Ακέφαλο παραμένει από το βράδυ της περασμένης Τετάρτης το Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης. Με μια λακωνική επιστολή προς τον υπουργό Πολιτισμού ο καθηγητής Ιστορίας της Τέχνης κ. Μίλτος Παπανικολάου υπέβαλε την παραίτησή του από τη θέση του καλλιτεχνικού διευθυντή. Μολονότι η θητεία του λήγει στο τέλος του χρόνου, ο κ. Παπανικολάου στην επιστολή επικαλείται την ενασχόλησή του με τις επικείμενες πρυτανικές εκλογές του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου, όπου συμμετέχει σε ένα από τα σχήματά του ως αντιπρύτανης.
Η παραίτησή του, ωστόσο, δεν ξαφνιάζει. Οι τεταμένες σχέσεις του με το νέο Διοικητικό Συμβούλιο που ήρθαν στην επιφάνεια με ανταλλαγές επιστολών μέσω του Τύπου είχαν οδηγήσει σε αδιέξοδο κυρίως τον ίδιο για την υλοποίηση του τετραετούς προγράμματος που είχε προαναγγείλει. Το ήδη τεταμένο κλίμα είχε πυροδοτήσει ένα υπόμνημά του προς το Δ.Σ. τον περασμένο Μάρτιο, με το οποίο καταλόγισε ευθύνες κυρίως στον πρόεδρο του Δ.Σ. για «αναιτιολόγητη παρέμβαση στο καλλιτεχνικό έργο, αφαίρεση αρμοδιοτήτων και ακύρωση του έργου του καλλιτεχνικού διευθυντή με ενέργειες που συνιστούν έλλειψη εμπιστοσύνης και προσβολή της αξιοπιστίας». Αποτέλεσμα ήταν η ματαίωση μιας σειράς εκδηλώσεων που είχε προγραμματίσει ο καλλιτεχνικός διευθυντής και η απραξία ενός Μουσείου που ξεκίνησε με τις καλύτερες προϋποθέσεις. «Δεν μπορώ να παραμείνω εικονικός διευθυντής ούτε να μετατρέψω το ΚΜΣΤ σε επαρχιακή πινακοθήκη», είχε δηλώσει εξάλλου στην «Κ» ο κ. Παπανικολάου. Αφορμή στάθηκε η ακύρωση της έκθεσης «Καντίνσκυ και Σαμανισμός», η ματαίωση της αναδρομικής στη δημιουργό της Ρωσικής Πρωτοπορίας Λιουμπόφ Ποπόβα, με τις οποίες ο καλλιτεχνικός διευθυντής ενίσχυε τη διεθνή εμβέλεια του Μουσείου.
Ως πρώτος διευθυντής του ΚΜΣΤ υποδέχθηκε πριν από έξι χρόνια τα 1.200 έργα της συλλογής Κωστάκη (αγοράστηκε έναντι 41.672.000 ευρώ με χρηματοδότηση από κοινοπραξία τραπεζών και με εγγύηση του Δημοσίου) στη Μονή Λαζαριστών, ανέπτυξε συνεργασίες με μουσεία της Ευρώπης και των ΗΠΑ εξασφαλίζοντας συνδιοργανώσεις εκθέσεων. Ονειρό του ήταν να δημιουργήσει την έδρα του Μουσείου στο κτίριο της ΥΦΑΝΕΤ πιέζοντας το ΥΠΠΟ για την αγορά της. Ο ίδιος δηλώνει υπερήφανος για το έργο του μολονότι θεωρεί ότι ο κύκλος του στο Μουσείο δεν είχε κλείσει. Η καρδιά του παραμένει εκεί. Στο αδιέξοδο όμως που είχε δημιουργηθεί «κάποιος έπρεπε να κάνει πίσω και συνήθως είναι αυτός που αγαπάει».