηκε με το σημαντικότερο βραβείο αρχιτεκτονικής (το ετήσιο Pritzker), είναι αφιερωμένη μία από τις πρώτες μεγάλες εκθέσεις του Μουσείου Μπενάκη στην οδό Πειραιώς για τη νέα σεζόν. Τη διοργανώνει από τις 6 Οκτωβρίου έως τις 6 Νοεμβρίου το Ελληνικό Ινστιτούτο Αρχιτεκτονικής, σε συνεργασία με την πρεσβεία του Μεξικού και το Μουσείο Μπενάκη με επιμελήτρια την αρχιτέκτονα Αννα Σκιαδά.
Με σπουδές πολιτικού μηχανικού ο Λουίς Μπαραγκάν ταξιδεύει για πρώτη φορά στην Ευρώπη το 1925. Επισκέπτεται την έκθεση Διακοσμητικών Τεχνών στο Παρίσι και εντυπωσιάζεται από τη δουλειά του Λε Κορμπιζιέ και της Σαρλότ Περιάν. Εκεί ανακαλύπτει τους (πραγματικούς και φανταστικούς) κήπους του Ferdinand Bac, καλλιεργώντας, μ’ αυτόν τον τρόπο, τον μετέπειτα ενθουσιασμό του για την κηποτεχνία. Οι πρώτες του δουλειές αντανακλούν έντονες μεσογειακές επιρροές· ο μοντερνισμός ακόμα δεν τον έχει κερδίσει. Καταλυτική από αυτήν την άποψη θα υπάρξει η γνωριμία του με τον Μεξικανό καλλιτέχνη τοιχογραφιών, Jose Clemente Orozco και η φιλία του με τον ζωγράφο Jesus Reyes Ferreira. O Φερέιρα θα τον μυήσει στον κόσμο των χρωμάτων και ο Μπαραγκάν θα αναπτύξει το προσωπικό του αρχιτεκτονικό λεξιλόγιο όπου ο μοντερνισμός είναι παρόν μ’ έναν ιδιαίτερα «μεξικανικό» τρόπο. Είναι ένας ζωηρός, θερμός μοντερνισμός, ορατός στα δίκτυα ανοικτών και κλειστών χώρων μετάβασης (αίθρια, διαδρόμους, αυλές), αλλά κυρίως στις προσωπικές εμμονές τού Μπαραγκάν (φως και νερό) που βρήκαν εφαρμογή σε δύο εμβληματικά του έργα: στο San Cristobal, που περιλαμβάνει στάβλους, τεχνητή λίμνη για τα άλογα και μια κατοικία και στην ιδιωτική κατοικία του Francisco Gilardi, όπου δημιούργησε μια μοναδική, εσωτερική, κλειστή πισίνα, με έντονα χρώματα που αντανακλώνται στο νερό, αλλάζοντας αποχρώσεις κατά τη διάρκεια της ημέρας, ανάλογα με τη διάχυση και την ένταση του φωτός.
Στο Μουσείο Μπενάκη θα δούμε 70 περίπου φωτογραφίες του Ιάπωνα αρχιτέκτονα Yutaka Saito, μεγάλων διαστάσεων, ξύλινα προπλάσματα (περίπου 1,0 – 1,5 τ.μ. καθένα) και μια σειρά από τα αντίστοιχα σχέδια των έργων. Τις φωτογραφίες αυτές ο Saito τις έκανε δωρεά στο Fundacion de Arquitectura Tapatia Luis Barragan στο Μεξικό, στο οποίο και ανήκει το σύνολο του υλικού που εκτίθεται στην Αθήνα. Επίσης, θα προβάλλεται μία 15λεπτη ταινία, καθώς και σχέδια αλλά και slides από το έργο του Μπαραγκάν.