Πόσοι είμαστε οι Ελληνες; Πάνω-κάτω δέκα εκατομμύρια, αν βέβαια εμπιστευτούμε τις απογραφές, όπως οφείλουμε. Κι ας πούμε άλλα τόσα, αν προσθέσουμε τους ομογενείς όλων των γενεών και τους Ελληνοκύπριους, καθώς και τους «ελληνιστάριους» που απέκτησαν υπηκοότητα τα τελευταία χρόνια (τον Βραζιλιάνο σύζυγο της κ. Αθηνάς Ωνάση δεν μπορούμε να τον προσμετρήσουμε επί του παρόντος, διότι, αν και για «εθνικοαθλητικούς λόγους» αποφασίστηκε η ταχύρρυθμη ελληνοποίησή του, το πράγμα δεν έληξε ακόμα). Οχι, είμαστε περί τα ογδόντα εκατομμύρια, λένε από τα κανάλια τους και από τα ουκ ολίγα περιοδικά τους όσοι δηλώνουν απολύτως βέβαιοι ότι οι αρχαίοι ημών αποίκισαν όλον τον πλανήτη και μια και δυο και τρεις φορές (διά του Διονύσου, του Ηρακλέους και του Αλεξάνδρου), αφήνοντας πίσω τους πλούσια σπορά ελληνικών γονιδίων, τα οποία ακμάζουν και πολλαπλασιάζονται έκτοτε από τα Ιμαλάια ώς τις Ανδεις.
Ας σημειωθεί εδώ ότι οι ως άνω υπολογισμοί γίνονται από τους μετριοπαθείς εντοπιστές της ανά τον κόσμο διεσπαρμένης ελληνικότητας. Υπάρχει όμως και η φράξια των Γιουνανιστών, όσων δηλαδή μετρούνε τους Ελληνες και τους βρίσκουν πάνω από 150 εκατομμύρια, διότι θεωρούν αμιγώς ελληνική και την τεράστια κινεζική επαρχία Γιουνάν, επικαλούμενοι σαν αδιάσειστο τεκμήριο της ελληνικότητάς της το όνομά της, ή μάλλον τον ήχο του ονόματός της. Και για να μην πέσει ο ουρανός και μας πλακώσει μαζί με όλους τους ιπτάμενους δίσκους του, δεν πρέπει να παραλείψουμε να αναφέρουμε και τη δραστήρια φράξια των ουφελλήνων, που προσθέτουν στους γήινους Ελληνες τους αναρίθμητους εξωγήινους όμαιμούς μας, οι οποίοι, σύμφωνα με απολύτως εξακριβωμένες πληροφορίες, το αργότερο ώς το 2014 θα αφιχθούν από τα κρύα βάθη του Διαστήματος για να εγκαθιδρύσουν την «πέμπτη ελληνική αυτοκρατορία». Ποιες ήταν οι τέσσερις προηγούμενες, δεν το ξέρω, αφού αυτήν την απόκρυφη γνώση την κατέχουν μόνο όσοι έχουν στενές επαφές με τους διαστημέλληνες και οι λοιποί διακινητές «αντισυμβατικών» πληροφοριών («χιλιάδες πάπυροι με χαμένα αρχαιοελληνικά κείμενα φυλάσσονται στο Αγιον Ορος», «αρχαιοελληνικό το πρώτο αεροπλάνο», «Ελληνας ο πρώτος άνθρωπος επί γης», «ελληνογενείς όλες οι γλώσσες της οικουμένης», «οι Δωριείς επινόησαν το χοτ ντογκ» κ.ο.κ.). Ορισμένοι μάλιστα από αυτούς τους τηλεμεταπράτες πρωτείων (και παρεμπιπτόντως βιβλίων) τυγχάνουν προβεβλημένα στελέχη του ΛΑΟΣ, του κόμματος στο οποίο αναγνωρίζονται ενθουσιωδώς όλες οι εκδοχές της ακροδεξιάς, κατά συνέπεια και όσοι διαστρέφουν και διαβάλλουν συστηματικά τον αρχαιοελληνικό πολιτισμό για να τον υποτάξουν στις σοβινιστικές τους φαντασιώσεις. Το ότι όλοι αυτοί εμφανίζονται στα κανάλια (και στα «σοβαρά» και στα «επίσημα», σε στρογγυλά τραπέζια και σε ημιχιουμοριστικές εκπομπές) συχνότερα απ’ ό,τι εμφανίζονται, αθροιστικά, οι εκπρόσωποι του KKE και του Συνασπισμού, προφανώς είναι τυχαίο είναι και πολιτικώς αθώο.
