Οταν κατά τη δεκαετία του 1990 παρουσίαζα τη Λιάνα Σακελλίου σε μια από τις εσπερίδες του σεμιναρίου ποίησης στο αμφιθέατρο της Ιατρικής Σχολής του παλαιού Καποδιστριακού, ο τύπος του ποιητή-πανεπιστημιακού δάσκαλου δεν είχε πάρει στη χώρα μας το οριστικό του σχήμα. Ελεγα τότε: «H Λιάνα Σακελλίου συγκεντρώνει ιδιότητες που τείνουν στην εποχή μας να καταστούν τυπικές, αλλά σε εμάς εδώ δεν έχουν ακόμη διανύσει παρά το αρχικό τους στάδιο. Εννοώ τους ακαδημαϊκούς, άνδρες και γυναίκες, που παράγουν (ακριβέστερα: αναπαράγουν) θεωρία της λογοτεχνίας και μελετούν το ποιητικό φαινόμενο (την ποιητικότητα και γενικότερα τη λογοτεχνικότητα των κειμένων), ενώ παράλληλα γράφουν ποίηση…
Θα άξιζε ίσως να παρακολουθήσει κανείς τα συναισθήματα και τις συμπεριφορές των ανθρώπων αυτών από τη μια απέναντι στις διδακτικές και σχολαστικές τους υποχρεώσεις που παρά την ελευθεριότητα της εποχής υπάγονται σε περιορισμούς, και αφετέρου απέναντι στην άσκηση της ποιητικής τέχνης, εξ ορισμού ασυμβίβαστης και ατίθασης, και όταν ακόμη παίζεται με τους κανόνες ακαδημαϊκού περιβάλλοντος, επικοινωνίας και δημοσιότητας.
Οι δύο ροπές, εάν ισορροπούν κάπου, δεν μπορεί να είναι παρά στην έμφαση της ρητορικής, την οποία διδακτικά υπηρετούν και από την οποία ποιητικά ωφελούνται. Στα ποιήματα έτσι της Λιάνας Σακελλίου διαπλέκονται διδακτικές εμπειρίες κατά έκδηλη αμφιθυμία: «Είμαι σωματικά υγιής.
Εξαντλούμαι μόνο/όταν διδάσκω και δεν κολυμπώ,/πέρα από σημαδούρες/πέρα απ’ τα όρια και τ’ αραγμένα ταχύπλοα σκάφη».
Οι στίχοι αυτοί είναι από την πρώτη συλλογή της παρουσιαζόμενης ποιήτριας με τον ενδεικτικό τίτλο – ενδεικτικό και για την αμεσότερη και σωματικότερη από τις αισθήσεις, την αφή, και για τη ροϊκότητα τόσο των πραγμάτων, όσο και της ίδιας αυτής αίσθησης: «ΑΦΕΣ ΡΕΟΥ-ΣΕΣ».
Ωστόσο, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι όταν το 1992 εκδόθηκε η πρώτη συλλογή της Λιάνας Σακελλίου, η κατάσταση ως προς την υποδοχή της ποίησης και των φοιτητών που αποφάσιζαν να θεραπεύσουν τις Μούσες στις ανώτατες σχολές και μάλιστα στα ξενόγλωσσα τμήματα, είχε προ πολλού και κατά πολύ βελτιωθεί.
Οσο για την καθηγήτρια και την ποιήτριά μας – να αντιστρέψω τη σειρά; Την ποιήτρια και καθηγήτριά μας – τόσο με τη διδασκαλία της Αμερικανικής Λογοτεχνίας, από την οποία βέβαια δεν μπορούσε να λείπει η ποίηση της Εμιλι Ντίκινσον, όσο και με τη μεταφορά των πορισμάτων του αγγλιστί γραμμένου βιβλίου της για τη «φεμινιστική κριτική στην αμερικανική γυναικεία ποίηση», ανοίγει δρόμους και υποδεικνύει ορίζοντες στους φοιτητές της, κορίτσια και αγόρια. Εξάλλου, σε μια σειρά από βιβλία και μελετήματα που επιμελήθηκε και έγραψε, βάζει γερά θεμέλια για μια σωστή και κριτικά αφομοιούμενη αμερικανομάθεια που -κακά τα ψέματα- χρειαζόμαστε όλοι και όχι μόνο οι νέοι, οι νεότεροι και οι ολιγότερο αγγλομαθείς.
Για να περιοριστώ στα ελληνιστί γραμμένα έργα της, εκτός από τη μελέτη για τον Ραλφ Εμερσον που μας φέρνει σε επαφή με την παράδοση του περιπλανώμενου ομιλητή, ξένη και άγνωστη στη χώρα μας με εξαίρεση το εκκλησιαστικό κήρυγμα και τη θρησκευτική διδαχή, θα αναφέρω -και θα συστήσω- το βιβλίο του Γκάρι Σνάιντερ: «H Ποιητική και η Πολιτική του Τόπου» (Οδυσσέας, 1998). Ας μου επιτραπεί να παρατηρήσω ότι χωρίς το τελευταίο αυτό δεν θα γραφόταν ίσως ή τουλάχιστον δεν θα διαβαζόταν, όπως διαβάστηκε (ορθότερα: όπως θα έπρεπε να διαβαστεί) το ωραίο και μεστό δοκίμιο του Μάρκου Μέσκου: «Τόπος (και) Δημιουργός», (Σημειώσεις, Ιανουάριος 2003).
Τέλος, τρυφή και αγαλλίαση θα βρούμε όλοι στον ογκώδη τόμο «Εισαγωγή στην Τριλογία της H. D.» που εκπόνησαν η Λιάνα Σακελλίου, ο Θανάσης Ντόκος και ο Θωμάς Καρβέλης, με επιμέλεια της πρώτης.
Εάν τώρα το β΄ μέρος της τριλογίας της Αμερικανίδας ποιήτριας και εικονίστριας, που υπήρξε για ένα διάστημα μνηστή του Εζρα Πάουντ, τιτλοφορείται «Φόρος τιμής στους αγγέλους», είμαι βέβαιος ότι κανείς δεν θα αποδώσει την ευτυχή σύμπτωση σε θήρα εντυπώσεων.