O ζωγράφος Θανάσης Παναγιώτου (γενν. 1958) πέρασε τα παιδικά του χρόνια στην Καστοριά. Τότε που οι πιτσιρικάδες σχημάτιζαν έναν ομοιόμορφο μικρό «στρατό» με μπλε σορτσάκια, άσπρα φανελάκια, ξυρισμένο κεφάλι και ένα ατίθασο τσουλούφι στο μέτωπο. Μια τέτοια ομάδα παιδιών, που όμως συμπληρώνεται με κοριτσάκια που φορούν χαριτωμένα φορέματα, πρωταγωνιστούν στη νέα ενότητα των έργων του, η οποία παρουσιάζεται στην γκαλερί Ζαλοκώστα 7.
Αυτό όμως που κλέβει την παράσταση δεν είναι τόσο η δροσιά και η ξεγνοιασιά των παιδιών αλλά το γεγονός ότι τα «τοποθετεί» μέσα σε μια φανταστική, «άχρονη» πόλη. Ενα περιβάλλον γοητευτικό και συνάμα φοβιστικό, με ψηλά κεραμοσκεπή κτίρια περιτριγυρισμένα από νερό, γέφυρες, πολεμίστρες, πλακοστρωμένες πλατείες. O ζωγράφος κρατά για τον εαυτό του τον ρόλο του αφηγητή σε αυτό το παραμύθι, όπως ακριβώς και στην προηγούμενη έκθεσή του, το 2001. Σε εκείνη την ενότητα οι μικροί ήρωες των έργων του κατάφερναν να αποδράσουν από τον ασφυκτικά δομημένο περίγυρο και να βρεθούν ευτυχισμένα στην ύπαιθρο. Στη νέα δουλειά, ο Παναγιώτου εκθέτει μια σειρά από πίνακες – κινηματογραφικά καρέ που διαθέτουν όμως αυτονομία.
«Τα έργα ισορροπούν ανάμεσα στην ονειρική διάθεση και τον εγκλωβισμό», λέει στην «K», συμπληρώνοντας: «Είχα την πρόθεση να τονίσω αυτό το στοιχείο της επικινδυνότητας στην πόλη, καθώς έχω ζωγραφίσει τα παιδιά να παίζουν μόνα τους χωρίς την επιτήρηση ενηλίκων. Είναι ένα περιβάλλον που δεν κατοικείται αλλά εξερευνάται από τα παιδιά, που είναι από τη φύση τους αθώα και απροστάτευτα. Στο τέλος αναχωρούν για νέες εξερευνήσεις με αερόστατα».
Είναι και ο ίδιος ο ζωγράφος μέσα σε αυτήν την ομάδα των παιδιών που γυρεύουν να το σκάσουν από την πόλη; «Σίγουρα. Θυμάμαι ακόμα πως έζησα ονειρεμένα παιδικά χρόνια πριν μετακομίσω στην Αθήνα με τους γονείς μου σε ηλικία δέκα ετών. Είναι χαρακτηριστικό ότι στο μυαλό μου έχουν εγγραφεί μόνο οι αναμνήσεις από εκείνη την ευτυχισμένη περίοδο. Για τον καθέναν μας αυτή η εποχή έχει μεγάλη γοητεία. Μακάρι να διαφυλάσσουμε ένα κομμάτι παιδικότητας, διότι είναι το συναίσθημά μας. Οταν βέβαια ξεκίνησα να ζωγραφίζω παιδιά, το 1996, είχα εστιάσει στη φιγούρα της ανιψιάς μου που τότε ήταν μικρή και τώρα είναι φοιτήτρια στην Πάτρα».
Οι πίνακες του Θανάση Παναγιώτου -ο οποίος μαθήτευσε στο εργαστήριο του Τέτση και στον Μυταρά- είναι δουλεμένοι με φοβερό μεράκι και υπομονή. Σε πολλά σημεία τους το χρώμα είναι περασμένο ξανά και ξανά για να δημιουργήσει την αίσθηση του ανάγλυφου και συμπαγούς στοιχείου των κτιρίων, ενώ μεγάλη προσοχή έχει δοθεί και στις φωτοσκιάσεις, που εντείνουν την ατμόσφαιρα. «H καλή ζωγραφική για εμένα είναι εκείνη που γεννάει συναισθήματα και αντιδράσεις, ακόμα και αν είναι αρνητικές», λέει ο καλλιτέχνης. H έκθεση θα διαρκέσει μέχρι και τις 4/2.