Σινεφίλ
Σκηνοθεσία: Γκας Βαν Σαντ
Ερμηνεία: Μάικλ Πιτ, Εζια Αρτζέντο, Λούκας Χάας, Κιμ Γκόρντον
Οι «Τελευταίες μέρες» είναι μια σκοτεινή ταινία γύρω από ένα μύθο του ροκ. Υπνωτιστική, παράξενη και απειλητική μέσα από την αθωότητά της, παραπέμπει στον Κερτ Κομπέιν. Δίχως μια λέξη γι’ αυτόν και τους Νιρβάνα (δεν ακούγεται ούτε ένα δικό τους ρεφρέν) απλώνεται σαν ένα «χρονικό» των τελευταίων ημερών της ζωής του. O Γκας Βαν Σαντ έφτιαξε το φανταστικό πορτρέτο ενός σπάνιου είδους προς εξαφάνιση: ενός ρομαντικού ποιητή της ροκ μουσικής, τον οποίο αποκαλεί ξερά και κοφτά Μπλέικ. H αναφορά του στον Αγγλο ποιητή Ουίλιαμ Μπλέικ είναι κάτι περισσότερο από υπαινικτική και δεν έχει να κάνει μονάχα με το όνομα, αλλά και με επί μέρους στοιχεία της ταινίας: Με τη φύση, που παίζει καθοριστικό ρόλο στην κλιμάκωση της ιστορίας. Με τις λεπτομέρειες στο σκηνικό (ο πίνακας με το ελάφι και τα σκυλιά που το κυνηγούν). Με τη φωτογραφία (η δουλειά του Χάρυ Σαβίδη είναι εξαιρετική). Με τις δυαδικές αντιθέσεις (προεξέχουσες οι ενδυματολογικές που λειτουργούν σαν πυκνή ομίχλη γύρω από τη σεξουαλική ταυτότητα του πρωταγωνιστή), οι οποίες αποτελούν βασικό στοιχείο της δομής του σεναρίου.
Ο Βαν Σαντ κινηματογραφεί τις τελευταίες μέρες ενός αυτοκαταστροφικού ροκ σταρ που έχει απομονωθεί σε ένα παλιό πέτρινο σπίτι στην καρδιά του δάσους μαζί με το συγκρότημά του – οι «μαθητές» που τον εγκαταλείπουν λίγο πριν από το τέλος. H σκηνοθεσία του είναι υποδειγματική για την ανάπτυξη μιας αργής, λιτής και φαινομενικά «ακαταλαβίστικης» ιστορίας που διαγράφει κύκλους. Τα κοντινά πλάνα αγιογραφούν τον σταρ Μπλέικ (τον παρουσιάζουν σαν Ιησού λίγο πριν από τη Σταύρωση). Τα γενικά, με τη φιγούρα ενός τοξικομανή ανήμπορου να σταθεί όρθιος, απομυθοποιούν και εξανθρωπίζουν το «θεό». Αποκαλύπτουν το υλικό από το οποίο είναι φτιαγμένα τα είδωλα και, ταυτοχρόνως, περιγράφουν το Γολγοθά ενός «καταραμένου», σκοτεινού ποιητή του ροκ (όπως ο Κομπέιν ή ο Μόρισον) που καταρρέει και οδηγείται στο θάνατο στο τέλος μιας περιπέτειας με υπαρξιακές διαστάσεις.
Ο Γκας Βαν Σαντ προσπερνά με δυο κουβέντες το λαμπερό κορμί της μουσικής βιομηχανίας και βυθίζεται στη σκοτεινή ψυχή της.