Αναγνωρισμένος ως μία από τις ουσιαστικότερες νέες φωνές στην ελληνική δραματουργία ο Ακης Δήμου βλέπει τις μέρες αυτές να ανεβαίνουν στη σκηνή δύο μονόπρακτά του που γράφτηκαν στην αρχή της δεκαετούς ήδη πορείας του στο θέατρό μας. Το τελευταίο του έργο, που το ολοκλήρωσε μόλις προ δεκαπενθημέρου, συζητάει να το ανεβάσει τον επόμενο χειμώνα, ενώ τα μονόπρακτά του που ανέβηκαν χθες το βράδυ στο Θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν της Φρυνίχου, στην Πλάκα, δίνουν μια όψη της συγγραφικής του εκκίνησης – γράφτηκαν το 1996, αμέσως μετά το έργο που διαμιάς, θα λέγαμε, τον καθιέρωσε, το «…και Ιουλιέτα», το οποίο είχε ερμηνεύσει η Λυδία Φωτοπούλου.
Η παράσταση έχει τίτλο «Απόψε η Μουσική», όπως και το ένα από τα δύο μονόπρακτα, και ανέβηκε σε σκηνοθεσία του Θόδωρου Γράμψα, βασικού στελέχους, όπως είναι γνωστό, του Θεάτρου Τέχνης. Και στα δύο μονόπρακτα υπάρχει ένα ζευγάρι – μια γυναίκα κι ένας άνδρας. Τα συνδέει κάτι κοινό; «Δεν έχω εντοπίσει κάτι τέτοιο», λέει ο Ακης Δήμου, «ίσα ίσα, θα έλεγα ότι είναι τελείως κόντρα έργα. Αλλά κρατάω μια επιφύλαξη έως ότου τα δω ανεβασμένα στη σκηνή, γιατί όταν τα κείμενα παίρνουν τη μορφή παράστασης είναι ενδεχόμενο να ανακαλύψει ακόμα και ο συγγραφέας τους πράγματα που δεν είχε εντοπίσει προηγουμένως».
Να δούμε σε τι αναφέρεται το καθένα; «Το «Απόψε η μουσική αναφέρεται στη σχέση του Κώστα Καρυωτάκη και της Μαρίας Πολυδούρη. Είναι μια συνάντησή τους εκτός τόπου και χρόνου, μετά την αυτοκτονία εκείνου και το θάνατο από φυματίωση εκείνης. Το έργο προσπαθεί να αποτυπώσει τους κραδασμούς της σχέσης τους, του έρωτα που υπήρξε ανάμεσά τους και που απ’ ό,τι ξέρουμε έμεινε ανολοκλήρωτος».
Τι τον ώθησε να ασχοληθεί μ’ ένα θέμα τόσο πολυσυζητημένο, όπως η σχέση Καρυωτάκη – Πολυδούρη; «Η αγάπη μου, από έφηβος, για την ποίηση και των δυο τους. Επιπλέον μου φαινόταν γοητευτική η σχέση τους, συν το γεγονός ότι, αν και πέθαναν τόσο νέοι, πρόλαβαν να ζήσουν πολύ πυκνά – από την άποψη της εσωτερικής ζωής περισσότερο· αν και η Πολυδούρη έζησε πυκνά κι αλλιώς -δυναμική γυναίκα, διεκδικητική, πολύ ιδιαίτερη ως ψυχισμός. Πέρα απ’ όλ’ αυτά, όμως, έχω και μια διάθεση παρελθοντολαγνείας. Πολύ δελεαστικό να μιλήσεις, μέσα από τη σχέση των δύο αυτών ποιητών, για την Αθήνα του Μεσοπολέμου ή την Πρέβεζα της εποχής… Αν και, για να είμαι ειλικρινής, ποτέ δεν ξέρω πραγματικά τι με ωθεί στην επιλογή ενός θέματος. Μάλλον το θέμα με επιλέγει κάθε φορά παρά εγώ εκείνο».
Και το άλλο μονόπρακτο; ««Η Σαμάνθα και ο Μαξ στο βυθό της ασφάλτου» είναι η ιστορία δύο νεαρών παιδιών που ζουν στις παρυφές της πόλης και τα οποία αποφασίζουν να κατέβουν στο κέντρο – εγκαταλείπουν το σπίτι τους ή πάνε απλώς μια βόλτα, άγνωστο. Στη διάρκεια αυτής της βόλτας, που για μένα ήταν μια δοκιμή πάνω στις φόρμες του θεάτρου, ανακαλούν μνήμες, αισθήσεις και αισθήματα και από το παρελθόν, την παιδική τους ηλικία, και το παρόν, αυτό που βιώνουν τώρα, κι από το μέλλον τους, αυτά που θα ζήσουν στα 40, τα 50 τους. Είναι ένα πολύ ιδιαίτερο έργο και μου είναι δύσκολο να το περιγράψω – θα έλεγα ότι πέρα απ’ οτιδήποτε άλλο είναι ένα παιχνίδι με το θέατρο».
Εχει δει πρόβες, συζήτησε με τον σκηνοθέτη για τη γραμμή της παράστασης; «Μόνο τη «Σαμάνθα και τον Μαξ» έχω δει σε πρόβα, και βρήκα εξαιρετικά τα δύο παιδιά (σ.σ.: Ιωάννα Κανελλοπούλου και Θοδωρής Αντωνιάδης. Στο άλλο, Καρυωτάκης – Πολυδούρη, παίζουν Νίκος Νίκας και Παναγιώτα Βλαντή. Σκηνικά-κοστούμια Χριστίνα Κωστέα, μουσική Θοδωρής Οικονόμου, πιάνο η Μαρίνα Χρονοπούλου, φωτισμοί Βασίλης Κανελλόπουλος, κίνηση Λία Τσολάκη). Με το σκηνοθέτη έχουμε μιλήσει αρκετά για τα έργα, όχι για τη γραμμή σκηνοθεσίας -και περισσότερο για το Καρυωτάκης – Πολυδούρη, όχι για το άλλο. Γιατί το άλλο είναι ένα έργο που και ο θεατής καλείται κατά κάποιο τρόπο να μετάσχει στη «γραφή» του. Αν και πάντα ο θεατής «συν-γράφει» το έργο που βλέπει. Πράγμα που συνηγορεί υπέρ μιας γραφής στο θέατρο όσο γίνεται πιο ανοιχτής – για έργα δηλαδή που το τέλος τους μένει ανοιχτό ή που δεν δίνουν πολύ σαφείς ερμηνείες».