Μας είναι γνωστός από τη δουλειά του στο θέατρο. Ωραίες μουσικές που έντυσαν παραστάσεις του Εθνικού Θεάτρου, του ΚΘΒΕ, του Πορεία, του Θεάτρου Τέχνης, του Αμόρε και του έδωσαν τον τίτλο του θεατρικού συνθέτη. Τον χειμώνα που πέρασε, ο Νίκος Πλάτανος για πρώτη φορά κολύμπησε και στα βαθιά νερά της τραγωδίας, τη μουσική της «Ηλέκτρας» που ανέβηκε στη Νέα Σκηνή, όμως όσοι τον γνωρίζουν καλά, ξέρουν ότι του αρέσει και ο χώρος του τραγουδιού. Κυρίως όταν σχετίζεται με την ποίηση. Πρόσφατο παράδειγμα η μελοποίηση τριών ποιημάτων της Ελένης Αρβελέρ με ερμηνευτή τον Γιώργο Νταλάρα που συνοδεύουν το περιοδικό «Αρχαιολογία». Ο καημός του N. Πλάτανου φαίνεται πως είναι το τραγούδι. «Το θέατρο το αγαπάω και πιστεύω πως είναι από τους τελευταίους χώρους που δεν μπορούν να βιομηχανοποιηθούν, με ενδιαφέρει όμως και το τοπίο του τραγουδιού. Είναι αλήθεια πως πράγματα που καμιά φορά η μουσική βιομηχανία φοβάται να τα δεχτεί -είτε από κεκτημένη ταχύτητα είτε γιατί οι νόμοι της αγοράς λειτουργούν απρόσωπα και τείνουν να αποκλείουν πιο ιδιαίτερες προτάσεις- το θεάτρο τα ενσωματώνει με μεγάλη χαρά». Παραδέχεται πως οι σειρήνες του μάρκετινγκ έχουν εισχωρήσει και σε αυτό, αλλά όπως λέει: «Υπάρχει πρόσβαση. Το θέατρο παραμένει χειροποίητο, δεν μπορεί να αναπαραχθεί μηχανικά, άρα εξακολουθεί να είναι μια φτηνή τέχνη γι’ αυτό αντιστέκεται ακόμη».
Καταφύγιο, έτσι το χαρακτηρίζει. «Καταφύγιο γι’ αυτούς που θέλουν να κάνουν τραγούδια μ’ ένα διαφορετικό τρόπο». Ο ίδιος γράφει εδώ και αρκετά χρόνια παρότι η δισκογραφική του παρουσία είναι μικρή. «Εχω μαζί της μια σχέση απόστασης, αν και θα ήθελα να είναι πιο τακτική». Μια ανεξάρτητη παραγωγή, τις «Παγίδες» σε στίχους του Σταμάτη Πάρχα, τρία τραγούδια για τη Μελίνα Κανά που τα είχε συμπεριλάβει σε δίσκο της η ερμηνεύτρια, τώρα άλλα τόσα για τον Γιώργο Νταλάρα με τον οποίο μάλλον θα υπάρξει συνέχεια.
Πάθος με την ποίηση
Πάθος του είναι η ποίηση. «Εχω μεγάλη ανάγκη να γράφω. Η ποίηση για μένα είναι το μέσον να επικοινωνήσουμε με τις μεγάλες μορφές τέχνης. Με μια απλή φόρμα που είναι το τραγούδι καταφέρνεις και επικοινωνείς με μεγάλες ιδέες. Η πιο αγαπητή συνήθεια είναι να πάω στη βιβλιοθήκη να πάρω τα αγαπημένα μου ποιήματα και να γράψω μουσική. Δεν είναι μια μορφή άσκησης. Στην ουσία αυτό με συντηρεί».
Δεν πιστεύει στην ακαδημαϊκή προσέγγισή της. «Μέσω της ποίησης μπορούν να γίνουν απλά και ουσιαστικά τραγούδια». Βέβαια, περιπτώσεις σαν τη δική του, η δισκογραφία τις αντιμετωπίζει με επιφύλαξη. «Και μένα κάπως έτσι με βλέπουν, σαν να προέρχομαι από άλλο πλανήτη. Γενικά έχω συναντήσει μεγάλες δυσκολίες, παρότι τη δουλειά μου την έχω παρουσιάσει σε συναυλίες, σε μουσικές σκηνές με φίλους τραγουδιστές όπως οι: Αλκίνοος Ιωαννίδης, η Μελίνα Κανά, ο Γεράσιμος Ανδρεάτος».
