Δεν αμφισβητείται πλέον από κανέναν. Ακόμη και οι αιθεροβάμονες που επιμένουν να ζουν σε εξωπραγματικούς κόσμους και που αντιμετωπίζουν τη ζωή ως την απόλυτη ελαφρότητα του είναι, πολλές φορές αναρωτιούνται αν θα πρέπει κάποια στιγμή να σοβαρευτούν. Οι παγκόσμιες ανατροπές οι οποίες συντελούνται γύρω μας δεν αστειεύονται, δεν κανακεύονται, δεν μπαίνουν στα δικά μας καλούπια. Αν εγνώριζα τα περί της Φυσικής και των Μαθηματικών καλύτερα, θα έλεγα ότι ακολουθούν τη θεωρία του χάους, του οποίου όμως τα περίφημα φράκταλς χαρακτηρίζονται από αυτο-ομοιότητα. Το αποτέλεσμα των παλαιστινιακών εκλογών, με την ανάδειξη της Χαμάς, ο νεοεκλεγείς πρόεδρος του Ιράν Αχμαντινετζάν, η αιγυπτιακή μουσουλμανική αδελφότητα, η Χεζμπολάχ και οι εξεγερμένοι σουνίτες του Ιράκ αλλάζουν το παγκόσμιο σκηνικό. Αλλάζουν τις γνωστές σταθερές -τυφλοσούρτες του οικείου σ’ εμάς συστήματος.
Ναι, κανείς δεν το αμφισβητεί και κανείς δεν θέλει να το παραδεχτεί. Το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, το μεσοδιάστημα της δυτικής ευφορίας που μεσολάβησε, τα περί ελευθερίας και δημοκρατίας και φυσικά η ισοπεδωτική 11η Σεπτεμβρίου έπλεξαν γύρω μας το δίχτυ της μεγάλης επικινδυνότητας για τις ζωές μας και τη ζωή του πλανήτη. Η Δύση (τι προσδιορισμός κι αυτός!) της πρωτοκαθεδρίας, του πλούτου, της ευημερίας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της υποκρισίας αμφισβητείται πλέον ευθέως από μια γεωγραφικά μεγάλη μερίδα του τρέχοντος κόσμου. Μας αμφισβητούν το δικαίωμα να νιώθουμε επαναπαυμένοι στις δάφνες του δικού μας ολοκληρωτισμού, μας αμφισβητούν το δικαίωμα να αποφασίζουμε εμείς για εκείνους, μας αμφισβητούν το δικαίωμα να θεωρούμε τη θρησκεία μας τη μόνη που εξασφαλίζει τη λύτρωση του Παραδείσου. Μας αμφισβητούν πολλά, αγαπητοί αναγνώστες, και ασχέτως αν έχουν δίκιο ή άδικο, γεγονός είναι ένα: Ο δυτικός πολιτισμός βάλλεται από ένα εντελώς διαφορετικό σύστημα αξιών, αρκετά επιθετικό και με τέραστια αποθέματα δυνάμεων. Αναφέρομαι, βεβαίως, στο ισλαμικό σύστημα αξιών για το οποίο διανοούμενοι, συγγραφείς, ποιητές, πολιτικοί και δημοσιογράφοι… του δυτικού κόσμου δηλώνουν ότι αποτελεί πραγματική σπαζοκεφαλιά.
