«H τέχνη του χορού θέλει πολλή πίστη, θάρρος, τόλμη και… τσαμπουκά», λέει η Πέρσα Σταματοπούλου. H μέχρι τώρα πορεία της αποδεικνύει ότι όχι μόνο διαθέτει όλα όσα χρειάζεται ένας Ελληνας χορογράφος για να επιβιώσει, αλλά και πολύ περισσότερα. Οπως τη διάθεση να πειραματίζεται χωρίς «να φοβάται τα σκαμπανεβάσματα»: «Κάθε χρόνο μπαίνει για μένα ένα λιθαράκι. Και στη δουλειά μου και στη συνειδητότητά μου. Μου αρέσει να εξελίσσομαι», λέει σε συνέντευξή της στην «K». Αφορμή η παρουσίαση της τελευταίας της δουλειάς με τίτλο «happyland» από χθες και μέχρι τις 24 του μήνα στο θέατρο «Θησείον».
«Μια χώρα ουτοπίας, ένας πλασματικός παράδεισος όπου μας παρέχονται μπόλικα αγαθά, πολλές πληροφορίες, ενώ παράλληλα χάνουμε την αίσθηση του χρήσιμου. Το «happyland» είναι ένα έργο – σχόλιο για την υπερπληροφόρηση, για την υπερβολική κατανάλωση αγαθών, για τον όρο της επιτυχίας που μας έχουν πλασάρει», λέει η Πέρσα Σταματοπούλου.
Στην παράσταση συμμετέχουν η χορεύτρια Ολια Λυδάκη και ο ηθοποιός Ιερώνυμος Καλετσάνος. «Στοιχεία εικαστικά, κινητικά, εκφραστικά συμπράττουν. Δεν ήθελα να αποδώσω το έργο με μια καθαρόαιμη χορευτική γλώσσα. Ηθελα να βάλω το μαχαίρι πιο μέσα. Ηθελα η κίνηση να είναι πιο ανθρώπινη».
Η Πέρσα Σταματοπούλου σπούδασε χορό στο Conservatoire National de Region de Musique, d’ Art και de la Danse στη Λυών. Επέστρεψε στην Αθήνα για να εργαστεί ως καθηγήτρια χορού και χορογράφος και έλαβε μέρος δύο φορές στο διαγωνισμό νέων χορογράφων στη μνήμη της Ραλλούς Μάνου αποσπώντας το τρίτο και δεύτερο βραβείο αντίστοιχα (1986, 1989). Το 1989 ίδρυσε την «Ομάδα Σύγχρονου Χορού της Πέρσας Σταματοπούλου» με την οποία κάθε χρόνο δίνει παραστάσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
«Με εμπνέουν τα βιώματα της καθημερινότητάς μου. Αυτό που με ενδιαφέρει πιο πολύ είναι να εκφράζω τους προβληματισμούς μου χωρίς να δίνω κάποιες συγκεκριμένες απαντήσεις. H φόρμα ως φόρμα δεν είναι πια κυρίαρχο στοιχείο της δουλειάς μου», επισημαίνει η χορογράφος. Τι έχει να μας πει για την κατάσταση του σύγχρονου χορού στην Ελλάδα; «Υπάρχει εξέλιξη. Ομως νιώθω ότι κάνουμε «μπαλώματα», δεν φτιάχνουμε τον δρόμο, δεν δημιουργούμε συνείδηση για την τέχνη…».