Την «αφηγηματική φωνή» στον Φάουστ του Γκαίτε «παίζει» από χθες το βράδυ και μέχρι την ερχόμενη Παρασκευή, στη σκηνή του θεάτρου «Ιλίσια-Ντενίση», ο γνωστός σκηνοθέτης Πέτερ Στάιν. Πρόκειται για την παγκόσμια πρώτη των παραστάσεων για ηθοποιό και πιάνο, που παρουσιάζει η Αττική Πολιτιστικη Εταιρεία, υπό την αιγίδα της γερμανικής πρεσβείας και με τη συνεργασία του Ινστιτούτου Γκαίτε.
«Στην ουσία δεν έχω καμία ευθύνη γι’ αυτό που θα δείτε», ήταν τα πρώτα λόγια που είπε χθες το μεσημέρι στους Ελληνες δημοσιογράφους, λίγες ώρες πριν δοκιμάσει να κάνει στη θεατρική σκηνή κάτι που ομολόγησε ότι δεν το έχει ξανακάνει. «Θα έχουμε ένα είδος μελοδράματος, σας εγγυώμαι όμως ότι θα προσπαθήσω να βγει κάτι καλό» είπε, δηλώνοντας ταυτόχρονα και την αμηχανία του για το ότι θα είναι ο ίδιος αυτήν τη φορά στη σκηνή και όχι οι ηθοποιοί που τόσα χρόνια διδάσκει.
Η μουσική σύνθεση της παράστασης είναι του Αρτούρο Ανεκίνο και στο πιάνο της σκηνής του «Ιλίσια-Ντενίση» θα καθίσει ο Τζιοβάνι Βιταλέτι, «ένας βιρτουόζος», όπως τον χαρακτήρισε ο Στάιν. Και διευκρίνισε ότι ουσιαστικά πρόκειται για επιλεκτικά αποσπάσματα από τη μεγάλη παράσταση, προ εξαετίας, που διαρκούσε 21 ώρες!
Στη συγκεκριμένη παράσταση «πρωταγωνιστεί η μουσική, που είναι μια άλλη γλώσσα. Η μουσική μπορεί να δημιουργήσει μεγάλες αντιπαραθέσεις ανάμεσα στη χαρά και τη λύπη. Σ’ αυτό που θα δείτε υπάρχει εναλλαγή όλων αυτών και αυτό είναι το νόημα της μουσικής». Στάθηκε όμως και στο νόημα του «Φάουστ»: «Εχουμε το αποκορύφωμα της γερμανικής γλώσσας και αυτό δημιουργεί μια εθνική γλωσσική ταυτότητα. Εδώ έχουμε μια κορύφωση της γερμανικής γλώσσας και κουλτούρας και ελπίζω αυτό να καταφέρω να δείξω».
Ηταν φανερό ότι τον απασχολούσε η παρουσία του στη σκηνή – αυτός ο άνθρωπος, που έχει διδάξει δεκάδες ηθοποιούς για το πώς πρέπει να είναι στη σκηνή. «Μαθαίνω από την υποκριτική, έχω αρχίσει αυτή τη διαδικασία από το 1992. Εχω πια μια πείρα να μπαίνω στον ρόλο του αφηγητή, όχι του ηθοποιού, σε καμία περίπτωση». Οσο για τον «Φάουστ ΙΙ» που πρωτοδιάβασε σε ηλικία 16 ετών και δεν κατάλαβε τίποτα, ο Πέτερ Στάιν λέει: «Ο Φάουστ ΙΙ είναι το σημαντικό του έργο. Ο Γκαίτε καταθέτει τις εμπειρίες του και τις αμφισβητεί μέσα από τον Μεφιστοφελή. Και μέσα από τον «Φάουστ» βλέπει ό,τι συμβαίνει τον 21ο αιώνα, που ενδιαφερόμαστε μόνο για το μέλλον, ξεχνώντας εντελώς το παρόν. Είναι πιο επίκαιρος από ποτέ μέσα απ’ αυτά τα έργα».