-«Το νησί» (***) Το φιλμ που έκανε περιζήτητο στα διεθνή κινηματογραφικά φεστιβάλ τον Κορεάτη σκηνοθέτη Κιμ Κι Ντουκ. Γυρίστηκε το 1999 και σόκαρε εξαιτίας δύο σκηνών σαδισμού, που ως και στομαχικές διαταραχές μπορεί να προκαλέσουν. Πέραν αυτών, το «Νησί» είναι μια ιστορία μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας (η σεκάνς του φινάλε είναι αριστοτεχνικά δομημένη) με θέμα την ανθρώπινη επαφή και τον έρωτα που βιώνεται ως πόνος. Ενας άγνωστος άνδρας -φυγάς με τάσεις αυτοκτονίας- καταλύει σε μια καλύβα πάνω σε μια σχεδία η οποία είναι ποντισμένη σε μια λίμνη. Το τελευταίο καταφύγιό του θα’ ναι η αγκαλιά της κυράς της λίμνης – μια μουγγή βαρκάρισσα που εμπορεύεται περιστασιακά το κορμί της.
-«Στοιχειωμένο νερό» (***). Το ντεμπούτο του Βραζιλιάνου σκηνοθέτη Βάλτερ Σάλες («Ημερολόγια μοτοσικλέτας») στο Χόλιγουντ. Πρόκειται για ένα ατμοσφαιρικό θρίλερ (συμπαγές, με άριστη αρχιτεκτονική και θαυμάσια φωτογραφία), ριμέικ της ομότιτλης ταινίας του Γιαπωνέζου Χιντέο Νακάτα. Μια νεαρή γυναίκα, που μόλις χώρισε, μετακομίζει μαζί με την κορούλα της σε ένα διαμέρισμα μιας άθλιας πολυκατοικίας, που φαίνεται έτοιμη να καταρρεύσει. Με την Τζένιφερ Κόνελι.
-«Οι φύλακες της νύχτας» (**) O βαμπιρικός μύθος ξαναζεί στο χαοτικό ρωσικό θρίλερ (θυμίζει λιγάκι και το «Matrix») του πληθωρικού Τιμούρ Μπεκμαμπέτοφ. Σα να λέμε, μια τρύπα στο νερό διά χειρός ενός ταλαντούχου.
-«Φτάσαμεεε!…» (**).O Σταύρος Τσιώλης «βλέπει» την όψη της ελληνικής πραγματικότητας που μας «διαφεύγει» (συνειδητά ή ασυνείδητα) και την καταγράφει με έναν τρόπο απολύτως προσωπικό. Ενα κράμα απολαυστικό όπου το κωμικό και το υπερρεαλιστικό καρυκεύεται από έναν ιδιότυπο λυρισμό, γλυκύτητα, τρυφερότητα, κατανόηση για τα ανθρώπινα. Σε αυτήν την τελευταία του ταινία όμως (μουσικά συγκροτήματα απ’ όλη την Ελλάδα συγκεντρώνονται στη Λιβαδειά για να διεκδικήσουν μια κενή θέση στο νυχτερινό κέντρο «The river»), το υλικό του δεν έδεσε. Το χιούμορ, η αυθεντικότητα των καταστάσεων και των προσώπων, παραμένουν. Αλλά η μυρωδιά του αποτελέσματος δεν είναι διαπεραστική και ζωογόνα, όπως στις προηγούμενες ταινίες του. Μοιάζει κάπως ξεθυμασμένη, κάποτε αμήχανη και παρά τους θαυμάσιους λαϊκούς μουσικούς, δεν πυρακτώνεται. Σαν ένα υποψήφιο σουξέ που παραμένει… υποψήφιο.
-«Τζακ και Ρόουζ: Μπαλάντα για δύο» (***) Πρώην χίπι ο Τζακ, ζει απομονωμένος σε εγκαταλελειμμένο κοινόβιο νησιού με την 16χρονη κόρη του Ρόουζ. H σκηνοθέτις Ρεμπέκα Μίλερ τοποθετεί την σχέση πατέρα – κόρης στο μεγεθυντικό φακό της φύσης. H ισορροπία απειλείται διαρκώς από ακραία καιρικά φαινόμενα. Το ισχυρότερο, εμφανίζεται με την άφιξη της ερωμένης του πατέρα με τους δυο γιους της. Βίαιη ανατροπή, επώδυνο πέρασμα σε μια παραμορφωμένη ωριμότητα. Ενδιαφέρουσα σκηνοθετική ματιά, η οποία «θολώνει» από τα πολλά αντιθετικά ζεύγη διλημμάτων: πρόοδος ή επιστροφή στη φύση, γνώση ή αθωότητα, ουτοπία ή πραγματικότητα. Πολύ καλές ερμηνείες από τον Ντ. Ντέι – Λιούις και την Καμίλα Μπελ.