Τον περασμένο χρόνο, η Ρωσίδα συγγραφέας Ελενα Τσουντίνοβα έγινε η αγαπημένη των Ρώσων, όταν δημοσίευσε το βιβλίο της «Η Παναγία των Παρισίων Τέμενος» (L’ Express). Η συγγραφέας φαντάζεται τη Γαλλία το έτος 2040 υπό ισλαμική κατοχή, με τους ισλαμιστές να αποτελούν την πλειοψηφία και να προκαλούν τη θρησκεία του γαλλικού κράτους με την καθιέρωση της σαρία. Ομάδα φανατισμένων χριστιανών περνάει στην ένοπλη αντίσταση με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει, και…
Η Ρωσίδα συγγραφέας άδραξε την ευκαιρία από την επιτυχία του βιβλίου της για να διακηρύξει δημοσίως ότι προτιμάει να ζει υπό την… αμερικανική κατοχή παρά σε μια Ρωσία, όπου οι μουσουλμάνοι έχουν εγκαθιδρύσει χαλιφάτο. Κι εμείς έτσι θα αισθανόμαστε, αλλά εκτός από την Τσουντίνοβα, ο Αντρέ Μαλρώ είχε δηλώσει το εξής σε παλιότερες ανέμελες εποχές: «Θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε την αυξανόμενη ισλαμική βία. Υποβαθμισμένη από την πλειονότητα των συμπατριωτών μας, αυτή η άνοδος του Ισλάμ είναι αναλογικά συγκρίσιμη με τα αρχικά στάδια της ανόδου του κομμουνισμού τα χρόνια του Λένιν. Οι συνέπειες αυτού του φαινομένου είναι ακόμη απρόβλεπτες».
Κι ήταν ο ίδιος ο Μαλρώ που κατά τη διάρκεια των γαλλικών προεδρικών εκλογών του 1974 είχε δηλώσει ότι «πολιτικά η ένωση της Ευρώπης αποτελεί ουτοπία. Θα πρέπει να υπάρξει ένας κοινός εχθρός για να ενωθεί η Γηραιά Ηπειρος, αλλά ο μοναδικός εχθρός που θεωρητικά θα μπορούσε να υπάρξει, είναι το Ισλάμ». Σήμερα, πολλά χρόνια μετά τον θάνατο του Μαλρώ, η ευρωπαϊκή πραγματικότητα αφήνει να διαχέεται στην ατμόσφαιρα ότι η πλειοψηφία των ισλαμικών χωρών έχει γίνει συνώνυμη με τον εχθρό. Αλήθεια ή ψέματα, το βλέπουμε σχεδόν σε όλες τις ευρωπαικές χώρες, ειδικότερα μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις στη Μαδρίτη και το Λονδίνο, το ζήσαμε με τα δημοψηφίσματα για το Ευρωσύνταγμα που στην ουσία ανέδειξαν μεγάλες δόσεις ισλαμοφοβίας, το βλέπουμε στις αντιδράσεις των κυβερνήσεων που θεσπίζουν τον ένα νόμο μετά τον άλλο, νόμους στραγγαλισμού των ελευθεριών του πολίτη. Το βιώνουμε και μέσα από «το τέλος της δικτατορίας του ευφημισμού», όπως τουλάχιστον είπε ο Γάλλος υπουργός Εσωτερικών Νικολά Σαρκοζί, ανακοινώνοντας ότι είμαστε σε πόλεμο με τον παγκόσμιο τζιχαντισμό! Ποιος από εμάς στην ευλογημένη καθημερινότητά του έχει αντιληφθεί ότι κατά ‘κει βαδίζουμε; Φοβάμαι ότι εθελοτυφλούμε και στρουθοκαμηλίζουμε, πιστεύοντας ότι βρίσκομαστε ασφαλείς στο απόρθητο σκωτσέζικο κάστρο… Ελα, όμως, που και τα κάστρα κατακτώνται…
Δεν είναι κατάλληλος ο χώρος για ιστορικές αναφορές, αλλά θα ήταν καλό να θυμίσουμε ορισμένες ενδεικτικές ημερομηνίες ανάμεσα στην αντιπαράθεση της Δύσης με τον μουσουλμανικό κόσμο. 732 η νίκη του Πουατιέ, 1492 η κατάληψη της Ιβηρής Χερσονήσου, 1571 η ναυμαχία της Ναυπάκτου, 1683 η πολιορκία της Βιέννης, 1918 η πτώση της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Μια ιστορική πορεία η οποία, όπως σημειώνουν οι αρθρογράφοι του γαλλικού περιοδικού L’ Express, άφησε τα ίχνη της στην καθημερινή ζωή των Ευρωπαίων, οι οποίοι βουτάνε το πρωί στον καφέ τους ένα κρουασάν χωρίς να ξέρουν ότι αυτή η συνήθεια παραπέμπει στην ήττα του τουρκικού στρατού μπροστά στα τείχη της Βιέννης. Το ερώτημα είναι κατά πόσον οι ένοπλες ομάδες του Οσάμα μπιν Λάντεν και της μουσουλμανικής αδελφότητας θα επιλέξουν να επαναλάβουν αυτές τις ιστορικές ενότητες.
