Τη στιγμή που η Αθήνα υποδέχεται μουσειακή σκηνοθεσία όπερας του Βισκόντι, αλλού το ενδιαφέρον για το ρεπερτόριο παραμένει ζωντανό. Τόσο σε οικονομικά εύρωστες σκηνές όπως η Βασιλική Οπερα του Κόβεντ Γκάρντεν όσο και σε οργανισμούς με περιορισμένα οικονομικά όπως η Οπερα της Ρώμης, ο εμπλουτισμός του ρεπερτορίου κρίνεται απαραίτητος. Στις δύο ευρωπαϊκές πρωτεύουσες παρουσιάστηκαν σχεδόν ταυτόχρονα λησμονημένες όπερες του Φράνκο Αλφάνο, γνωστού κυρίως ως συνθέτη που συμπλήρωσε την «Τουραντότ» του Πουτσίνι.
Μετά τη Νέα Υόρκη, το Λονδίνο προσέφερε στον αειθαλή Πλάθιντο Ντομίνγκο την ευκαιρία να λάμψει ως Συρανό ντε Μπερζεράκ στο ομώνυμο έργο. Η Ρώμη, πάλι, αποφάσισε να δώσει μία ευκαιρία στον εξωτικό «Θρύλο της Σακούνταλα». Η ορχήστρα του ιταλικού θεάτρου υπό τον Τζανλουίτζι Τζελμέτι υπερασπίστηκε άριστα τη μουσική, που άλλωστε είναι το «δυνατό χαρτί» του έργου: μία παρτιτούρα γεμάτη χρώματα που αναδίδουν μυστηριώδη αρώματα: όχι τόσο αυτά της μυθικής Ινδίας όσο εκείνα της Ευρώπης του Γκιστάφ Μορό.
Ομως, η ίδια η δύναμη του έργου είναι ταυτοχρόνως και η αδυναμία του, καθώς σε κανένα σημείο η μελωδική έμπνευση και η εκπληκτική ενορχήστρωση δεν κατορθώνουν να απαγκιστρωθούν από τα πρότυπα του Ραβέλ («Δάφνις και Χλόη») και του Ρ. Στράους («Σαλώμη»). Επιπλέον, στα αφτιά του σημερινού ακροατή το έργο αδικείται από τη συγγένειά του προς συνθέσεις του Ρεσπίγκι, οι οποίες όμως είναι σύγχρονές του ή και μεταγενέστερες.
Η σημασία της διανομής
Περιορισμένο ενδιαφέρον έχει επίσης η φωνητική γραφή στη «Σακούνταλα». Αναπτύσσεται κυρίως σε ύφος τραγουδιστής απαγγελίας και, σε κάθε περίπτωση, έχει απαιτήσεις καλύτερης υποστήριξης απ’ ό,τι της προσέφεραν η ελκυστική Φραντσέσκα Πατανέ (Σακούνταλα) και ο Ντέιβιντ Ρένταλ (Βασιλιάς).
Τέλος, η παράσταση θα ήταν περισσότερο πειστική αν ο Τζελμέτι είχε περιοριστεί στη μουσική διεύθυνση και δεν υπέγραφε επίσης την αναχρονιστική, εμφανώς χαμηλού κόστους, σκηνοθεσία (26 Απριλίου).
Με την στήριξη ενός αστέρα όπως ο Ντομίνγκο (που, πάντως, προσάρμοσε τον ρόλο στις σημερινές του δυνατότητες) αλλά και της εξαιρετικής Σόντρα Ραντβανόφσκι στο πλευρό του (Ρωξάνη), τα πράγματα αποκτούν διαφορετικό ενδιαφέρον. Η ομοίως συμβατική αλλά ασύγκριτα πλουσιότερη παραγωγή του «Συρανό» υπηρέτησε τον βασικό στόχο της πολυτελούς και αδιάφορης πλαισίωσης ενός πρωταγωνιστικού ζευγαριού αστέρων, το οποίο υπερασπίστηκε με πάθος την μουσική.
Ετσι τραγουδισμένο και υπό την μουσική διεύθυνση του Μαρκ Ελντερ, το έργο του Αλφάνο κερδίζει εύκολα τον ακροατή, ακόμα και αν δεν συνιστά μείζονα μουσική εμπειρία (5 Μαΐου). Σε κάθε περίπτωση αποδεικνύεται απείρως πιο ενδιαφέρουσα και ζωντανή πρόταση από το αέναο λιβάνισμα της οπερατικής μυθολογίας.