Οταν είσαι 39 και έχεις μια «κανονική» δουλειά, η συμμετοχή στο φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους της Δράμας δεν υπακούει στο αναπόφευκτο στερεότυπο: του φερέλπιδος σκηνοθέτη που «ψάχνεται» πριν από το μεγάλο βήμα, την πρώτη, δηλαδή, μεγάλου μήκους ταινία. O Χρήστος Νικολέρης αγαπάει το σινεμά και είναι στη σκηνοθεσία πολλά χρόνια: γυρίζοντας, κυρίως, βίντεο κλιπ, ως μέλος της «Ενόρασης», μιας εταιρείας παραγωγής με έδρα τη Θεσσαλονίκη, που έχει συγκεντρώσει φίλους οι οποίοι, ο καθένας από το πόστο του, κάνουν πολλά και διαφορετικά πράγματα: από βίντεο κλιπ έως διαφημίσεις και εκπομπές στην τηλεόραση. O Χρήστος Νικολέρης είναι ο σκηνοθέτης της ομάδας και, από το Σάββατο το βράδυ, ο μεγάλος νικητής του 28ου Φεστιβάλ της Δράμας. H «Προστασία», όπως ονομάζεται η 16λεπτη ταινία του, απέσπασε πλήθος διακρίσεων που την καθιστούν αδιαφιλονίκητη θριαμβεύτρια της φετινής διοργάνωσης. Γιατί εκτός από το πρώτο βραβείο στο ελληνικό διαγωνιστικό τμήμα ήρθε η προτίμηση της Πανελλήνιας Ενωσης Κριτικών Κινηματογράφου και η επιλογή του Κέντρου Κινηματογράφου: ο Νικολέρης είναι ένας από τους τέσσερις σκηνοθέτες που θα χρηματοδοτηθούν (με επτά χιλιάδες ευρώ) για να κάνουν το επόμενο βήμα.
Η «Προστασία» ήταν η δεύτερη ταινία μικρού μήκους του Θεσσαλονικιού κινηματογραφιστή. Είχε προηγηθεί, πριν από δύο χρόνια, η «Τρικυμία» με τον ίδιο πρωταγωνιστή: τον Μιχάλη Ιατρόπουλο, στον οποίο οφείλεται, κατά κάποιον τρόπο, και η ιστορία της «Προστασίας»: «Ημασταν μια μέρα με τον συνεργάτη μου, τον Παναγιώτη Ιωσηφέλη (σ.σ. σεναριογράφο της ταινίας), και ο Μιχάλης μας μίλαγε για το πώς αλλάζει το Μεταξουργείο, πώς ο υπόκοσμος σιγά σιγά φεύγει, μαζί με τα πορνεία της περιοχής, και τα σπίτια αλλάζουν χέρια για να γίνουν «trendy» μπαρ και εστιατόρια».
Ο Παναγιώτης Ιωσηφέλης έγραψε το σενάριο έχοντας κατά νουν τις ιστορίες του Ιατρόπουλου που τελικά λειτούργησαν περισσότερο σαν φόντο παρά τροφοδότησαν την πλοκή. Γιατί στον πυρήνα της υποφωτισμένης αυτής ταινίας δεν είναι κανένα ξεκαθάρισμα λογαριασμών αλλά μια παράδοξη ανθρώπινη σχέση: ανάμεσα σ’ έναν «νονό» της νύχτας κι ένα 12χρονο Ρωσάκι που τον υποδύεται ο 12χρονος Αλβανός Τόνι Σούλι. O μικρός πλησιάζει τον «προστάτη» του για να καταλήξει ο ίδιος «προστάτης» του νονού! Στη σύντομη επαφή τους, ο 12χρονος κατορθώνει να βγάλει στην επιφάνεια τα θαμμένα, τα πιο τρυφερά κομμάτια του νέου του φίλου, εξανθρωπίζοντας έναν άνθρωπο που μοιάζει χαμένη περίπτωση. «Είναι, κατ’ αρχήν, μία ταινία για την αλλαγή», εξηγεί ο Χρήστος Νικολέρης. Και συνεχίζει: «Ταυτόχρονα μιλάει για τη δύναμη και την εξουσία και για το ποιος την ασκεί τελικά. Φαινομενικά ο προστάτης είναι ο νονός και ο ανήμπορος το παιδί. Ομως, με την καθαρότητα του βλέμματος, ο μικρός είναι αυτός που έχει την εξουσία στα χέρια του».
Τα βραβεία της Δράμας τα ήλπιζε, αλλά δεν τα περίμενε. «Στο παρελθόν είχα διάφορες εμπειρίες με επιτροπές και είχα την εντύπωση ότι θα άρεσε στον κόσμο αλλά πιθανότατα όχι στην επιτροπή». Ευτυχώς διαψεύστηκε. Τον ρωτάμε από πού αντλεί το κέφι και κάνει ταινίες, χωρίς να τον «καταπίνουν» οι ρυθμοί και οι υποχρεώσεις της καθημερινότητας. «Να με ρωτήσετε καλύτερα πού βρίσκω το κέφι και γυρίζω βίντεο κλιπ», μας απαντάει μεταξύ σοβαρού και αστείου. «Μα αυτός ήταν ο λόγος για τον οποίο μπήκα σ’ αυτή τη δουλειά. Για να κάνω ταινίες», λέει με φυσικότητα. Ελληνικό κινηματογράφο δεν πολυβλέπει, του αρέσει ο Μάρτιν Σκορσέζε «της παλιάς εποχής», ο Πατρίς Λεκόντ, ο Γουόνγκ Καρ Βάι.
Οσο για την «επόμενη μέρα», η επιθυμία για μεγάλου μήκους ταινία υπάρχει. Αλλά: «δεν θέλω να βιάζω τα πράγματα, ούτως ή άλλως στην Ελλάδα όλα αυτά παίρνουν πολύ χρόνο».