Κομεντί
Σκηνοθεσία: Τζιμ Τζάρμους
Πρωταγωνιστούν: Μπιλ Μάρεϊ, Σάρον Στόουν, Τζέσικα Λανγκ, Φράνσις Κονρόι, Τίλντα Σουίντον
Οσες αποστάσεις και αν προσπαθούν να κρατούν ορισμένοι δημιουργοί από τον mainstream κινηματογράφο, κάνουν τις πιο επιτυχημένες τους ταινίες όταν φλερτάρουν με το ευρύτερο κοινό και δεν απομονώνονται σε ένα εσωστρεφές σινεμά. O Τζιμ Τζάρμους, που τα τελευταία είκοσι χρόνια έχει αναπτύξει ένα προσωπικό ιδίωμα, δημοφιλές σε ένα σινεφίλ και συγκεκριμένο κοινό, με τα «Τσακισμένα λουλούδια» κάνει την πρώτη του ταινία που απευθύνεται σε κάθε θεατή και που τυχαίνει να είναι μια από τις καλύτερές του. Στο φεστιβάλ των Καννών τα «Τσακισμένα λουλούδια» τιμήθηκαν με τη δεύτερη διάκριση, το μεγάλο βραβείο της κριτικής επιτροπής, όμως θα τους άξιζε και ο «Χρυσός Φοίνικας». Επειδή πρόκειται για μια ταινία που δεν προδίδει τη διάθεση και τις προθέσεις του δημιουργού για να αγγίξει το κοινό και περνά την ιστορία της με στυλ, χιούμορ και εξαιρετικές ερμηνείες.
Η μοναξιά του εργένη
Μια ζωή γεμάτη συντρόφους, αλλά τελικά με πολλή μοναξιά είναι αυτή του Ντον Τζόνστον, ενός πενηντάρη και κάτι, που γοήτευσε πολλές γυναίκες, αλλά δεν κράτησε καμία. Τη στιγμή που η τελευταία του ερωμένη (Ζιλί Ντελπί) τον εγκαταλείπει, ο Ντον θα βρει ένα ανώνυμο γράμμα σε ροζ φάκελο, που λέει ότι έχει ένα γιο περίπου είκοσι χρόνων. Στην αρχή ο Ντον αδιαφορεί, όμως με την επιμονή του επίδοξου ντετέκτιβ γείτονά του (Τζέφρι Ράιτ) θα κάνει ένα ταξίδι, αναζητώντας τις τέσσερις πιθανότερες μητέρες του παιδιού του, συν μία πέμπτη που έχει πεθάνει. Στις πέντε στάσεις, ο Ντον θα δει πόσο άλλαξαν εκείνες και πόσο στάσιμος έμεινε ο ίδιος στα χρόνια που πέρασαν. O Τζάρμους χρησιμοποιεί τα πέντε επεισόδια (και ένα έκτο με ένα αγόρι που θα μπορούσε να είναι ο γιος του Ντον), χτίζοντας με πικρό χιούμορ τον χαρακτήρα του ήρωά του.
Η Λόρα (Σάρον Στόουν) τον κρατάει σαν κάτι πολύτιμο στη μνήμη και έχει μια κόρη, τη Λολίτα, όνομα και πράγμα. H Ντόρα (Φράνσις Κονρόι) έγινε από χίπισσα μεσίτρια και έχασε όλη τη δροσιά των νιάτων της. H Κάρμεν (Τζέσικα Λανγκ) επικοινωνεί με ζώα και άλλαξε επαγγελματικό και σεξουαλικό προσανατολισμό, ενώ η Πένι (η αγνώριστη Τίλντα Σουίντον) παραμένει επιθετικά ροκ.
Οπως λέει και ο ίδιος ο σκηνοθέτης, στην αρχή ο Ντον σού είναι αδιάφορος, όμως προς το τέλος νιώθεις να τον ξέρεις και να νοιάζεσαι για το πώς νιώθει, για την απότομη αλλαγή στη ζωή του που τον έκανε να αισθάνεται ότι έχασε πράγματα που ποτέ δεν αναζήτησε. Οσο κι αν η ερμηνεία του Μπιλ Μάρεϊ μοιάζει αρκετά με άλλες πρόσφατες ταινίες του (όπως το «Χαμένοι στη μετάφραση» και οι «Υδάτινες ιστορίες»), είναι από τους λίγους ηθοποιούς που έχουν τόσο εύγλωττες σιωπές και πλαισιώνεται από ένα εξαιρετικό γυναικείο καστ. Το τέλος δεν δίνει ξεκάθαρη λύση. Οπως και η ζωή δεν δίνει ξεκάθαρες απαντήσεις και ο Ντον βαδίζει για πρώτη φορά συνειδητοποιώντας την ανασφάλεια και τις αμφιβολίες, που οι περισσότεροι έχουμε.