Αν αποδεικνύεται τόσο δύσκολος ο αριθμητικός προσδιορισμός των Ελλήνων, εύκολα εικάζει κανείς πόσο περισσότερο ακανθώδες και δυσεπίλυτο πρόβλημα είναι ο εντοπισμός των όντως Ελλήνων, και μάλιστα σε τούτα τα μέρη όπου κάθε τόσο ζωνόμαστε τ’ άρματα και δίνουμε τη μάχη με διακύβευμα το αν πρέπει η χώρα να αυτοπροσδιορίζεται στις διεθνείς συναλλαγές της ως «Hellas» ή «Greece» κι αν οι κάτοικοί της πρέπει να λέγονται Ελληνες, Ρωμιοί ή Γραικοί. Υπάρχει βέβαια μια λαμπρή αποδεικτική μέθοδος, προταθείσα από ευφάνταστους ελληνομέτρες, δυστυχώς όμως η «συμβατική» επιστήμη, οπισθοδρομική ως γνωστόν, δεν την αναγνωρίζει. Οι αυθεντικοί Ελληνες, λένε λοιπόν οι εισηγητές της επιστημονικότατης μεθόδου, είναι οι μόνοι άνθρωποι επί γης που το ιερόν οστούν τους έχει αμβλεία απόληξη· όλοι οι υπόλοιποι λαοί είναι «οξύουροι», επειδή, τι προφανέστερο, υπολείπονται σε εξέλιξη και βρίσκονται πιο κοντά στην κατάσταση του πρωτογόνου. Το πιο φρόνιμο λοιπόν είναι να κυκλοφορούμε με μια ακτινογραφία της σπονδυλικής στήλης μας στην τσάντα μας, ώστε να διαθέτουμε αδιάσειστο πειστήριο αν τύχει και πέσουμε σε κάποιον που θα μας ζητήσει πιστοποιητικό ελληνικότητας, στον υπουργό Μακεδονίας και Θράκης Γ. Καλατζή λ.χ., στον κ. Καρατζαφέρη, στον μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Ανθιμο, στον κ. Π. Ψωμιάδη και τους λοιπούς ελεγκτές της γονιδιακής μας καθαρότητας.
Ολοι οι καθαρομέτρες πάντως μπορεί και να έμπαιναν στον πειρασμό να κάψουν τα Απαντα του Κωστή Παλαμά και να γκρεμίσουν τις προτομές του αν τύχαινε να πληροφορηθούν κάπως αργοπορημένα τι αντεθνικόν είχε διαπράξει έναν αιώνα πριν ο σεσημασμένος ανθέλλην ποιητής. Και δεν μιλάω εδώ για το «γιούχα και πάλε γιούχα των πατρίδων» που ακούγεται και ξανακούγεται στον «Δωδεκάλογο του Γύφτου», αλλά για τους τρεις πρώτους στίχους ενός από τα δριμύτερα «Σατιρικά Γυμνάσματά» του. Στο 15ο ποίημα της δεύτερης σειράς των «Σατιρικών Γυμνασμάτων», λοιπόν, η οποία δημοσιεύτηκε το 1909 στο μαχητικό περιοδικό «Ο Νουμάς», ο Παλαμάς στιχουργεί: «Στο αίμα μου κρατώ κι από μια στάλα / ξένες κι οχτρές κάθε λογής πατρίδες. / Και βουργάρα η ψυχή μου και τουρκάλα». Για να εννοήσουμε βαθύτερα τη σκέψη του ποιητή, ωφέλιμα είναι όσα υπογραμμίζει ο πανεπιστημιακός Ξενοφών Κοκόλης στη σχολιασμένη έκδοση των «Σατιρικών Γυμνασμάτων» («Μεταίχμιο», 2003): «Για τις «κάθε λογής πατρίδες» και για το στίχο «Και βουργάρα η ψυχή μου και τουρκάλα» πρβλ. όσα