Εντυπωσιακές είναι οι περιγραφές των ακινήτων, ιδίως των κατοικιών, στα ειδικά ένθετα των εφημερίδων. Ισως οι ανθρωπολόγοι του μέλλοντος να τις μελετούν για να κατανοήσουν όχι τόσο τον τρόπο ζωής των σημερινών Ελλήνων, όσο τα «χάι» οράματα και τις επιθυμίες τους.
Ονειρο στο προάστιο, όνειρο στο ίσιωμα, όνειρο στη ραχούλα. Στεγασμένο, περιφραγμένο, με αντισεισμική θωράκιση. Οχι πλέον «πέντε λεπτά από την Ομόνοια», αλλά πέντε λεπτά από το αεροδρόμιο, την Αττική οδό, τον προαστιακό, το λιμάνι. Οι τεχνικές και οι κτηματομεσιτικές εταιρείες δεν πωλούν κτίρια, αλλά υποσχέσεις και πακέτα ευτυχίας. Λίγοι θα ρωτήσουν «πόσο κάνει», ακόμα λιγότεροι θα αγοράσουν, όμως πολλοί θα ονειρευτούν τα εικονογραφημένα σπίτια ή μάλλον θα ονειρευτούν τον εαυτό τους μέσα σε ένα οροφοδιαμέρισμα, μια «μεζονετοβίλα», ένα οροφοανάκτορο. Από το σπιτάκι μας που «και αυτό είχε καρδιά», στο σπίτι που κάνει την καρδιά μας να χτυπάει.
Στις λεζάντες η λέξη «οικόπεδο» έχει χαθεί και τη θέση της έχει πάρει ο «μεγάλος περιβάλλων χώρος», διαμορφωμένος με γκαράζ, γκαζόν και φοινικόδεντρα κομπλέ. Κατοικίες «υψηλής αισθητικής» και «μοναδικής λειτουργικότητας», ενίοτε «μινιμαλιστικής αρχιτεκτονικής», που τις διακρίνει ο «σεβασμός» στο τοπίο και η «διαχρονικότητα». Μονοπάτια κήπου στρωμένα «με πλακάκια που έχουν υποστεί τεχνητή παλαίωση ώστε να θυμίζουν παραδοσιακό καλντερίμι». «Βιοκλιματικά δάπεδα», «κουφώματα από ιρόκο τρικολλητό» και «bbq με χτιστό φουρνάκι και νεροχύτη μαρμάρινο». Και το πετράδι του στεγαστικού στέμματος: η «περπατητή ντουλάπα» (sic) στο master bedroom, την κρεβατοκάμαρα ή τη σουίτα του Ιερού Ζεύγους. Μη νομίσετε πως είναι ένα έπιπλο τηλεκατευθυνόμενο, μια ντουλάπα με ποδαράκια που της σφυρίζουμε για να έρθει κοντά μας και να μας εξυπηρετήσει. Στην πραγματικότητα περπατάμε εμείς μέσα στην ντουλάπα, όπως ο κρεοπώλης μέσα στο μεγάλο ψυγείο με τα κρέατα. H ντουλάπα περιπάτου (walk-in-closet), που εδώ και δεκαετίες είναι ένα αυτονόητο στοιχείο άνεσης για την αμερικανική μεσαία τάξη, τώρα γίνεται σύμβολο κοινωνικής επιτυχίας.
Σε ένα άδειο και έρημο μεσημεριάτικο «Αστυ» είδα πρόσφατα τους «Λος Ολβιδάδος» του Μπουνιουέλ, μια ταινία που καθηλώνει με την άγρια ομορφιά της. Ο φακός τριγυρνά στις παραγκουπόλεις της Πόλης του Μεξικού, μπαίνει στα σπίτια των απόκληρων. Εδώ δεν συναντάμε «ένα κρεβάτι και μια κούνια στη γωνιά», αλλά πολλά κρεβάτια, στριμωγμένα σε ένα χαμηλοτάβανο καμαράκι, όπου κοιμάται, μαγειρεύει, τρώει η πολυμελής οικογένεια. Για να μετακινηθεί κανείς μες στο δωμάτιο πρέπει να πατήσει, να περπατήσει πάνω στο ενδιάμεσο κρεβάτι. Περπατητό κρεβάτι από ανάγκη, όχι από επιλογή!
Ο νέος πλούτος, που γεννήθηκε ή μάλλον ανακατανεμήθηκε στην Ελλάδα στα χρόνια του χρηματιστηριακού παροξυσμού, ή ο πήλινος πλούτος των τραπεζικών δανείων εκφράζεται και με τις νέες κατοικίες χολιγουντιανών προδιαγραφών, νόμιμες ή αυθαίρετες υπό νομιμοποίηση. Και αν μερικές φορές η απειλή του νέου πολέμου ή της πετρελαϊκής κρίσης μάς κάνει να χάνουμε το έδαφος κάτω από τα πόδια, τουλάχιστον μπορούμε να τρυπώσουμε, να οχυρωθούμε μες στην περπατητή ντουλάπα μέχρι να περάσει η μπόρα.