Μπανγκλαντές, Σοβέτο και Σεούλ στο Μέγαρο Μουσικής

Ο Ακραμ Καν (γνωστός μας από το Φεστιβάλ Καλαμάτας) γεννήθηκε στο Λονδίνο αλλά με καταγωγή από το Μπανγκλαντές. Ο Γκρέγκορι Μακόμα στο Σοβέτο του Γιοχάνεσμπουργκ. Ο Γιουνγκ Τζιν Κιμ στη Σεούλ. Ενας Ινδός της διασποράς, ένας Νοτιοαφρικανός και ένας Νοτιοκορεάτης ένωσαν τις προσωπικότητες και τις δυνάμεις τους για να «στολίσουν» χορο-κινησιολογικά τις Παραλλαγές για βιμπράφωνο, πιάνο και έγχορδα (2005) του 70χρονου Στιβ Ράιχ από τους πάπες του μινιμαλισμού. Υπήρξε εξαιρετικά ενδιαφέρον το γεγονός ότι παρακολουθήσαμε σε διάστημα 4 ημερών δύο εκπροσώπους της Νέας Αγγλικής Χορογραφικής Σχολής. Συνομηλίκους. Τον Ουέιν ΜακΓκρέγκορ και τον Ακραμ Καν. Οι διαφορές στο ύφος της σωματικής έκφρασης είναι απίθανες! «Κλασικός», δυναμικός, ορθολογιστής ο πρώτος (βλέπετε κριτικό μου σημείωμα στην «Καθημερινή» της 29/4). Αισθησιακός με καταβολές από το «κλασικό» ινδικό κατάκ ο δεύτερος. Πολυθεαματικός ερευνητής ο ένας, λιτός, αυτοσχεδιαστικός ο άλλος. Εκεί που και οι δυο τα… βρήκαν ήταν στην επιλογή ανδρών χορευτών από την Απω Ανατολή. Και στις δύο διαφορετικές προτάσεις («Αταξία» του Μακ Γκρέγκορ – «Παραλλαγές» του Καν) αυτοί ήταν που έκλεψαν την παράσταση. Εχουν «χωνέψει» τα διδάγματα του μοντέρνου Δυτικού Χορού (αμερικανικού και ευρωπαϊκού), τα έχουν αφομοιώσει και τα έχουν διευρύνει με μια πλαστική -ίσως αισθησιακή- αυθόρμητη προέκταση των άνω άκρων, των θέσεων ώμων και κεφαλής, γενικά του κορμού. Οπως οι Καμλάν Χαλσάκντα και Νγκοκ Αν Νγουγιέν στην «Αταξία» έτσι και ο Κιμ τώρα μας απορρόφησαν. Κατά τα άλλα το εκτενές τρίο με την «κλασική» φόρμα «γρήγορο-αργό-γρήγορο» είχε μια παρωχημένη, αφελή έναρξη με τον Αφρικανό να μας… εξηγεί με επιτηδευμένη αμηχανία ότι πρόκειται μάλλον για ένα work in progress (χαζά γελάκια από μέρος του κοινού), συνεχίστηκε δυναμικά με τρία σόλι και ένα σύνολο (στο οποίο φάνηκαν έντονα οι καταβολές των Εθνικών Σχολών), ακολούθησε ένας πυρήνας… χιουμοριστικός(;) όπου οι τρεις χορευτές -πλάτη στο κοινό- πραγματοποιούσαν διάφορα ports-de bras (σαν να διηύθηναν την έξοχη Λόντον Σινφονιέτα) και ο μαέστρο Μπραντ Λούμπαν μπήκε… στον χορό με χιούμορ. Με μια δυναμική κόντα το θέαμα έληξε. Οχι ακριβώς. Ο Μακόμα επανέκαμψε στο προσκήνιο για να αφήσει δυο λαχανιασμένα επιφωνήματα. Αποθέωση από τα μπαλκόνια και τον εξώστη, αλλά η συχωρεμένη Νόνα μου θα έλεγε ότι δεν ήταν la mer ‡ boire! (Πολύ κακό για το τίποτα, ή περίπου). (Μέγαρο Μουσικής 3/4).