στα τέλη του Αυγούστου του 1899 σημείωνε ο Παλαμάς σε εκτεταμένο μελέτημα με τίτλο «H φιλολογία διά των φυλών και διά των πατρίδων»: «O Νίτσε εις το τιτλοφορούμενον ‘Πέραν του αγαθού και πέραν του κακού’ βιβλίον του, εν τω κεφαλαίω περί των πατρίδων και περί των λαών, […] ως εξής αποφαίνεται περί των Γερμανών: ‘H γερμανική ψυχή είναι, κυρίως ειπείν, μιγάς· εκ πολλαπλών στοιχείων απέρρευσε. Τα αποτελούντα αυτήν στοιχεία είναι συμπεφυρμένα μάλλον και συγκεκολλημένα, ή όσον αποτελούσιν ενιαίον τι οικοδόμημα. O γερμανός, όχι δύο, αλλά πλείστας όσας ψυχάς φέρει εντός του. O γερμανικός λαός είναι ανόμοιος και αντιφατικός, κράμα και κυκεών [=τουρλού] απερίγραπτος φυλών!’» Είναι, νομίζω, τουλάχιστον αξιοσημείωτο ότι ο Παλαμάς αυτό το σημαντικό άρθρο του δεν το περιέλαβε σε κανένα από τα βιβλία του».
Ο,τι κι αν έπραξε με το μελέτημά του ο Παλαμάς, στο «Γύμνασμά» του, τμήμα «της γενναιότερης πολιτικής σάτιρας που έχει να επιδείξει η νέα μας λογοτεχνία» κατά τον Κ.Θ. Δημαρά, δεν διστάζει να αποδεχτεί το αυτονόητο· απολύτως καθαροί λαοί, αμιγείς, θα μπορούσαν να είναι μόνο όσοι θα είχαν την πολυτέλεια να πορευτούν επί αιώνες εκτός ιστορίας, σε κάποια περίκλειστη ουτοπία, νησιώτικη ή ορεινή. H τύχη της Ελλάδας, η ευλογία της, είναι άλλη: να βρίσκεται εντός της ιστορίας, να αφομοιώνει, να συναιρεί, να πλουτίζει. Οι θιασώτες της αιματολογικής καθαρότητας (ίδιοι με τους υπερασπιστές της γονιδιακής μας υπεροχής) δεν έλειψαν ποτέ. Τους βλέπουμε και τώρα και τους ακούμε να απαιτούν πιστοποιητικά γνησιότητας (ή δηλώσεις υποταγής) απ’ όσους ξεφεύγουν από το σχήμα «Ελλάς Ελλήνων χριστιανών» λόγω του θρησκεύματός τους ή του πολιτικού τους φρονήματος. Αποκλείονται λοιπόν οι μουσουλμάνοι Ελληνες, οι Εβραίοι Ελληνες, οι «παγανιστές» τσιγγάνοι Ελληνες αλλά και οι Ελληνες που είναι μεν χριστιανοί, όχι όμως ορθόδοξοι. Αποκλείονται επίσης τα πατροπαράδοτα «αποβράσματα», όσοι κάποτε «αναμορφώνονταν» σε ειδυλλιακά ξερονήσια – άλλωστε το σύνθημα «Δεν θα γίνεις Ελληνας ποτέ, Αλβανέ», διακινείται και στην εκδοχή «Δεν θα γίνεις Ελληνας ποτέ, αριστερέ». Και διακινείται από τους αυτοαποκαλούμενους «ελληνόψυχους» (το χαρακτηρισμό αυτόν είχε επιφυλάξει ενθουσιασμένη η «Χρυσή Αυγή» στον μακαριότατο), οι οποίοι, καταποντισμένοι στη φαντασίωση της «μεγάλης αυτοκρατορικής Ελλάδας», μικραίνουν την όντως υπάρχουσα Ελλάδα, κλαδεύοντας από τον «εθνικό κορμό» έναν στους δέκα Ελληνες ή και παραπάνω.