Η γυναίκα της διπλανής πόρτας γίνεται… Μήδεια

Η γυναίκα της διπλανής πόρτας γίνεται… Μήδεια

5' 7" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Ο Φρανσουά Τριφό της πρόσφερε τον πρώτο σημαντικό ρόλο της καριέρας της και ένα τίτλο που την ακολουθεί από τότε σαν φυσική συνέχεια του ονόματός της: Φανί Αρντάν, η γυναίκα της διπλανής πόρτας. Από τότε, βέβαια, πέρασαν πάνω από δύο δεκαετίες και η μούσα του Τριφό εμπλούτισε το βιογραφικό της με ταινίες (έχει γυρίσει 50 περίπου), σημαντικές συνεργασίες (Λελούς, Ρενέ, Γαβράς, Σκόλα, Αντονιόνι, Λεκόντ, Οζόν, Τζεφιρέλι), θεατρική δραστηριότητα και… άφθονα επίθετα. Η φινέτσα και η αισθαντικότητά της προσδιόρισαν την κινηματογραφική παρουσία της μαζί με μια εύθραυστη, αλλά καθόλου αδύναμη, πλευρά του χαρακτήρα της, που ισορροπεί πάνω σε τολμηρές, ανατρεπτικές για την κλάση της επιλογές (όπως η πατρόνα του μπαρ στο «Ευτυχώς που δεν είσαι γυναίκα»). Η πρόθεσή της, ούτως ή άλλως, όπως δηλώνει η ίδια, είτε υποδύεται μια σύγχρονη ρομαντική ηρωίδα που συνθλίβει και συνθλίβεται από το πάθος («Η γυναίκα της διπλανής πόρτας») είτε μια ματαιόδοξη κόμησσα στην αυλή των Βερσαλλιών («Ridicule») ή τη Μαρία Κάλλας («Callas Forever»), είναι να αποβάλει τη «λεία», καθωσπρέπει επιφάνεια, να σπάσει το προστατευτικό κέλυφος και να ανιχνεύσει τις «σκοτεινές περιοχές».

Αυτήν την τόσο προσηνή και ταυτόχρονα τόσο ανεξιχνίαστη ηθοποιό – «έρχεται από μια χώρα που δεν υπάρχει», συνήθιζε να λέει ο Τριφό- θα απολαύσει το ελληνικό κοινό, για πρώτη φορά από σκηνής. Η Φανί Αρντάν θα έρθει για δύο παραστάσεις, μία στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης (4 Δεκεμβρίου) και μία στο Μέγαρο Αθηνών (5 Δεκεμβρίου), για να ερμηνεύσει ένα «μονόλογο αγκαλιασμένο με νότες», όπως τον χαρακτηρίζει η ίδια. Η «Μήδεια» του Ευριπίδη με τη «Φαίδρα» του Ρακίνα (εμπνευσμένη από τον «Ιππόλυτο» του Ευριπίδη) θα αποδοθούν από την Αρντάν με τη συνοδεία δύο σημαντικών σολίστ: την Imogen Cooper στο πιάνο και τη Sonia Wieder Atherton στο τσέλο.

Η Γαλλίδα πρωταγωνίστρια μιλάει στην «Κ» για τις δύο ηρωίδες που «καίγονται» στο ίδιο πάθος (η Φαίδρα αυτοκτονεί από απελπισία για τον χωρίς ανταπόκριση έρωτά της με τον Ιππόλυτο, γιο του συζύγου της Θησέα, η Μήδεια τιμωρεί με τον τρόπο της τον Ιάσονα για την προδοσία) για τους κινηματογραφικούς ρόλους της και για τους σκηνοθέτες που αγάπησε, σε μια σύντομη, περιεκτική και σιβυλλική συνέντευξη.

– Εχετε την αναγνώριση μιας διεθνούς σταρ. Ποια θεωρείτε αποφασιστικά βήματα στη σταδιοδρομία σας;

– Η καριέρα μου ξεκίνησε από το θέατρο και με ένα μάλλον πολύ σκοτεινό τρόπο… Για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα χωρίς επιτυχία. Από αυτό διδάχτηκα να μπορώ να στέκω όρθια ακόμη και όταν με «λιθοβολούν».

– Στη διάρκεια της καριέρας σας, έχετε ερμηνεύσει πολλούς ρόλους. Ποιος απ’ όλους σάς αιφνιδίασε ευχάριστα;

– Στο ερώτημά σας θα απαντήσω σε παρόντα χρόνο: O ρόλος της Μήδειας με ενθουσιάζει.

Με απογείωσαν

– Τι αποκομίσατε από τους διαφορετικούς σκηνοθέτες με τους οποίους δουλέψατε;

– Νομίζω ότι υπήρξα πολύ τυχερή σε αυτό. Συνεργάστηκα με μεγάλους δημιουργούς, με ανθρώπους παθιασμένους από το αντικείμενό τους που είχαν τη δύναμη να με απογειώσουν, να με κάνουν να νιώθω ένα μέτρο πάνω από τη γη.