Υπάρχει, λοιπόν, κοινό για τέτοιες απόπειρες; «Ο τρόπος που προτείνεις κάτι έχει μεγάλη σημασία. Αν το δώσεις ακαδημαϊκά και με στόμφο θα απωθήσεις τον κόσμο. Αν γίνει με σύγχρονο τρόπο νομίζω ότι θα τον κερδίσεις. Ο κόσμος, οι εταιρείες, οι άνθρωποι που ασχολούνται με αυτά, μιλούν για κρίση, όμως οι εταιρείες δέχονται συγκεκριμένα πρότυπα. Οτιδήποτε ξεφεύγει από αυτά, είναι σαν να μην υπάρχει. Κι όμως, πιστεύω ότι υπάρχει κοινό για ένα διαφορετικό είδος τραγουδιού. Δεν έχουν όλοι τις ίδιες ανάγκες. Ακόμα κι εκείνοι που τα βράδια ξεδίνουν σε κάποιο μαγαζί, σε κάποια άλλη ώρα της ημέρας μπορεί να ακούσουν το διαφορετικό. Το βλέπω από τις συναυλίες. Βραδιές που παρουσίαζα Καρυωτάκη, Λαπαθιώτη και συμμετείχαν». Τώρα, αν το κοινό θα μπει στη διαδικασία να αγοράσει ένα δίσκο με ποίηση, είναι άλλο θέμα. «Ο κόσμος συχνά δείχνει ότι έχει λιγότερα στεγανά απ’ ό,τι εμείς που φυλακιζόμαστε στις ίδιες τις προκαταλήψεις μας».
Ο τρόπος γραφής διαφέρει στους δύο χώρους που κινείται. «Στο θέατρο η μουσική δεν πρέπει να διακόπτει τη δράση. Στο τραγούδι η μουσική είναι ένας τρόπος να μεταδοθεί ο λόγος». Η σχέση του με τη μουσική άρχισε στο Δημοτικό. «Στο σπίτι υπήρχε ένα ακορντέον που είχε η μητέρα μου από την Παιδαγωγική Ακαδημία. Προσπαθούσα να βγάλω τις μελωδίες που άκουγα γύρω μου. Υστερα αποκτήσαμε πιάνο, κυρίως για να μάθει η αδερφή μου. Τελικά έμαθα εγώ. Οσα ήξερα στο ακορντεόν τα εφάρμοζα στο πιάνο. Η μεγαλύτερη εξάσκηση ήταν τα οικογενειακά γλέντια. Εχω μεγάλη εμπειρία από το τραγούδι ως μέσον διασκέδασης. Πάντα μου άρεσε αυτό το ομαδικό κλίμα της παρέας».
Στο Παρίσι για σπουδές
Αργότερα ήρθε στη ζωή του η Νομική. Αλλά η σχέση κράτησε τρία χρόνια. Τότε πήρε την οριστική απόφαση για τη μουσική. Εφυγε για σπουδές στο Παρίσι το 1987, με την Εφη Θεοδώρου, σκηνοθέτιδα και σύζυγό του σήμερα. Εκεί έκανε όσα ονειρεύτηκε. Σπούδασε Ανώτερα Θεωρητικά και σύνθεση μουσικής κινηματογράφου με τον Αντουάν Ντιαμέλ, δούλεψε για ταινίες μικρού και μεσαίου μήκους κ.ά.
Ακορντεόν και πιάνο
«Κατά τη διαδικασία της επιστροφής άρχισα να ξαναγράφω τραγούδια. Παρουσίασα Σεφέρη, Ρεμπό, Ελύτη αλλά και νέους ποιητές, δούλεψα με τη Δήμητρα Γαλάνη στο «Χάραμα» και έτσι γνώρισα όλη τη γενιά των νέων καθιερωμένων σήμερα καλλιτεχνών». Με την Εφη Θεοδώρου έχουν ένα γιο 13 ετών που ακούει ό,τι πιο σκληρό, χαρντ ροκ και μέταλ, έχει λατρεία για την ηλεκτρική κιθάρα κι ας ξεκίνησε από το πιάνο. Δύο καλλιτέχνες στο ίδιο σπίτι; «Ο ένας συμπληρώνει τον άλλον» είναι η απάντηση του N. Πλάτανου. «Κατά καιρούς με έχει βοηθήσει η Εφη, γιατι τραγουδάει κιόλας. Είναι πολύ σημαντικό να μπορείς να μοιράζεσαι κοινές ανησυχίες, αγωνίες και οράματα. Είμαι τυχερός».