Σε κανένα από αυτά τα θέματα δεν ταιριάζουν απλουστευτικές σκέψεις, όπως «ναι, εντάξει, κατέρρευσε ο υπαρκτός σοσιαλισμός, να βρούμε έναν άλλο αντίπαλο». Αποτελεί κοινό μυστικό σε Ευρώπη και Αμερική ότι θα χρειαστεί να αναθεωρήσουμε βασικά δεδομένα της ζωής μας. Κι όπως πολύ σωστά επισημαίνει σε άρθρο του στη «Figaro» ο Αλέν Ζεράρ Σλαμά, θα πρέπει πρωτίστως να αναρωτηθούμε αν το δυτικό δημοκρατικό μοντέλο είναι ο απόλυτος νικητής. Αν οι ελίτ έχουν προ πολλού πεθάνει και αν η αξιοκρατία είναι μια μπουρζουαζίστικη απάτη. Αν η διάκριση ανάμεσα στον άνθρωπο και τον πολίτη είναι επίσης απάτη, αν η κουλτούρα πρέπει να υποκλίνεται μπροστά στη φύση κι αν η ταυτότητα του υποκειμένου καθορίζεται από τη φυλή, το φύλο του και τη θρησκεία του και όχι από την άσκηση της βούλησής του και των επιθυμιών του. Αν ο ουνιβερσαλισμός είναι το άλλοθι του ιμπεριαλισμού, αν η κοσμικότης είναι εκδήλωση της αδιαλλαξίας και η διατήρηση της ειρήνης των πολιτών περνάει από τον πολυπολιτισμό και τις θετικές διακρίσεις…
Οι απαντήσεις δεν εξυπακούονται. Θέλουν δουλειά και ανάλυση μεγάλη. Ολες οι απόψεις είναι σεβαστές. Υπάρχει όμως μια αλήθεια. Η Ευρώπη, που σήμερα ταλανίζεται από τον διαφαινόμενο μουσουλμανικό φανατισμό -παρά τις περί του αντιθέτου διαβεβαιώσεις- ήταν αυτή που ευελπιστούσε να εξελιχθεί σε κολοσσό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και μάλιστα χωρίς κανενός είδους διακρίσεις. Τώρα, προσπαθεί να αντιληφθεί αν μέσα της, γύρω της συσπειρώνονται εκδικητικές αλλότριες δυνάμεις (αν υπάρχει πραγματική ισλαμική φονταμενταλιστική τρομοκρατία ενάντια στον δυτικό τρόπο ζωής και στις ανοικτές κοινωνίες που τον ενσαρκώνουν) κι αν μπορεί να διδαχτεί κάτι από την «Ανοικτή Κοινωνία» του μεγάλου φιλοσόφου Καρλ Πότερ στο σημείο που λέει: «Είναι ζωτική ανάγκη για τις ελεύθερες κοινωνίες να διατηρούν ένα μίνιμουμ αυστηρότητας απέναντι σ’ αυτούς που εξυπηρετούνται από τους κανόνες τους για να τους αρνηθούν στη συνέχεια».
Το καμπανάκι έχει χτυπήσει. Το ερώτημα είναι ποιος έχει πραγματικά στήσει ευήκοον ους.