Μπορεί ο ίδιος να δηλώνει ότι δεν κάνει «πολιτικό κινηματογράφο απλώς εστιάζει στα κοινωνικά προβλήματα», όμως στις συνεντεύξεις που έδωσε στην Αθήνα, ο Ιρανός σκηνοθέτης Τζαφάρ Παναχί σχολίασε και καυτηρίασε με αμεσότητα την πολιτική πραγματικότητα της χώρας του. Από τους πιο ταξιδεμένους και δημοφιλείς Ιρανούς σκηνοθέτες, ο Παναχί, έχει δει τις ταινίες του να προβάλλονται και να βραβεύονται στο εξωτερικό, έχει δει το έργο του να τιμάται με αφιερώματα σε διεθνή Φεστιβάλ, αλλά από τις αίθουσες της χώρας του είναι αποκλεισμένος. Τόσο το «Ασπρο μπαλόνι» όσο και το «Πορφυρό χρυσάφι» απαγορεύτηκαν στην Τεχεράνη. Την ίδια τύχη ακολούθησε η πρόσφατη, βραβευμένη στο Φεστιβάλ Βερολίνου με την Αργυρή Αρκτο, «Οφσάιντ». H μόνη που είδε το φως των ιρανικών αιθουσών είναι ο «Κύκλος» (Χρυσό Λιοντάρι Βενετίας, 2000). O Παναχί παρέστη προχθές το βράδυ στην αθηναϊκή πρεμιέρα του «Οφσάιντ», στο πλαίσιο των εκδηλώσεων «Berlinale in Athens», η οποία επαναλαμβάνεται και αύριο το βράδυ στις 9.30 στο «Αστρον».
Την Κυριακή το μεσημέρι συναντήθηκε με Ελληνες δημοσιογράφους και μίλησε με τόλμη, συγκροτημένη άποψη και μεγάλη ευαισθησία για τα προβλήματα της κοινωνίας στην οποία ζει αλλά και για τα θέματα των ταινιών του, που εστιάζονται κυρίως στις γυναίκες.
Το «Οφσάιντ» διανέμεται στην Ελλάδα από 1η Ιουνίου και είναι μια ταινία που αξίζει να δείτε. Με πυκνή αφήγηση, δύναμη, συγκίνηση και πολύ χιούμορ δεν αφήνει καμία πτυχή της σύγχρονης ιρανικής πραγματικότητας ασχολίαστη. Το σενάριό του υποδειγματικό: Στον κρίσιμο αγώνα Ιράν – Μπαχρέιν, που έληξε με την πρόκριση του πρώτου για το παγκόσμιο κύπελλο του 2006, οι γυναίκες θεατές είναι αποκλεισμένες. Θεωρείται σχεδόν ποινικό αδίκημα η σφοδρή αγάπη τους για το ποδόσφαιρο και, ασφαλώς, ο δρόμος για το γήπεδο είναι γι’ αυτές απαγορευμένος. Οσες τολμούν να βγάλουν εισιτήριο και να ακολουθήσουν τους άντρες φιλάθλους, συνήθως ανακαλύπτονται παρά τη φροντισμένη μεταμφίεσή τους, «συλλαμβάνονται» και κρατούνται… Πάνω σε αυτήν την, αδιανόητη για το δυτικό πολίτη, συνθήκη ζωής, ο Παναχί γυρίζει μια ταινία με σπαρταριστά επεισόδια που διαδραματίζονται παράλληλα με την ένταση της ποδοσφαιρικής αναμέτρησης. Στο τέλος, η αποθέωση της νίκης με τον κόσμο να πανηγυρίζει και τη χαρά και συναδέλφωση της γιορτής να αμβλύνει, αλλά όχι και να καταργεί τις τρομακτικές ανισότητες και αντιθέσεις. Ο Παναχί σχολιάζει, με τον πιο καυστικό και αποτελεσματικό τρόπο, την απαξίωση του γυναικείου φύλου στη χώρα του. Μια χώρα την οποία, όπως υποστηρίζει, παρά τα προβλήματα λογοκρισίας και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει δεν σκοπεύει να εγκαταλείψει.