Δύο διαφορετικές βραδιές μουσικής δωματίου σε απόσταση αναπνοής. Στην πρώτη, που πραγματοποιήθηκε υπό ατυχείς συνθήκες ακρόασης, το Ensemble Wien συνεργάστηκε με τον πιανίστα Γιάννη Βακαρέλη (Αίθουσα Φίλων της Μουσικής, 30 Μαρτίου). Δεν ήταν μόνον η γνωστή ακαταλληλότητα του χώρου για έργα μουσικής δωματίου. Ηταν, επιπροσθέτως, το συγκεκριμένο ακροατήριο -αναπόφευκτο όταν υπάρχει γενναιόδωρος χορηγός-, που αδυνατούσε να αντιληφθεί ότι δεν χειροκροτεί κανείς όπου υπάρχει παύση. Τα χρόνια περνούν, και το φαινόμενο θεριεύει αντί να εξαλείφεται, καθώς η μουσική παιδεία στην Ελλάδα όχι μόνον παραμένει ανύπαρκτη, αλλά επιπλέον υπονομεύεται από τους ίδιους τους θεσμούς.
Ο εκνευρισμός των μουσικών, ιδιαίτερα στην αρχή, ήταν εμφανής. Βεβαίως, δεν οφειλόταν σε αυτόν η απροετοίμαστη απόδοση του Κουαρτέτου για έγχορδα Κ.157 του Μότσαρτ (όπου επελέγη κοντραμπάσο αντί για τσέλο), ούτε τα αρκετά λάθη των μουσικών. Η «Μικρή Νυχτερινή Μουσική» που ακολούθησε, ήταν απλώς ευπρεπής. Προφανώς, λόγω καταγωγής, οι μουσικοί έκριναν την επάρκειά τους στον Μότσαρτ δεδομένη και ασχολήθηκαν μόνον με τα έργα του δεύτερου μισού του προγράμματος.
Μονάχα έτσι εξηγείται η εμφανής διαφορά στην απόδοσή τους. Στο Κουιντέτο έργο 51 του Ντβόρζακ υπήρχε σαφής και ενδιαφέρουσα επεξεργασία της μουσικής, ενώ μέσα από αιχμές, στίξεις, υπογραμμίσεις, αναπροσδιοριζόταν κάθε φορά η διάθεση. Ποιητικός ήταν στο β΄ μέρος ο Βακαρέλης. Νεύρο και δεξιοτεχνική επάρκεια διέκρινε επίσης την ερμηνεία της 1ης Ρουμάνικης Ραψωδίας του Ενέσκου, που δόθηκε σε μεταγραφή για κουιντέτο εγχόρδων και πιάνο, πραγματοποιημένη από τον Ρόσγουελ Ραντ ειδικά για το βιεννέζικο σύνολο εγχόρδων.
Εξαιρετικός Σοστακόβιτς
Τελείως διαφορετικά ήταν τα πράγματα το βράδυ της προηγουμένης. Στις 29 Μαρτίου στην αίθουσα «Δημήτρης Μητρόπουλος» το πρόγραμμα ήταν αφιερωμένο στον Σοστακόβιτς. Η βραδιά ξεκίνησε με τον Ούβε Μάτσκε να αποδίδει εντυπωσιακά τα 24 Πρελούδια για πιάνο. Η ερμηνεία του έθεσε σε διάλογο μνήμες Ρομαντισμού ενός Σοπέν και τον Μοντερνισμό του Σοστακόβιτς. Διέθετε αρχιτεκτονική: αντιπαρέθεσε ηχητικά πλήρη με κενά-σιωπές. Ηταν πιανιστικά καθαρή και απέδωσε με πλήθος διαβαθμίσεων όλες τις βασικές όψεις των είκοσι τεσσάρων μικρογραφιών: την ειρωνεία, την ανάλαφρη διάθεση, τον δυναμισμό, το μηχανιστικό στοιχείο.
Ακολούθησε το Κουιντέτο έργο 57, όπου με τον Μάτσκε συνεργάστηκαν τέσσερις πολύ καλοί μουσικοί της Καμεράτα: ο Σέργκιου Ναστάζα και η Λέσια Πονομάροβα (βιολί), η Λαρίσα Βιλεγκζανίνα (βιόλα) και ο Ρενάτο Ρίπο (τσέλο). Το σκοτεινό έργο δόθηκε με μεγάλη μουσικότητα και συναισθηματική ένταση. Ο ζωηρός διάλογος ανάμεσα στα όργανα, οι νευρώδεις δοξαριές και οι καίριες παρεμβάσεις του πιάνου προσδιόρισαν την ερμηνεία, που δίκαια χειροκροτήθηκε θερμά.