Απολύτως μέσα στις γειτονιές και στα γεγονότα της πόλης του παραμένει στο νέο του μυθιστόρημα ο Γιώργος Σκαμπαρδώνης. Τίτλος του, μια φράση της αργκό: «Πολύ βούτυρο στο τομάρι του σκύλου» (εκδ. Κέδρος). Πραγματικός χρόνος των γεγονότων του βιβλίου τρεις μόλις μέρες: 17, 18 και 19 Μαΐου του 1963 στη Θεσσαλονίκη, τρεις μόνο μέρες πριν από τη δολοφονία του βουλευτή της ΕΔΑ Γρηγόρη Λαμπράκη.
Ο Γιώργος Σκαμπαρδώνης ξέρει καλά την πόλη του, τους τύπους που κυκλοφορούν στους δρόμους της, τις ανθρωπολογικές κατηγοριοποιήσεις που χαρακτηρίζουν κάθε κοινωνία. Μ’ αυτά τα εφόδια αποτολμά κάτι ιδιαίτερα πολύπλοκο, αλλά εξαιρετικά ενδιαφέρον: επιλέγει για ήρωες του βιβλίου του τους φτωχοδιάβολους της εποχής, απ’ όπου αντλεί το «στρατό» του, το παρακράτος. Αυτοί αποτελούν την ταπετσαρία των ηρώων, οι δικές τους πράξεις και ο δικός τους ψυχισμός συγκροτούν την πλοκή και τη δομή του βιβλίου. Η πολιτική κυριαρχεί στις σελίδες του μυθιστορήματος, αφού όλος αυτός ο «στρατός» των παρακρατικών έχει κινητοποιηθεί για να αποτρέψει οποιαδήποτε επικίνδυνη ενέργεια εις βάρος του στρατηγού Ντε Γκωλ που επισκέφτηκε τη Θεσσαλονίκη εκείνες τις μέρες.
Εκτός από τους χαρακτήρες, ο συγγραφέας ζωντανεύει και τα κακόφημα στέκια της πόλης, στα οποία ζουν και κινούνται οι φτωχοδιάβολοι: «Στο Αριστον, το πολυτελές μπιλιαρδάδικο στην οδό Κομνηνών, που καλύπτει όλο τον πρώτο όροφο του παλιού τριώροφου εβραϊκού αρχοντικού, δίνει πάλι ρεσιτάλ ο Αλέκος ο Τσαϊκόφσκι – έχει τραβήξει ενάμισο κορδόνι σερί, παίζοντας ανοιχτό μπιλιάρδο: με μεγαλοφάνταστες τετράσποντες, νευρικά κλαυστά και κολεδάκια, αφήνοντας άναυδους για άλλη μια φορά τους φανατικούς θεατές και θαμώνες και τον συμπαίχτη του δικηγόρο Ιεροκλή Βλαστό να περιμένει μαραμένος, με τη στέκα στο χέρι». Και λίγο πιο κάτω: «Το σπίτι είναι μικρή παράγκα, αυθαίρετη (με την άδεια της Αστυνομίας), φτιαγμένη με ξυλοτέξ και κόντρα πλακέ. Ενα δωμάτιο, μια κουζινίτσα και κολλητά ο καμπινές, γύρω σχετικά μεγαλούτσικη αυλή χωμάτινη, περιφραγμένη με παλούκια και κοτόσυρμα. Μια εξωτερική βρύση με μεγάλο, κίτρινο λάστιχο ποτίσματος. Από τη μοναδική ακακία της αυλής ώς το ένα παλούκι, δεμένο καλώδιο και πάνω του κρεμασμένα ρούχα για στέγνωμα, κακοπλυμένα, στιμμένα».
Ο Γιώργος Σκαμπαρδώνης φωτίζει τα «υπόγεια» μιας κοινωνίας που δεν απέχει πολλά χρόνια από το σήμερα και τις διαδρομές μιας συγκρουσιακής σχέσης -κληρονομιά από τον Εμφύλιο- που ταλαιπώρησε τη χώρα μέχρι τη μεταπολίτευση.