– Ενσαρκώνετε διαφορετικούς γυναικείους χαρακτήρες, σχεδόν όμως όλοι έχουν ένα κοινό σημείο: είναι γυναίκες που προέρχονται από την αστική τάξη. Σας ελκύει το αντίθετο;

– Πάρα πολύ. Αρκεί να αγαπήσω τον ρόλο και τότε μπορώ να παίξω οτιδήποτε, ακόμη και κάτι που δεν αρέσει στους άλλους. Θα μπορούσα ειλικρινά να παίξω ένα ρόλο που όλος ο κόσμος αντιπαθεί, φτάνει να τον αισθανθώ κοντά μου. Οταν διαβάζω ένα ρόλο, αντιδρώ όπως ένας σκύλος που οσφρίζεται! Διαισθητικά, με το ένστικτο κυρίως και όχι με τη λογική, ψηλαφώ, αφουγκράζομαι τον χαρακτήρα. Οταν αρνούμαι ένα ρόλο, αυτό τις περισσότερες φορές δεν έχει να κάνει με τον ίδιο τον ρόλο, αν είναι ή όχι καλός. Απλώς δεν μπορώ να τον «κατακτήσω». Οι επιλογές μου εξαρτώνται πάντα από τη σχέση που αναπτύσσω με τον ρόλο, από το αν μπορώ να αποσπάσω την ουσία του και όχι από το αν είναι ωραίο το κείμενο.

Δύο γυναίκες θύματα

– Μήδεια και Φαίδρα. Δύο γυναίκες αρχέτυπα, δύο χαρακτήρες αντίθετοι ή συμπληρωματικοί;

– Ασφαλώς και είναι συμπληρωματικοί. Το αποδεικνύει η αντιπαράθεσή τους στο σφάλμα. Η κοινή ενοχή, μια παράξενη αθωότητα. Δύο θύματα αναλώσιμα, έτοιμα για την ανώτατη θυσία. Η μία σκοτώνεται, η άλλη σκοτώνει τον καρπό της κοιλίας της. Δύο βαθιά ερωτευμένες γυναίκες, δύο προσωπικότητες απέναντι σε κάτι ανώτερο και από τη ζωή.

– Ρακίνας και Ευριπίδης. Δύο συγγραφείς «πηγές» της θεατρικής τέχνης. Η επιλογή τους είναι μια προσωπική ανάγκη σας ή μια πρόταση επιστροφής στους κλασικούς;

– Ο Ρακίνας εμπνεύστηκε από τους Ελληνες τραγικούς για να αφηγηθεί τη Φαίδρα. Είναι σαν μια συνέχεια, μια πνευματική μετενσάρκωση. Οι Ελληνες ήταν οι πρώτοι που γνώριζαν πώς να αφηγηθούν μια ιστορία, πώς να επιβάλουν πρόσωπα που στην αρχή μπορείς να μισήσεις και μετά να αγαπήσεις. Αυτήν την ικανότητα ξανασυναντάμε στον Σαίξπηρ. Δεν υπάρχουν οι καλοί από τη μία πλευρά και οι κακοί από την άλλη. Για παράδειγμα, στον Τρωικό Πόλεμο, πώς συμβαίνει και από τη μια στιγμή στην άλλη αντιπαθούμε τον Αχιλλέα και λατρεύουμε τον Εκτορα; Κανένα ανθρώπινο πλάσμα δεν είναι μόνο δαίμονας ή μόνο άγιος. Κανένα ανθρώπινο πλάσμα δεν είναι μονοδιάστατο. Είναι σύνθετο και συνισταμένη πολλών διαφορετικών «συνυπάρξεων».

Να προβάλλονται αξίες

– Πιστεύετε ότι η επιστροφή στους κλασικούς θα ήταν μια καλή λύση για το σύγχρονο θέατρο;

– Οχι απαραιτήτως. Το ουσιώδες κατά τη γνώμη μου είναι να επιλέγονται και να προβάλλονται αξίες. Σημαντικοί ρόλοι και σημαντικά κείμενα υπάρχουν και σήμερα. Φοβάμαι όμως ότι δεν ακούγονται.

– Παρατηρούμε το τελευταίο διάστημα μια προτίμηση των μεγάλων πρωταγωνιστών στους μονολόγους. Πώς εξηγείτε αυτό το φαινόμενο;

– Ισως η αιτία να είναι ο Ζαν Λουί Τρεντινιάν, που δημιούργησε ένα διαφορετικό θέαμα αλλά και ένα κοινό γι’ αυτό. Με τους μονολόγους ασχολήθηκαν και ο Αντρέ Ντισολιέ και ο νεότερος Φαμπρίς Λουκινί. Ισως σε μια εποχή που η τηλεόραση είναι κυρίαρχη διαμορφώνοντας ένα κοινό, η ίδια η εξουσία του μέσου να γεννάει και την αντίσταση σε αυτήν. Αντίσταση που παίρνει τη μορφή της επιθυμίας να αφεθούμε στην ομορφιά ενός ρήματος ή μιας λέξης. Από την άλλη, υπάρχουν και ηθοποιοί που ερωτεύονται τις λέξεις. Που απαγγέλλουν κείμενα στα 15 τους, όρθιοι στο κρεβάτι τους. Γιατί, λοιπόν, να μην έχουν το δικαίωμα να εκφράσουν δημόσια τον «έρωτά τους»;

– Θα μπορούσατε να κάνετε ένα σύντομο σχόλιο, με τον τρόπο που θέλετε, για καθένα χωριστά από τους ακόλουθους δημιουργούς: Λελούς, Τριφό, Ρενέ, Αντονιόνι, Λεκόντ, Οζόν.

– Ερωτας και πάθος;

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή